Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2021

Ο Αντωναγάς

 



Όπως είναι γνωστό η Ικαρία τα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας είχε ιδιαίτερο καθεστώς. Ένας τοποτηρητής από τον Σουλτάνο ρύθμιζε τα φοροδοτικά θέματα και στην ουσία εισέπραττε το χαράτσι και τους φόρους από του δημογέροντες που ήταν ιερείς ως επί τι πλείστον.
Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες και η ταραγμένη θάλασσα του Ικάριου δεν επέτρεπαν μεγάλες μετακινήσεις. Έτσι η επανάσταση του 1821 ελάχιστα άγγιξε τους γηγενείς εκτός από τους καραβοκυραίους που βοήθησαν στον αγώνα. Υπήρξαν όμως και κάποιοι που είχαν περίσσια δύναμη κι έτσι τους έλαχε να αντιπροσωπεύσουν τους Ικαριώτες στην Επανάσταση.
Ο Αντωναγάς λοιπόν ήταν ένας από αυτούς …Ήταν δυνατό παλληκάρι, πράος χαρακτήρας και δεινός πολεμιστής. Έφυγε να πάει να δώσει χέρι βοηθείας και βρέθηκε να πολεμά με τον Καραϊσκάκη… με το τέλος της Επανάστασης γύρισε στον Άγιο Πολύκαρπο …Χάρακα τον έλεγαν τότε από το ποτάμι.
Πήγε λοιπόν ο Αντωναγάς στο σπίτι του και συνέχισε αμέριμνος τις δουλειές του… Οι χωριανοί περίεργοι να μάθουν για τον πόλεμο, που ιδέα δεν είχαν, μαζεύτηκαν και πήγαν να τον δουν. Ήταν χειμώνας και είχε ξεκουτσουρίσει αριουλάκια και κλωνάρια από τι ελιές κι έψηνε κάρβουνα.
Μαζευτήκαν λοιπόν γύρω από το καμίνι οι περίεργοι κι άρχισαν τις ερωτήσεις. _Πως ήταν ο Στρατηγός;
_Πως γίνηκε η μάχη;
_Πόσοι οι νεκροί;
_Τι ακριβώς έκανε ο Αντωναγάς; …κλπ
Παίρνει λοιπόν ο Αντωναγάς το φτυάρι κάνει αργούς κύκλους γύρω από το καμίνι που κάπνιζε και φωνάζει δυνατά.
_Ταραταραταταμ…. τώρα λέει βαράει η σάλπιγκα. Επιταχύνει τους κύκλους και χτυπώντας τα πόδια στο έδαφος λέει …
_Τώρα κινά το ιππικό …
κι εκεί που όλοι έχουν αφοσιωθεί στην αφήγηση γυρνά το φτυάρι κατά το μέρος των κι έναν ένα τους ρίχνει κάτω με δυνατά χτυπήματα…. σκορπίζουν έντρομοι λοιπόν πονεμέμοι, μισόκαμένοι κι από απόσταση ρωτούν…
_Τι ήταν αυτό;
Αφήνει λοιπόν ο Αντωναγάς κάτω το φτυάρι στρίβει την μουστάκα του και τους λέει…
_Αυτός είναι ο πόλεμος ήρεσε σας;
Μετά δε το περιστατικό έθαψε το όπλο και την σπάθα του κι ακόμα δεν τα έχουμε βρει.
Απο τη Φιλη  Ελένη Σέττα  
(Λαογράφος Ποιήτρια της Ικαρίας )

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019

Ούλοι εμείς.... Κούρδοι !

Η εικόνα ίσως περιέχει: 5 άτομα
To όνομα «Κούρδος» συμπίπτει με τη νεοπερσική λέξη Κιούρτ που σημαίνει ήρωας. Σε αρχαιότατες επιγραφές της Ασσυρίας αναφέρονται ως Κούρτι, Χούρτι ή Κάρτι. Ο Ξενοφών στο Κύρου Ανάβασις αποκαλεί τους Κούρδους Καρδούχους ή Κάρδους. Στο τρίτο και τέταρτο βιβλίο του, τους παρουσιάζει ως λαό ανυπότακτο, γενναίο και ικανότατο στη στρατιωτική τέχνη, ιδιαίτερα τον ανταρτοπόλεμο. Οι Κούρδοι γενικά θεωρούνται αυτόχθονες της μείζονος περιοχής της Μ. Ασίας και της Μεσοποταμίας. Γενετικά οι Κούρδοι είναι απόγονοι όλων εκείνων των λαών που εγκαταστάθηκαν στο Κουρδιστάν, όπως οι Γκούτι, οι Κούρτι, οι Μήδοι, οι Μάρδοι, οι Καρδούχοι, οι Γορδυηνοί, οι Ζίλα και οι Κάλντι.
Η προϊστορία της περιοχής παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί είναι από τις πρώτες στον κόσμο (κατά πολλούς η πρώτη) που σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα ήδη από την 10η π.Χ. χιλιετία έκαναν βήματα από την παλαιολιθική περίοδο στην νεολιθική περίοδο. Μάλιστα για πολλές χιλιετίες της νεολιθικής περιόδου αλλά ακόμα και ως το 600 π.Χ. παρουσιάζεται χαρακτηριστικός πολιτισμός της Ούριας περιόδου. Κάτω από τον μανδύα των θρησκευτικών κινημάτων έγιναν αρκετές εξεγέρσεις κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα, είτε εξαιτίας της καταπίεσης είτε εξαιτίας φυσικών καταστροφών στο Κουρδιστάν. Στον 7ο αιώνα συνέχισαν ως υπόγειο κίνημα στην ισλαμική περίοδο, το οποίο κατά περιόδους εκρηγνυόταν, προκειμένου να απαιτήσει κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Ανάμεσα στα κινήματα τα πιο γνωστά είναι εκείνα τον Μαζδεκισμού και του Χουρεμισμού. Ο Χουρεμισμός ήταν ένα κίνημα που πυροδότησε λαϊκές και αγροτικές εξεγέρσεις και οι αρχές τοu βασίζονταν στον Ζωροαστρισμό, τον Μανιχαϊσμό και τον Μαζδεκισμό, καθώς οι οπαδοί τον πίστευαν πως υπήρχε μια διαρκής μάχη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, το καλό και το κακό, τον θεό και τον διάβολο. Οι οπαδοί του κινήματος πίστευαν πως στις διάφορες κρίσεις οδηγούσαν η κοινωνική αδικία και τα εδαφικά προβλήματα. Θεωρούσαν, επίσης, πως έπρεπε να υπάρχει ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών και απαιτούσαν να απαλλαγούν από τους υψηλούς φόρους που πλήρωναν. Για τους Χουρέμιους η καταπίεση και η αδικία είναι οι δύο άξονες που οδηγούν στο σκοταδισμό. Ονομάζονταν οι «ερυθροί» και οι σημαίες τους είχαν το κόκκινο χρώμα του αίματος ως σύμβολο της θυσίας τους για την ελευθερία. Μάχονταν διαρκώς ενάντια στους Άραβες και τον Ισλαμισμό υπερασπιζόμενοι τα πιστεύω τους

Η σημαία του Κουρδιστάν..Το κόκκινο χρώμα στη σημαία του Κουρδιστάν συμβολίζει την Επανάσταση, την Αφοσίωση και την Αποφασιστικότητα.

Το λευκό χρώμα είναι για την Ειρήνη, την Ισότητα και την Ειλικρίνεια-πιστότητα. Το πράσινο χρώμα συμβολίζει την Ζωή και τη Φύση.
Το φωτεινό κίτρινο χρώμα του Ήλιου συμβολίζει το Φως-φωτεινότητα.
Οι 21 αχτίδες του Ήλιου της Μεσοποταμίας εκφράζουν την ελευθερία στην ιστορία, στον πολιτισμό και στην παράδοση των Κούρδων..                                                                          Πενήντα εκατομμύρια Κούρδοι σ’ όλο τον κόσμο, ο μεγαλύτερος πληθυσμός χωρίς κράτος, κάθε χρόνο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, κρυφά ή φανερά πολεμούν με μια κοινή ευχή στα χείλη: «Να ελευθερωθεί ο λαός μας». Κι όλοι οι Ντεχάκ, με όποιο σύγχρονο πρόσωπο κι αν διαθέτουν, να συρθούν μακριά από τα κουρδικά εδάφη.
Σηκώστε τη σημαία της ελευθερίας και της δικαιοσύνης! Δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί απέναντι στην τεράστια αυτή αδικία, σ’ αυτή τη γενοκτονία. Όλοι μπορούμε και πρέπει μα σταθούμε αλληλέγγυοι σ’ αυτήν την φυλή των Ηρώων . Αλληλεγγύη στον Κουρδικό λαό !
Newroz Piroz (Ευτυχές Νεβρόζ )
http://www.cemilturan.gr
https://el.wikipedia.org/wiki/

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2019

Η λουτρόπολη των Θερμών Ικαρίας από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα...!


Θέρμα – Η Λουτρόπολη της Ικαρίας

H ιστορία των Ιαματικών Πηγών της Ικαρίας χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Η αρχαία Λουτρόπολη “ΘΕΡΜΑΙ”, από το 2ο π.χ. αιώνα είχε αλλάξει όνομα και λεγόταν Ασκληπιείο και οι κάτοικοι “Ασκληπιείς” ή “Ασκληπιείς του Αιγαίου”, προς τιμή του θεού Ασκληπιού που μας είχε έλθει από τη Μικρά Ασία. Στα τέλη του 2ου με αρχές του 1ου π.X. αιώνα ολόκληρη, με το έδαφός της και τις ιαματικές της πηγές, καταποντίστηκε στη θάλασσα από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία. Έκτοτε τα ερείπιά της στο βυθό της θάλασσας περιμένουν τον ερευνητή, που θα ξεκαθαρίσει την ιστορία. Η περιοχή αυτή μέχρι και σήμερα αποκαλείται “Χαλασμένα Θέρμα”.
Τα σημερινά Θέρμα, η σημερινή Λουτρόπολη, βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τα ερείπια της αρχαίας και η ηλικία της δε ξεπερνά τα 80-90 χρόνια. Μετά την καταστροφή της Αρχαίας Λουτρόπολης, συνέβησαν κοσμοϊστορικά γεγονότα, που άλλαξαν την όψη του τότε γνωστού κόσμου. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία εξακολουθεί τις κατακτήσεις της. Ακολουθεί το Βυζάντιο. Και στη συνέχεια η Τουρκική Αυτοκρατορία στην οποία η Ελλάδα παρέμεινε σκλαβωμένη για 400 χρόνια.

2000 χρόνια μετά την καταβύθιση της λουτρόπολης

Από την καταβύθιση της αρχαίας Λουτρόπολης μέχρι την απελευθέρωση της Ικαρίας από τους Τούρκους, πέρασαν περίπου 200 χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα, Λουτρόπολη της Ικαρίας δεν υπήρχε. Μόλις το 1901, δηλαδή επί Τουρκοκρατίας, στην περιοχή που είναι η σημερινή Λουτρόπολη, ανακαλύφθηκε τυχαία η ιαματική πηγή Παμφίλη (ιδιωτική).
ιαματικές πηγές ικαρίας 1927
Θέρμα Ικαρία 1927
Το έτος 1925, 13 χρόνια μετά την απελευθέρωση της Ικαρίας απ’τους Τούρκους και την ένταξή της στο Ελληνικό κράτος, για πρώτη φορά εκδηλώνεται ενδιαφέρον για τις ιαματικές πηγές Ικαρίας, με επίσκεψη για μελέτη και αξιολόγησή τους, του καθηγητή γεωλογίας Κων/νου Κτενά, με βοηθό του τον επιστήμονα Κώστα Μακρή.
Τα έτη 1936 – 1938 πραγματοποιήθηκαν εμπεριστατωμένες έρευνες και μελέτες του διακεκριμένου επιστήμονα Μιχαήλ Περτέση. Τα αποτελέσματα των ερευνών του ανακοινώθηκαν το 1939 στην Ακαδημία Αθηνών και έκαναν γνωστές στην Ελλάδα και το εξωτερικό τις νέες εξαιρετικές ιαματικές πηγές της Ικαρίας.
Δυστυχώς η έκρηξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, η κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς και αργότερα ο καταστροφικός εμφύλιος πόλεμος, νέκρωσαν τα πάντα γύρω από την λουτρόπολη της Ικαρίας και των ιαματικών της πηγών.

Μετά τον Εμφύλιο

Η ουσιαστική ανάπτυξη της λουτρόπολης των Θερμών αρχίζει από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, αφού εν τω μεταξύ, το έτος 1948, ανακαλύφθηκαν στην ίδια περιοχή, πολύ κοντά η μία στην άλλη, άλλες δύο ιαματικές πηγές, στις οποίες δόθηκαν τα ονόματα Απόλλων και Άρτεμις, η έρευνα και η μελέτη των οποίων απέδειξε ότι είναι ακόμη πιο αποτελεσματικές σε σειρά ασθενειών που μέχρι τότε εθεωρούντο ανίατες και αβελτίωτες. Την ίδια εποχή ανακαλύφθηκε και η (ιδιωτική) πηγή Κράτσα.
Η δεκαετία του 1950 υπήρξε καθοριστική για τη νέα λουτρόπολη στην Ικαρία, που κτιζόταν και οργανωνόταν κυριολεκτικά από το μηδέν, από ανθρώπους ντόπιους με ελάχιστες οικονομικές δυνατότητες και τα πρώτα καταλύματα, ενός, δύο ή τριών λιτών δωματίων, άρχιζα να κτίζονται στην περιοχή. Στη δεκαετία αυτή, η φήμη των ιαματικών πηγών της Ικαρίας απλώνεται με μεγάλη ταχύτητα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.
ιαματικές πηγές ικαρίας 1950
Θέρμα Ικαρία 1950
Οι κοινοτικές εκλογές ανέδειξαν για Πρόεδρο της Κοινότητας του Αγίου Κηρύκου, το γιατρό Μαρίνο Λεφέ. Ο ίδιος, μαζί με το Κοινοτικό Συμβούλιο, κατά τη διάρκεια της 4χρονης θητείας τους ανήγειραν το Υδροθεραπευτήριο της πηγής Απόλλων, για κείνη την εποχή αξιόλογο και εντυπωσιακό, το οποίο μέχρι και σήμερα λειτουργεί. Κατασκεύασαν κάποιους δρόμους πρόσβασης και κατασκεύασαν την πλατεία μπροστά στο Υδροθεραπευτήριο Απόλλων, που μέχρι σήμερα είναι η κεντρική πλατεία της σημερινής λουτρόπολης. Παράλληλα κατασκεύασαν και το κτίριο του Υδροθεραπευτηρίου στην ιαματική πηγή Ασκληπιού στον Άγιο Κήρυκο.

Η Επιλογή από την Παγκόσμια Συνομοσπονδία Αναπήρων Πολέμου

Το ίδιο χρονικό διάστημα, η Παγκόσμια Συνομοσπονδία Αναπήρων Πολέμου, επηρεασμένη από τη καθημερινά γιγαντούμενη παγκόσμια φήμη των θαυματουργών ιαματικών πηγών Ικαρίας και αφού ενημερώθηκε σχετικά για την μοναδικότητά τους από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου, ενδιαφέρθηκε σοβαρά για τη δημιουργία, στην Ικαρία, με δαπάνες της, κατάλληλων λουτρικών εγκαταστάσεων προς χρήση αναπήρων από όλο τον κόσμο και μιας παιδούπολης, στην οποία θα φιλοξενούνταν τα παιδιά των λουόμενων αναπήρων.
Το κοινοτικό συμβούλιο και ο πρόεδρος της κοινότητας ανταποκρίθηκαν αμέσως στο αίτημα και δήλωσαν ότι θα προσφέρουν τις απαιτούμενες εκτάσεις. Δυστυχώς όμως το κράτος απέδειξε πλήρη αδιαφορία και έτσι χάθηκε μια αληθινή ευκαιρία που θα καθιστούσε την Ικαρία πόλο έλξης λουομένων από όλο τον κόσμο.
Μετά από αυτό οι Καριώτες συνειδητοποιώντας πια ότι είναι μόνοι τους, προσπαθούν να βελτιώσουν την Λουτρόπολη, χωρίς επαρκή κεφάλαια, για να ανταποκρίνεται στις στοιχειώδεις απαιτήσεις των ασθενών. Η λουτρόπολη της Ικαρίας βελτιώνεται από άποψη εικόνας και λειτουργικότητας και κάποια ξενοδοχεία μικρά και μεσαία αρχίζουν να κτίζονται.

Η λουτρόπολη των Θερμών από το 1990 και μετά

Η λουτρόπολη των Θερμών στις δεκαετίες που ακολούθησαν, διαδεχόμενες η μία την άλλη, συνεχίζει μόνη της, χωρίς καμία κρατική βοήθεια με όπλο της πάντα τα εξαιρετικά της αποτελέσματα, που γιγαντώνουν και πολλαπλασιάζουν καθημερινά την παγκόσμια φήμη της.
Οι προσερχόμενοι πάσχοντες ανέρχονται πια σε πολλές χιλιάδες τη κάθε λουτρική περίοδο και οι λούσεις σε πολλές δεκάδες χιλιάδες. Και φτάνουμε στη δεκαετία του 1990 όταν το Κράτος δείχνει και πάλι το εχθρικό του πρόσωπο, αφήνοντας να χαθεί μια δεύτερη εξαιρετική ευκαιρία για την Ικαρία. Ειδικότερα: τα τότε Μεσογειακά Οικονομικά Προγράμματα της ΕΟΚ, προέβλεπαν χρηματοδότηση για εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη λουτροπόλεων ιαματικών πηγών.
Η Ελλάδα εκδήλωσε το ενδιαφέρον της και επέλεξε τον εκσυγχρονισμό, πιλοτικά, δύο λουτροπόλεων της Ικαρίας και της Απολλωνίας Θεσσαλονίκης. Η Λουτρόπολη της Ικαρίας όχι, από υπαιτιότητα της Κρατικής Τράπεζας ΕΤΒΑ, με την οποία ο Δήμος Αγ. Κηρύκου είχε υπογράψει σχετική σύμβαση για την υλοποίηση του προγράμματος.
Στο τέλος της ίδιας δεκαετίας, υπήρξε εξαγγελία του τότε Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, για ένα σημαντικό ποσό της τάξης των 7 δισ. δρχ για να εκσυγχρονιστούν οι ιαματικές πηγές Ικαρίας κάτι όμως που δεν συνέβη.
Και κάπως έτσι όλα αυτά τα χρόνια Δήμος, φορείς και κάτοικοι μόνοι παλεύουν για το καλό της λουτρόπολης, για να κρατήσουν ζωντανή την ιστορία της Ικαριάς και ζουν με την ελπίδα ότι κάποια μέρα ο θησαυρός αυτός, με τον οποίο είναι προικισμένο το νησί, θα αξιοποιηθεί προς όφελος όλων των καριωτών που πεισματικά αρνούνται να εγκαταλείψουν το μικρό τούτο αλλά ανδρείο νησί!
Πηγές:  https://www.visittherma.com/el/
ΘΕΡΜΑ – Η σημερινή λουτρόπολη της Ικαρίας, του Ιωάννη Μουλά
Φωτογραφία Εξωφύλλου: «Θέρμα – Λουτρά Ικαρίας 1957», Κωνσταντίνος Σταμούλος

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

Αριστείδης Φουτρίδης: Ο πιο νέος καθηγητής στην ιστορία του Χάρβαρντ ήταν Ικαριώτης

Γεννημένος στην Ικαρία το 1887, και έχοντας περάσει τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του νησιού, Εύδηλος, 
 ο Αριστείδης Φουτρίδης ήταν ενα φτωχό αγόρι του οποίου η αγάπη για τη λογοτεχνία τον έφερε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ όπου έγινε ο νεότερος καθηγητής στην ηλικία των 28 ετών.Γιος του καπετάνιου Ευάγγελου Φουτρίδη, ο ίδιος δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ελλάδα καθώς η πάμφτωχη οικογένειά του αναγκάστηκε να μεταναστέψει στην Αίγυπτο για να επιβιώσει.
Μάλιστα όταν αποχαιρετούσε τους συμφοιτητές του, ο καθηγητής του είπε σε όλους να σηκωθούν και να τον χαιρετήσουν προσωπικά, καθώς όπως τους είπε τότε, θα γινόταν κάποτε ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος.
Λέγεται ακόμη πως όσο ήταν φοιτητής στην Αθήνα, για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του, ο Φουτρίδης παρέδιδε μαθήματα στα δύο παιδιά του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας,  Κωνσταντίνου Τσάτσου.
Εγινε ο νεότερος καθηγητής του Χαρβαρντ, στα 28 του
Στην Αμερική βρέθηκε λόγω των τριών αδελφών του, δύο από τα οποία είχαν χειροτονηθεί ιερείς εκεί.
Πριν διδάξει στο Χάρβαρντ, ο ίδιος φοίτησε στο  Mt. Hermon School, όπου και προετοιμάστηκε καταλλήλως.
Ο Αριστείδης Φουτρίδης έγινε στα 28 του χρόνια καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χαρβαρντ, όπου δίδαξε αρχαία ελληνικά και λατινικά .
Ήταν επίσης ένας από τους ιδρυτές της Σχολής Ελληνικής Γραμματείας στο Χαρβαρντ, ενώ δίδαξε για μερικά χρόνια και στο Πανεπιστήμιο του Yale.  
Ηταν ο πρώτος που μετέφρασε Κωστή Παλαμά
Το έργο που άφησε είναι κάτι παραπάνω από αξιομνημόνευτο, καθώς κατά την διάρκεια της ζωής του μελέτησε τους αρχαίους τραγικούς, εκπόνησε διατριβή (1910) για τον Διγενή Ακρίτη, μετέφρασε σύγχρονούς του λογοτέχνες, ίδρυσε τον «Ελικώνα» (1911-1918), την πρώτη ελληνική φοιτητική Ενωση στις ΗΠΑ, και δημοσίευσε στα αγγλικά δοκίμια για τους Ελληνες λογοτέχνες της εποχής του.
Ηταν επίσης, ο πρώτος που μετέφρασε Κωστή Παλαμά, καθώς κι άλλους διηγηματογράφους της τότε εποχής όπως Παπαδιαμάντη, Δροσίνη, Ξενόπουλο, ενώ οι φιλολογικές μελέτες για τον αρχαίο τραγικό Ευριπίδη, αποτελούν μέχρι και τις μέρες μας βιβλιογραφική αναφορά.
Ο Βενιζέλος τον κάλεσε να διδάξει στην Ελλάδα, αλλά τον απέλυσαν...O Βενιζέλος μάλιστα είχε αναγνωρίσει τις απόψεις του Φουτρίδη για την ανώτατη εκπαίδευση, τον κάλεσε να τις εφαρμόσει και να έρθει από το Χαρβαρντ στην Αθήνα και συγκεκριμένα να διδάξει τότε στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών.
Ο ίδιος δέχτηκε την πρότασή του, αλλά του ζήτησε ένα χρόνο περιθώριο ώστε να διευθετήσει κάποιες εκκρεμότητες στην Αμερική.
Ωστόσο, τελικά ο Φουτρίδης δεν δίδαξε ποτέ, καθώς η επόμενη κυβέρνηση από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον απέλυσε πριν καλά καλά ξεκινήσει να διδάσκει εδώ.
Σήμερα, αν κάποια στιγμή επισκεφτείτε τον Εύδηλο της Ικαρίας, θα διαπιστώσετε ότι το Λύκειο της περιοχής ονομάζεται "Αριστείδης Φουτρίδης" προς τιμή αυτού του άνδρα που αν και προσέφερε τόσο πολλά στον ελληνικό πολιτισμό και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, η μοίρα δεν του επέτρεψε να γίνει γνωστός σε όλον τον πλανήτη, διαδίδοντας μέσω των έργων του τον ελληνικό πολιτισμό.
Πηγές:
Φωτογραφίες: Wikipedia/ Ikariamag.gr/ ikariaki.gr/ harvard.edu

 Αρχείο Ερτ1, Βιβλίο: «Tο τιμιότερο πρόσφορο» Επιστολές του Αριστείδη Ε. Φουτρίδη προς τον Χρίστο Ν. Λαμπράκη, τοy Σωκράτη Β. Κουγέα:https://usa.greekreporter.com/2018/02/10/the-poor-greek-boy-who-became-the-youngest-harvard-professor/

  iefimerida.gr 

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019

Μανιάτες στην Ικαρία

η Ικαρία στα 1688 από τον DAPPER
Είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη η αντίληψη πως η Μάνη ήταν μια απομονωμένη φιλοπόλεμη περιοχή. Αυτό ωστόσο δεν είναι απολύτως σωστό. Η επαφή της με την θάλασσα έδωσαν στον πληθυσμό την αναγκαία εξωστρέφεια προκειμένου να επιβιώσει. Το ψάρεμα, η πειρατεία και το εμπόριο αποτελούσαν βασικές εργασίες του παλαιού Μανιάτη.
            Παράλληλα η αυτονομία της περιοχής οδήγησε στην πληθυσμιακή ανάπτυξη της. Η αδυναμία της περιοχής να «θρέψει» τόσο πληθυσμό έφερε ως αποτέλεσμα την σύγκρουση μεταξύ των οικογενειών του τόπου για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και ραγδαία πτώχεια. Έτσι δημιουργήθηκαν στα τέλη του 17ου και κυρίως του 18ου αιώνα μεταναστευτικά ρεύματα Μανιατών σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος και του εξωτερικού. Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις συνεχείς συγκρούσεις με τους Τούρκους αλλά και γενικότερα τους Οθωμανούς πειρατές. Ένας από τους προορισμούς που επελέγη για μαζική εγκατάσταση Μανιατών στα μέσα του 18ου αιώνα ήταν και το νησί της Ικαρίας.
            Η μεταναστευτική αυτή κίνηση σύμφωνα με την τοπική παράδοση της Ικαρίας έχει να κάνει με την προσωπικότητα του πειρατή Σταμάτη Καστανιά. Η καταγωγή του δεν είναι εξακριβωμένη. Πολλοί τον θεωρούν Μανιάτη ενώ κατά άλλους Ικαριώτη ο οποίος μεγάλωσε στην Μάνη, κατόπιν απαγωγής του από μανιάτες πειρατές. Το σίγουρο είναι πως στην Μάνη έμαθε την ναυτική τέχνη και όπως αναφέρει η τοπική παράδοση επέστρεψε στην Ικαρία με άλλους Μανιάτες.
            Πιο συγκεκριμένα λέγεται πως πήγες το νησί γύρω στα 1750 σε ηλικία 27 ετών όχι μόνο με κατοίκους της Μάνης αλλά και δασκάλους, ιερείς και ναυπηγούς. Τους ναυπηγούς τους τοποθέτησε για διαμονή στο Γιαλισκάρι, ενώ από έναν δάσκαλο σε Λαγκάδα, Περμαρία και Περδίκι. Ο Καστανιάς για επτά χρόνια διαφύλαξε το νησί με επιτυχία από επιδρομές πειρατών ενώ ισχυροποιήθηκε τόσο πολύ σε τοπικό επίπεδο που ο σουλτάνος τον αναγνώρισε «Ζαμπίτη της Ικαρίας». Του έδωσε δηλαδή τον βαθμό του αστυνόμου – τοποτηρητή. Μάλιστα είχε και επίσημη σφραγίδα για την υπογραφή των εγγράφων του που έφερε στο κέντρο έλικα και πέριξ αυτή το Καπετάν Καστανιάς.
            Ενδιαφέρον παρουσιάζουν έγγραφα και τοπικές παραδόσεις για αυτήν την μετακίνηση.
«1761 Αφιερώνω κι εγώ ο παπα Γιάννης Καφάκος εις την Αγίαν Κιουρά[νa;]το μερδικόν μου τ’ αμπέλι εις Κά(τω) Χωριόν να βάζουν τα παιδία μου τονκάθε χρόνο ένα κάρτο σιτάρι και μισόν κατζίκι και κρασί ό,τι βάζουν και οιάλλοι αδελφοί. Και όποιος ευρεθεί και αφήσει το ψυχικόν μας να έχου χέριοι αδελφοί, να τα βάνουν εις άλλο χέρι να δίνει το πάχτος»
Ενώ σε άλλο έγγραφο επαναστατικής διακήρυξης του νησιού αναφέρεται
«1795 6 Δεκεμβρίου
Εγώ ο παπά Χριστόδουλος Καφάκος έγραψα το παρόν εις το καιρόν που ρίξαμε το χαρατζομάνι της κραταιάς βασιλείας. έτσι εσυμφώνησε ο ραγιάς και έγραψα»
            Η οικογένεια που αναφέρεται στο παραπάνω έγγραφο έχει καθαρά Μανιάτικο επώνυμο καθώς το επώνυμο προέρχεται από την λέξη Καφός που στα μανιάτικα σημαίνει αδελφός και την κατάληξη –άκος.
Άλλα επώνυμα που συνδέονται ιστορικά με την Μάνη στην Ικαρία είναι τα Κουτούφαρης(Πιθανολογείται  ότι οι Κουτουφαραίοι ήρθαν στην Ικαρία μαζί με πολλούς άλλους Μανιάτες και εγκαταστάθηκαν στο χωριό Ράχες. Η πρώτη αναφορά στο όνομα Κουτούφαρης γίνεται σε έγγραφο του 1832. )Μελάς, Μάγκουρας, Πατσάκος, Τζαούτης, Κούβαρης, Καζάλης κ.ά. Μάλιστα σε σημείωση του ο παλαιός Ικαριώτης ιστορικός Ιωάννης Μελάς αναφέρει «τα επώνυμα αυτά αποδεικνύουν μεμονωμένην αλλά παλαιάν μετοικεσίαν Πελοποννησίων εις Ικαρίαν».
         Ο απόηχος της εποίκησης των Μανιατών στο νησί δεν παρέμεινε μόνο σε πληθυσμιακό επίπεδο. Η κοινωνία της Ικαρίας άρχισε να παρουσιάζει τα πρώτα ανοίγματα. Εμφανίστηκε ένα νέο είδος κατοικίας – το δίχωρο διώροφο σπίτι με το όνομα «πύργος» ή «πυργάρι», με δεύτερο όροφο ως ξενώνα. Σύμφωνα με την παράδοση, γύρω στα τέλη του 18ου αιώνα στην Ικαρία μετοίκησαν Μανιάτες και, καθώς τόσο οι «πύργοι» όσο και οι νέοι οικισμοί έχουν κοινά στοιχεία με παρόμοια δείγματα από τη Μάνη, θεωρείται ότι οι νέοι κάτοικοι εισήγαγαν αυτή την αρχιτεκτονική.
μικρό πειρατικό του 18ου αιώνα
Πηγές   https://maniatika.wordpress.com/
  1. επιμέλεια κειμένου Ι. Φ. Μιχαλακάκος
  2. Ιωάννη Π. Λεκκάκου «Μάνη κοινωνική οργάνωση και ζωή», Αρεόπολη 2008 εκδ. Αδούλωτη Μάνη.
  3. Α. Καπετάνιος «Χώρος και χρόνος στην Δυτική Ικαρία, διαδικασίες μετάβασης και μετασχηματισμού»
  4. Ι. Μελά «Ιστορία της νήσου Ικαρίας από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι της εποχής μας» Αθήνα 1955
  5. Ι. Μελά «Ιστορία της Ικαρίας» Επτά Ημέρες της Καθημερινής Αφιέρωμα στην Ικαρία, 1998.
  6. Δ. Βαγιακάκου «Μανιάται εις Ικαρία» Αθήνα σύγγραμμα περιοδικό, Αθήνα 1958
  7. http://www.ikariamag.gr/i-ikaria-kai-i-thalassa-i-naytosyni-ton-ikarion
  8. http://www.ehw.gr/asiaminor/forms/fLemmaBody.aspx?lemmaId=6855
  9. http://el.travelogues.gr/item.php?view=32265

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2018

Ε όχι και να σκοτωθούμε για τον "Μέγα" Αλέξανδρο...!

Φωτογραφία του Iasonas Apostolopoulos.
Τα εγκλήματα του εθνικού ήρωα Αλέξανδρου του Γ (που ονομάστηκε Μagnus=Μέγας από τους επίσης μεγαλομανείς κατακτητές Ρωμαίους) δεν είχαν προηγούμενο στην μέχρι τότε καταγεγραμμένη ιστορία της ανθρωπότητας.
Για τους ανατολικούς λαούς, ο βάρβαρος Αλέξανδρος είναι ότι ο Ούνος Αττίλας για την Δύση, ενώ στη λογοτεχνία των Περσών παρομοιάζεται με τον σατανά. (Περσ. Ahriman)

Με εντολή του Αλεξάνδρου, η Θήβα αφού λεηλατήθηκε, ισοπεδώνεται τελείως και ουσιαστικά παύει να υπάρχει. 6.000 άμαχοι Θηβαίοι σφαγιάσθηκαν και 30.000 σύρθηκαν αιχμάλωτοι στα σκλαβοπάζαρα.

Στην φοινικική πόλη της Τύρου, έσφαξε 10.000 άμαχους κατοίκους, τους 2.000 τους σταύρωσε γυμνούς κατά μήκος της παραλίας και τους άφησε να σαπίσουν στον ήλιο. Τους υπόλοιπους, πέρι τους 30.000, τους πούλησε ως δούλους.
Τον ίδιο χρόνο στη Γάζα, μετά την άλωσή της, διέταξε να σφαγιαστεί όλος ο αντρικός πληθυσμός, πάνω από 10.000 στο σύνολό τους και πούλησε τις γυναίκες και τα παιδιά ως σκλάβους.
«Ήταν τόσο συστηματική η τρομακτική σφαγή κατά την προέλαση στο εσωτερικό της Ασίας που, όπως έλεγαν οι ίδιοι οι Μακεδόνες, "τα σπαθιά στόμωσαν, παραμορφώθηκαν, καθώς λιάνιζαν τα κορμιά’».
Σε μιά μικρή κωμόπολη κοντά στην πρωτεύουσα Βάκτρα, συνάντησαν μία αποικία Ελλήνων ιερέων από την Ιωνία που είχαν εγκατασταθή εκεί 150 χρόνια νωρίτερα στα χρόνια του Ξέρξη ως σύμμαχοι των Περσών. Ανυποψίαστοι οι Ελληνες της πόλης τον χαιρέτησαν ως ελευθερωτή. Η ανταπόκριση του Αλεξάνδρου ήταν να διατάξει τον άμεσο σφαγιασμό των 3.000 Ελλήνων της περιοχής επειδή οι πρόγονοί τους που κατάγονταν από την Μίλητο είχαν συνεργασθή με τους Πέρσες.
Στη Σανγκάλα της Ινδίας , 8.000 Ινδοί σκοτώθηκαν στην διάρκεια της άλωσης της πόλης και άλλοι 9.000 σφαγιάσθηκαν όταν οι στρατιώτες του Αλεξάνδρου ισοπέδωσαν την πόλη. Περίπου 70.000 σύρθηκαν σκλάβοι. Ακολούθησε επιδρομή στα περίχωρα όπου δεν έμεινε ούτε ένας ζωντανός. Γυναικόπαιδα, ηλικιωμένοι, τραυματίες και άρρωστοι σφαγιάσθηκαν ανελέητα.
Στην πολιορκία της πόλης των Μαλλών, εξοντώθηκε αδιακρίτως όλος ο πληθυσμός της πόλης, κάποιες δεκάδες χιλιάδες άμαχοι.
Ειδικά στις Ινδίες, οι ωμότητες του Αλεξάνδρου πήραν διαστάσεις ολικής γενοκτονίας.Τώρα δεν είχε αντιμέτωπο τον στρατό της Περσικής αυτοκρατορίας αλλά δεκάδες λαούς που κατοικούσαν στην κοιλάδα του Ινδού και αντιστάθηκαν πεισματικά στον ξένο εισβολέα. Μπροστά σε ένα καθολικά εχθρικό περιβάλλον, οι σφαγές ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο καθώς ολόκληρες πόλεις αφανίσθηκαν και οι κάτοικοι εξοντώθηκαν μέχρι τον τελευταίο. Ο Αλέξανδρος δεν κρατούσε τραυματίες και αιχμαλώτους. Τους ξεφορτωνόταν με το πιό εύκολο τρόπο διατάζοντας τον σφαγιασμό τους.
Οι βαρβαρότητες του Αλέξανδρου συγκλόνιζαν τους αρχαίους συγγραφείς, ακόμα και τους υμνητές του, που αναφέρονται στις ομαδικές σφαγές πληθυσμών μετά την άλωση και τα ολοκαυτώματα περιοχών όπως στη Φοινίκη και στη Σογδιανή (332π.Χ.), στην Ινδία (326 π.Χ.), στη Ζάγρο (323 π.Χ.) κ.α. Από το βάρβαρο μένος του δεν γλίτωσαν ούτε τα ίδια τα μνημεία και έργα τέχνης του ανατολικού πολιτισμού, αρκετά από τα οποία υπέστησαν εμπρησμούς και κατεδαφίσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η καταστροφή της Περσέπολης, που κατά τον Διόδωρο ήταν η πλουσιότερη πόλη του κόσμου. «Μετά την άλωση οι Μακεδόνες εξόντωσαν όλους τους άνδρες και ρίχτηκαν στη διαρπαγή»
Στο ξεκίνημα του, όντας 19 χρονών, δολοφόνησε όλους τους κοντινούς συγγενείς του και διεκδικητές του θρόνου ενώ πολύ πιθανό να δολοφόνησε και τον πατέρα του σε συνεργασία με την μάνα του, την Ολυμπιάδα, επειδή οι σχέσεις τους ήταν στα μαχαίρια και επειδή ο Φίλιππος είχε ξαναπαντρευτεί μια Μακεδόνισσα αριστοκράτισσα, την Κλεοπάτρα, η οποία γέννησε αγόρι. Ο Φίλιππος ονόμασε το παιδί Κάρανο (γενάρχης της μακεδονικής δυναστείας), γεγονός που σημαίνει ότι το αναγνώριζε σαν καθαρόαιμο Μακεδόνα και νόμιμο διάδοχο του θρόνου, σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο. Δολοφόνησε τον αδερφό του Αμύντα και τους Λυγκηστές Ηρομένη και Αρραβαίο. Την δε Κλεοπάτρα, την έπιασε και την κρέμασε η Ολυμπιάδα και το παιδί της το σκότωσε μπροστά στα μάτια της μάνας της ή το ριξε στη φωτιά. (πηγή Διόδωρος ο Σικελιώτης)
Ημιπαρανοϊκή προσωπικότητα που δολοφόνησε τους καλύτερους στρατηγούς και φίλους του, χωρίς να τους περάσει καν από δίκη, ανθρώπους που του ήταν πάντα πιστοί (Παρμενίωνας, Κλείτος,) μέχρι και τον φιλόσοφο Καλλισθένη επειδή αρνήθηκε να τον προσκυνήσει. Βαθιά ψυχασθενική φυσιογνωμία που απαίτησε από Έλληνες και Πέρσες να τον λατρεύουν σαν Θεό, να τον προσκυνάνε και να τον θεωρούν γιο του Άμμωνα-Δία.
Για να τιμωρήσει τους στρατιώτες του που αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν ανατολικά του ποταμού Ύφαση, επέλεξε ως δρόμο επιστροφής την έρημο της Γεδρωσίας, αντί για την πιο εύκολη πορεία κατά μήκος της ακτής. Στις 60 μέρες της πορείας στην έρημο πέθαναν τουλάχιστον 12.000 άνδρες, επιπροσθέτως της απώλειας αμέτρητων ζώων, ακόλουθων του καραβανιού, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος αυτού. Κάποιοι ιστορικοί αναφέρουν ότι έχασε τα δύο τρίτα του στρατού του κάτω από τις δυσμενείς συνθήκες της ερήμου.
Σε πολιτικό επίπεδο, η έννοια του ολοκληρωτικού πολέμου, η σφαγή όλου του πληθυσμού του εχθρού και η πώληση όλων των γυναικών και παιδιών ως σκλάβων που εισήγαγαν οι Μακεδόνες, ήταν κάτι το πρωτόγνωρο, κάτι που ούτε οι Σπαρτιάτες δεν τόλμησαν να κάνουν όταν νίκησαν τους Αθηναίους. Ο Αλέξανδρος σηματοδοτεί την άνοδο του άκρατου συγκεντρωτισμού, της απολυταρχίας, των αυτοκρατοριών και το τέλος της πολιτικής αυτονομίας του μεσογειακού κόσμου. Από τότε ο ελλαδικός χώρος θα κυβερνιέται συνεχώς από μονάρχες και θα περνάει από την μια αυτοκρατορία στην άλλη. Μακεδονική, Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Οθωμανική.
 κείμενο  Iasonas Apostolopoulos
ΠΗΓΕΣ Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις
Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη
Κούρτιος Ρούφος, Ιστορίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Κυριάκος Σιμόπουλος, «Ο μύθος των ‘μεγάλων’ της ιστορίας».
Γ. Κορδάτος, Μεγάλη ιστορία της Ελλάδας
V.D. Hanson, Wars of the Ancient Greeks


Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

To ανυπότακτο νησί του Αιγαίου που επαναστάτησε μόνο του κατά των Τούρκων. Από εκεί ξεκίνησε η απελευθέρωση των υπόλοιπων νησιών και αποτέλεσε για τον Βενιζέλο το προοίμιο των Βαλκανικών Πολέμων...


Οπλαρχηγοί της Επανάστασης του 1912. Η Ικαρία δεν απελευθερώθηκε με τη βοήθεια άλλων, αλλά μονάχη της...                  του συγγραφέα Γεώργιου Σπανού                                    Ο Βενιζέλος, το 1912, λίγες μέρες πριν τη γιορτή της Αγίας Μαρίνας, (17 Ιουλίου), κρατούσε κι έπαιζε στο χέρι του το καριώτικο βότσαλο που του είχε προσφέρει με ανυποχώρητο θάρρος ο επικεφαλής τής επερχόμενης Ικαριακής Επανάστασης κατά των Τούρκων, ιατρός Ιωάννης Μαλαχίας. Το όλο δίλημμα που δημιουργήθηκε στον εθνάρχη, μετά την ενημέρωση τού μακρινού επισκέπτη του, ήταν το αν θα αποφάσιζε να πετάξει το βότσαλο αυτό μες στη μέση τού Αιγαίου, στο Ικάριο Πέλαγος, παρέχοντας έτσι, επίσημα ή ανεπίσημα, τη στήριξη που αποζητούσαν οι Ικάριοι στην επικείμενη προσπάθεια αποτίναξης, για ακόμα μία φορά μονάχοι τους, του τουρκικού ζυγού από πάνω τους. «Ικαρία το νησί του ραδίου» Σπ. Λεωτσάκου 1953                                                                                 Στην  Άσπρη Θάλασσα του Αιγαίου εννοείται πως επικρατούσαν ευαίσθητες κι επικίνδυνες ισορροπίες, και αυτή η αφορμή θα ήταν μία από τις στιγμές που η τόλμη τού διορατικού ηγέτη θα έπρεπε να ρισκάρει τις αντιδράσεις των φίλων και των εχθρών της Ελλάδας. Το βότσαλο ερρίφθη από τον Βενιζέλο, ο οποίος έδωσε σημείωμα στον Μαλαχία ότι χρειάζεται θάρρος («Θαρσείν χρη) και του είπε προφορικά πως… οι δε απολειπόμενοι ου στεφανούνται»[1]. Τελικά τους παρείχε παντελώς ανεπίσημα μικρή βοήθεια σε όπλα και προμήθειες, βοηθώντας τους Ικαρίους να ταράξουν τελικά τα ύδατα τού Αιγαίου.              Το νέο της αυτόνομης απελευθέρωσης της Ικαρίας, ανήμερα της Αγίας Μαρίνας του 1912, διαδόθηκε από τα κύματα τού Ικαρίου Πελάγους σε όλα τα εναπομείναντα υπόδουλα μέρη, σαν σύνθημα ενός τελικού ξεσηκωμού. Οι Ικαριώτες, μετά από διάφορες επικίνδυνες αψιμαχίες, είχαν αφοπλίσει και συλλάβει όλους τους Τούρκους του νησιού, οι οποίοι κατέληξαν να φύγουν ζωντανοί από την Ικαρία για την Τουρκία. Λίγο καιρό αργότερα, τον Νοέμβρη του 1912 στην επανάσταση της Χίου, 422 Τούρκοι, μετά από 40 μέρες μαχών, βρέθηκαν περικυκλωμένοι από το εκστρατευτικό σώμα των Ικαρίων εθελοντών που είχαν δείξει «ικανότητα και τόλμην αξιοζήλευτον» [2] και εκλιπαρούσαν τη σωτηρία τους, επικαλούμενοι την τύχη των ομοεθνών τους στην Ικαρία. Η επανάσταση, είχε μόνο ένα θύμα, τον αγωγιάτη και συνοδό του αρχηγού Ιωάννη Μαλαχία, Γιώργο πΝ. Σπανό. Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ικαρίας μπορεί να θυμίζει, αλλά δεν είναι όμοιος με αντίστοιχες προσπάθειες απελευθέρωσης άλλων τοπικών Ελληνικών τμημάτων. Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι γι’ αυτό: ο τρόπος που επετεύχθη (η Ικαρία δεν απελευθερώθηκε με τη βοήθεια άλλων, αλλά μονάχη της), η χρονική στιγμή που διεξήχθη ο αγώνας, αλλά και η επιρροή που άσκησε το απρόσμενο επιτυχές αποτέλεσμα πάνω στον Βενιζέλο βοηθώντας τον θετικά στη λήψη των αποφάσεων εκείνων που θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην προετοιμασία των Βαλκανικών πολέμων και την μετέπειτα κατάληξη τους. Ένα λάθος, το οποίο γίνεται καμιά φορά (ακόμα κι από ντόπιους διανοητές) είναι ότι η Ικαριακή Επανάσταση θεωρείται ένα απλό και αυτόνομο τοπικιστικό γεγονός που συνέβη σε έναν ανύποπτο χρόνο. Ήταν, πράγματι, μία απρόσμενη και απρογραμμάτιστη (από πλευράς Ελλάδας) προσπάθεια αποτίναξης του Τουρκικού ζυγού, η οποία είχε όμως σαν αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση μες στο κέντρο τού Αιγαίου που έβραζε γεωπολιτικά, μίας πλήρους αυτόνομης κι οργανωμένης Ελευθέρας Πολιτείας Ικαρίας, επί 110 ημέρες, μέχρι και την επίσημη ενσωμάτωση της με την Ελλάδα, στις 4 Νοεμβρίου 1912. Οπλαρχηγοί της Επανάστασης του 1912.                Η Ικαρία δεν απελευθερώθηκε με τη βοήθεια άλλων, αλλά μονάχη της Τη χρονική εκείνη στιγμή, το καλοκαίρι του 1912, οι Ικάριοι επαναστάτες, ναι μεν κατά κύριο λόγο είχαν αποφασίσει να επαναστατήσουν -διότι πολύ απλά είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι και είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου- ήξεραν όμως ότι εκτός από επαναστάτες θα έπαιζαν και το ρόλο των ανιχνευτών για λογαριασμό τού κυρίου εθνικού σώματος της Ελλάδας. Επειδή δε, ήταν πλέον ορατός και ο κίνδυνος ενός ενδεχόμενου τουρκικού εποικισμού από Κούρδους και Λάζους στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, το ρίσκο επάρθη δίχως δεύτερη σκέψη, παρόλο που οι συνέπειες θα μπορούσαν να ήταν εντελώς και ολοκληρωτικά καταστροφικές για το νησί· θα μπορούσαν να προκαλέσουν τουρκική αντίδραση ευρείας κλίμακας, και θα μιλούσαμε σήμερα, όχι για απελευθέρωση, αλλά για την επέτειο ενός ικαριώτικου ολοκαυτώματος εις τύπον Ψαρών. Όμως δεν έγινε έτσι. Το αντίθετο. Η Επανάσταση στην Ικαρία πέτυχε και λειτούργησε δοκιμαστικά και προπαρασκευαστικά, συμβάλλοντας με τον τρόπο της κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ο Βενιζέλος να καταφέρει να καταλήξει στα κατάλληλα συμπεράσματα και στις σωστές αποφάσεις για το ποιο θα έπρεπε να είναι το άμεσο μέλλον της Ελλάδας (άλλωστε γι’ αυτό έδωσε την υποστήριξη του στους Ικάριους με διπλωματικό και σιωπηρό τρόπο). Έτσι, οι Βαλκανικοί πόλεμοι με την έμπνευση του Μεγάλου Πολιτικού και το θάρρος των Ικαρίων, μπορεί να ξεκίνησαν επίσημα την 5η Οκτωβρίου του ’12, αλλά (παρ’ όλη την απροσεξία διαφόρων παλαιών και σύγχρονων ιστορικών) είχαν ως προοιμιακό εφαλτήριο τα Ικαριακά γεγονότα της 17ης Ιουλίου του 1912. Επίσης, ο ηρωικός αγωνιστής της Ικαρίας Γεώργιος Σπανός[3], δεν είναι απλά ο νεκρός μίας τοπικής επανάστασης, όσο κι αν αυτή ήταν ηρωική -και δεν το αναφέρω αυτό μεροληπτικά λόγω καταγωγής και κληρονομικής συνωνυμίας ως απόγονος του. Είναι ο πρώτος νεκρός των Βαλκανικών Πολέμων[4] και το αίμα του δεν αναζωογόνησε μόνο το αειθαλές δέντρο της Ικαριακής Ελευθερίας, αλλά πότισε κι ενέπνευσε την ευρύτερη υποδουλωμένη Ελληνική θέληση ώστε να κινηθεί με παρρησία προς την τολμηρή πορεία της ανάκτησης των υπολοίπων εδαφών (όπως η Σάμος) που ποθούσαν να αναπνεύσουν και πάλι ελεύθερο αέρα, και το κάνουν μέχρι σήμερα χάρη σε όλους εμφανείς και αφανείς ήρωες της Εθνικής εποποιίας του 1912. Ικαριακή Επανάσταση 1912 Ο Ικαριώτικος τόπος μαζί με την ταπεινή και κρυφή ζωή που έμαθαν να διάγουν από αιώνες οι ξεχωριστοί κάτοικοι του, λόγω της γεωγραφικής του θέσης και της αυθεντικής χριστιανικής πνευματικότητας που είχαν ενστερνιστεί αιώνες πριν, έμεναν πάντα σε μία σχετική αφάνεια, που ήταν άλλες φορές αναγκαστική[5] και άλλες συνειδητή λόγω του γονιδίου της αυτάρκειας και της αυτοσυντήρησης που τους διακατείχε. Δεν προκαλούσαν οι ίδιοι την προσοχή του υπόλοιπου κόσμου ούτε κι όταν επιτελούσαν τις, ουκ ολίγες, ηρωικές πράξεις έναντι στους Τούρκους δυνάστες τους (βλ. Κακό Καταβασίδι[6], κατάργηση του Χαρατσιού [7] κ.α.                                                   Οι Ικάριοι, δύο φορές ελευθερώθηκαν μόνοι τους από τους Τούρκους και τις δύο φορές, η κεντρική διοίκηση της εκάστοτε Ελληνικής επικράτειας αναγκάστηκε να τηρήσει (επισήμως τουλάχιστον) παγερά αδιάφορη στάση, εξαιτίας των εκάστοτε κρίσιμων συγκυριών και των σημαντικών εθνικών λόγων που συνέτρεχαν. Το 1830, την ώρα που η Ελλάδα πετύχαινε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου να αναγνωριστεί διεθνώς και επισήμως ως Κράτος, η απελευθερωμένη Ικαρία δεν έμελλε να συμπεριληφθεί και η ίδια σε αυτό  διότι παραχωρήθηκε πίσω στην Τουρκία ανταλλασσόμενη ευλόγως με την Εύβοια (την ίδια τύχη είχαν και η Πάτμος, η Λέρος και η Κάλυμνος). Το 1912 ο Τύπος της εποχής και η τότε Κυβέρνηση τήρησαν σιγή ιχθύος, για την Ιχθυόεσσα. Ο μεν πρώτος, αναφέρθηκε ξώφαλτσα κι αποσπασματικά στο συμβάν ενώ η δεύτερη προσπαθούσε να παραμείνει διπλωματικά αποστασιοποιημένη, για να μπορέσει να αξιολογήσει και να αξιοποιήσει τις τυχόν απρόβλεπτες συνέπειες που θα μπορούσε να της δημιουργήσει η Ικαριακή Επανάσταση. Όμως και οι Ικάριοι απ’ την πλευρά τους, για τον ίδιο λόγο, προσπαθούσαν και στο μεγαλύτερο βαθμό το κατάφεραν -έστω κι αν το γνήσιο ελληνικό σαράκι της εσωτερικής διαμάχης τους κατέτρωγε- να τελούν κατά τους μήνες μετά την επανάσταση «εν ησυχίαν και τάξιν», «εν αγάπη και ομονοία συμμορφώνται… εις τα κελεύσματα της πατρίδος» γιατί όπως γνώριζαν καλά «αυτό επέτασσε η φίλη πατρίς» και διεκήρυτταν ότι με αυτόν τον τρόπο «θέλουσιν επιτευχθή οι πόθοι ημών»[8], της ένωσης δηλ. με την Ελλάδα.                                                                                                          πηγές  Γεώργιος Γ. Σπανός, Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Συγγραφέας [1] Ελευθέριος Βενιζέλος προς Ιωάννη Μαλαχία, λίγες ημέρες πριν την Ικαριακή Επανάσταση του 1912, δηλαδή, Χρειάζεται Θάρρος, και εκείνοι που υπολείπονται (του θάρρους) δεν παίρνουν το στεφάνι της νίκης (παραμένουν ηττημένοι). [2] Βεβαιωτικό Αρχηγού Στρατού της Χίου, υποστράτηγου Μ. Δελαγραμμάτικα, για την ηρωική συμβολή του σώματος εθελοντών εξ Ικαρίας στην απελευθέρωση της Χίου υπό των Ευ. Κουκουδέα, Εν Χίω τη 28η Δεκεμβρίου 1912. [3] Γεώργιος Σπανός (1868-1912). Είχε ενεργό ρόλο στην Επανάσταση τελώντας υπό τις διαταγές του Αρχηγού Ιω. Μαλαχία τον οποίον συνόδευε και προστάτευε. Είχε αποκτήσει 7 παιδιά με την δυναμική γυναίκα του Μαριγώ Πουλιανού. Ο Γεώργιος Σπανός, (ο ήρωας) ήταν ένα από τα 10 παιδιά του Ιερέα Νικολάου Σπανού, (1845-1917, του οποίου το μνήμα βρίσκεται στο προαύλιο της Αγ. Ειρήνης στον Κάμπο), και της Δέσποινας Μάζαρη. Τρία αδέρφια κι ένας θείος τού Γεωργίου Σπανού, ήταν μεταξύ άλλων μέλη τής Διοικούσας Επιτροπής τής Ελευθέρας Πολιτείας Ικαρίας. [4] Στ. Μωραΐτου «Η Ικαριακή Επανάσταση της 17ης Ιουλίου και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι» Αθήνα 1963, Ομιλία στον Άγιο Κήρυκο για τα 50 χρόνια της Ικαριακής Επανάστασης. [5] Ως ο «Αιώνας της Αφάνειας», ονομάστηκε η μακρόχρονη περίοδος στην Ικαρία περ. τον 16ο αι. όταν οι Ικάριοι επέλεξαν να μην εγκαταλείψουν το νησί αλλά να δημιουργούν την εντύπωση της ολοσχερούς ερήμωσης του κατά τη διάρκεια της ημέρας, ως άμυνα έναντι σε εισβολείς, πειρατές κτλ. Συνήθεια που παραμένει έως σήμερα σε ορεινές περιοχές όπως οι Ράχες και εξηγεί το φαινόμενο του βραδυνού ωραρίου των εμπορικών μαγαζιών. [6] Η θεαματική κατακρήμνιση του πρώτου Αγά που στάλθηκε στην Ικαρία από τους Τούρκους και λόγω της ανάρμοστης και προκλητικής συμπεριφοράς του «αποπέμφθηκε» στον γκρεμό του Κακού Καταβασιδίου αριστοτεχνικά από τους Ικαρίους, «συγκούδουνος» (με όλα του τα λούσα και τον εξοπλισμό). Οι Ικάριοι έμειναν, μάλιστα ατιμώρητοι καθώς οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να βγάλουν άκρη για το ποιος το έκανε διότι όλοι ισχυριζόντουσαν στους ανακριτές πως… «Ούλοι εμείς (το κάναμε) Εφέντη». [7] 6ην Δεκεμβρίου 1795: Ο παπα-Χριστόδουλος Καφάκος, έσωσε το περιστατικό γράφοντας το στο περιθώριο ενός παλαιού χειρόγραφου Ευαγγελίου. Οι Ικάριοι είχαν αντιδράσει δυναμικά στο υπέρμετρο «χαρατσομάνι» και πέτυχαν την απαλλαγή... 


Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

Τα Αρχαία Λουτρά στην Προεσπέρα












 Με τις εικόνες μου σας προσκαλώ να γνωρίσετε, από την άνεση της πολυθρόνας σας, ένα άγνωστο θησαυρό που βρίσκετε σήμερα σε ένα δύσβατο σημείο στην Ικαρία και ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξή του.