Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μουσικη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μουσικη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Ικαρία / Φλεβάρης Μουσικά τζάκια 2018

*Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή 
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί 🥂🍽️🎶🎻*
                 Πόσο όμορφο και ανακουφισμένο ειναι το πρόσωπο ενος ανθρώπου που μόλις έχει χορέψει.Πόσες σκέψεις πέρασαν απο το μυαλό του την ώρα που ο κάβος γύρναγε και ξαναγύρναγε εκει απο οπου ξεκίνησε. Πόσα συναισθήματα και αναμνήσεις γεννήθηκαν και πέθαναν ξανά και ξανά. Ο χορός είναι αέναος,δεν σταματά ποτέ να ρέει να κυλά. Ο χορός είναι ζωή. Σε ζωηρούς και αέναους χορούς λοιπόν με τον Νίκο Πάτα και την Ελένη Δρόσου.   ΜΟΥΣΙΚΑ ΤΖΑΚΙΑ 2018.ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΕ ΜΑΝΩΛΗ ΠΑΠΠΟ,ΦΟΥΝΤΟΥΚΟ ΓΙΩΡΓΟ,ΣΙΩΤΑ ΦΩΤΗ,ΙΟΥΛΙΑ ΚΑΡΑΠΑΤΑΚΗ.
                                                http://musicalyards.gr/…/2018f-nikos-patas-eleni-drosou-tra…

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2018

Να τα πούμε?


ΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΜΑΣ
Ανήμερα την Πρωτοχρονιά, σχεδόν σε όλα τα χωριά της Ικαρίας, ξεκινάνε από το πρωί να πηγαίνουν σε κάθε σπίτι και λένε τα Ικαριώτικα Κάλαντα. Οι νοικοκυραίοι κερνάνε τους "καλεσμένους" με κρασί, φαγητό και μετά φεύγουν όλοι μαζί και πάνε σε άλλα σπίτια του χωριού (σε όσα περισσότερα μπορούν). Από τις παρέες που δημιουργούνται, συνήθως κάποιοι παίρνουν μαζί τους και μουσικά όργανα (βιολί και μπουζούκι), και το κέφι ανάβει περισσότερο .... Κουντουμάς ,Άγιος Πολύκαρπος Βρακάδες,Άγιος Δημήτριος...... "Ένα Νησί  ενωμένο μπορεί και κρατάει τα ήθη και τα έθιμα.
Ενωμένοι μπαίνουμε στο έτος 2018, μία ψυχή, μία καρδιά μια γροθιά 
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ.
Πολιτιστικός Σύλλογος Κουντουμά
                                                                              ΑΠΌ ΒΡΑΚΑΔΕΣ ΙΚΑΡΙΑΣ


Κωνσταντινος Γαγλιας
                                                                      ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Yiannis Koutoufaris

Σωτήρης Σοφία Κουτσού ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ                                             Οταν λέμε κάλαντα εννοούμε οτι μερικά σπίτια απέχουν κάποια χιλιόμετρα απο το επόμενο αλλα κανείς δεν το βαλε κατω Μέχρι τα ξημερώματα που είπαμε να απογυριστουμε στα σπίτι μας και του χρόνου μακάρι να μην υπάρχουν στεναχώριες στα χωριά μας άρα περισσότερα σπίτια ανοιχτά. Καλή Χρονιά και πολύχρονοι ολοι οι εορταζουσες/ ντες                      Μέχρι τα ξημερώματα ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Yiannis Koutoufaris
   
Anna Avramidou

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Ο μπροστάρης που απλώνει τα φτερά του ...Ικαριώτικος Βρακάδες 2017

Ο καριώτικος χορός, σε όλες του τις παραλλαγές (τσαμούρικος, πηδηχτός, σταυρωτός κ.α.), αποτελούσε ανέκαθεν το κυρίαρχο μέσον καλλιτεχνικής και κοινωνικής έκφρασης των Καριωτών. Γι’ αυτό και οι ίδιοι διακρίνονται για το χορευτικό τους τάλαντο και δε χάνουν ποτέ ευκαιρία να χοροσταλίσουν σε οποιανδήποτε περίσταση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλοι κατέχουν από πολύ μικρή ηλικία τον τοπικό χορό τους• θεωρείται μάλιστα ένα είδος ντροπής ή αυτοαποκλεισμού από το σύνολο η μη συμμετοχή σε αυτόν. Ετούτη η σχεδόν εγγενώς κοινωνικοποιημένη επιθυμία για χορό, η οποία έλκει την καταγωγή της από τις Διονυσιακές γιορτές, εκφράζει τη λατρεία προς τη ζωή και αποθεώνει τη χαρά της συνύπαρξης.
Έτσι, ο καριώτικος χορός είναι τόσο άμεσα συνδεδεμένος με την καθημερινή ζωή των Καριωτών και συμπυκνώνει τόσο εύγλωττα την κουλτούρα τους, που φέρει τα διακριτικά χαρακτηριστικά των ίδιων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον μπορεί κανείς τις περισσότερες φορές να καταλάβει αν αυτός που χορεύει είναι Καριώτης ή ξένος. Με άλλα λόγια, δεν αρκεί να γνωρίζει κανείς τα βήματα του συγκεκριμένου χορού, για να τον χορέψει• πρέπει και να μπορεί να τον ανεμίσει, να αποδώσει το πνεύμα του και την αλήθεια του. Γιατί, ο καριώτικος χορός δεν χορεύεται απλώς, αλλά ενσαρκώνεται: είναι χορός της ψυχής που αγκαλιάζει τις άλλες γνώριμες ψυχές, είναι κοινό αίσθημα κατάνυξης, μέθεξη, τελετουργία.
Με βάση τα παραπάνω, καθίσταται δύσκολο να απομονωθούν τα χαρακτηριστικά που κάνουν τον καριώτικο έναν τόσο ξεχωριστό και πλούσιο σε συμβολισμούς χορό• εντούτοις, θα μπορούσαμε να εστιάσουμε σε κάποια πιο πρόδηλα γνωρίσματα του.
Καταρχάς, ο καριώτικος χορός χορεύεται αγκαλιαστά. Αυτό δεν είναι μόνο ένα κύριο γνώρισμα του χορού, αλλά και η βασική προϋπόθεση για να υλοποιηθεί. Το αγκάλιασμα τούτο δηλοί τη συντροφικότητα και τους έντονους ψυχικούς δεσμούς των Καριωτών, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.
Συναφές με το προαναφερθέν χαρακτηριστικό είναι και αυτό της εναλλαγής των χορευτών στον κάβο του χορού: όλοι, «γέροι, νιοι και κοπελούδια», περνούν διαδοχικά στον κάβο, για να σύρουν το χορό. Το στοιχείο αυτό αντανακλά την ύπαρξη προοδευτικών κοινωνικοπολιτικών δομών, στις οποίες έχει επιτευχθεί η ισότητα και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ των ανθρώπων.
Ένα τρίτο χαρακτηριστικό, το οποίο συνάδει με την φύση του ίδιου του καριώτικου λαού, είναι ο αργός εσωτερικός ρυθμός του, ρυθμός που προσδίδει στις κινήσεις των χορευτών μια μεστή ρευστότητα. Εδώ απηχείται και η φιλοσοφία των Καριωτών, ο ιδιαίτερος (ιδιό-ρυθμος, κατά ορισμένους) τρόπος τους να θωρούν και να βιώνουν τη ζωή με πραότητα και στωικότητα, δίχως βιάση, λες και τους έχει μερώσει απόλυτα η αίσθηση της σχετικότητας του χρόνου.
Η «τεχνική» του καλού χορευτή υπακούει σε αυτήν ακριβώς την αρχή της ψυχικής αρμονίας. Ακόμη και τα τσαλίμια υπαγορεύονται από την εσωτερική μέθη, την αθόρυβη έκσταση, χωρίς μια κίνηση επιτηδευμένη, περιττή ή βεβιασμένη: το κεφάλι κινείται μαλακά πέρα δώθε σα να το σαλεύει ένα ανεπαίσθητο αεράκι, το δεξί ελεύθερο χέρι του πρώτου χορευτή ξανοίγει αργά τον κύκλο του χορού , με την παλάμη στραμμένη προς τα έξω, και ασυναίσθητα επιστρέφει στην κεφαλή σα να θέλει να τη βαστήξει. Τα πόδια, απόλυτα εναρμονισμένα με τις δοξαριές του βιολιού, επιτυγχάνουν ένα συνδυασμό ελαφρότητας και βαρύτητας, έναν στιγμιαίο μετεωρισμό που εναλλάσσεται με πατήματα σταθερά και μαλακά• τα πέλματα δουλεύονται από τα δάχτυλα ως τη φτέρνα σε μια σχεδόν ερωτική επαφή με το χώμα• η μέση είναι λυμένη και ο πισινός λικνίζεται με χάρη• τα μάτια μισοκλείνουν εκστατικά, καθώς η ψυχή συντονίζεται στον κοινό παλμό αυτή της τεράστιας αγκαλιάς που δημιουργούν τα πλεγμένα μπράτσα των χορευτών• τα σώματα ανάλαφρα και ταυτόχρονα γήινα, σα θνητοί Ίκαροι που ίπτανται για λίγο κι ύστερα γέρνουν προς τη γη με μια ενδόμυχη επιθυμία να ενωθούν μαζί της.
Το τελευταίο χαρακτηριστικό που θα μπορούσαμε να διακρίνουμε στον καριώτικο χορό είναι η ελευθερία του. Παρά το ότι πρόκειται για χορό ομαδικό και δομημένο, οι χορευτές μπορούν να εκφραστούν ατομικά• για την ακρίβεια, η ίδια η φύση του χορού δημιουργεί την αναγκαιότητα της προσωπικής ελευθερίας και του αυτοσχεδιασμού. Έτσι, καλός χορευτής – ιδιαίτερα αν είναι στον κάβο του χορού – θεωρείται αυτός που απλώνει τα φτερά του δίχως να καταχράται την ελευθερία των υπολοίπων. Με άλλα λόγια, ο μπροστάρης οιστρηλατεί τους συντρόφους του ενδυναμώνοντας την κυκλωτική φορά του χορού, ώσπου να ενωθεί – με τρόπο απολύτως φυσικό – με τον τελευταίο χορευτή.
Ο καριώτικος χορός καμώνεται καλύτερα στον τόπο που τον γέννησε, μες τον πελαγίσιο αέρα και πάνω σε χώμα ιερό• του πρέπει η απλωσιά του χώρου και του χρόνου, γι’ αυτό και ασφυκτιά μες τις αίθουσες της Αθήνας• του πρέπουν άνθρωποι που σμίγουν αγαπημένα και μουσικές που μπορούν να αποδώσουν το ύφος και το ήθος του. Αυτό είναι και το πλαίσιο της παράδοσης του και μόνον έτσι παραμένει αυθεντικός.
                                          Βένια Νιουνιούσκου

               βίντεο eimai o kanenas

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

«Μαθήματα Ικαριακής Επιβίωσης»....Λαγκάδα 2017 ...🎻🏃‍♀️🏃‍♂️🌈

Μαθήματα Επιβίωσης μα που αλλου στη Λαγκάδα: τη «Κιβωτό της Ικαριακής Επιβίωσης» Ελευθερία -Αλληλεγγύη -Αισιοδοξία -Αγάπη -Κίνηση ....και όλη η Ελλάδα στη Λαγκάδα🎻🏃‍♀️🏃‍♂️                                                    Ιστορία                                                                   Η Ικαρία κατοικείται από την προϊστορική εποχή αλλά ενδιαφέρον αρχίζει να παρουσιάζει από τον 15o αιώνα, ένα αιώνα σημαδεμένο από πειρατές με την τρομερή μορφή του πειρατή Χαϊρεντιν Μπαρμπαρόσα να είναι ο φόβος και ο τρόμος στα παράλια του Αιγαίου. Τότε απ’ το νησί φεύγουν οι Γενοβέζοι δεσπότες και οχυρώνονται στη Χίο, με τους Ικαριώτες για να γλιτώσουν να καταφεύγουν στα βουνά. Έτσι αρχίζει η εποχή που ακμάζει η Λαγκάδα, ένας οικισμός απόκρημνος στο δυτικό άκρο του νησιού πάνω από το ακρωτήρι του Κάβο Πάπα χτισμένη σε μια κρυφή ορεινή κοιλάδα. Εδώ ήταν η «κιβωτός της Ικαριακής επιβίωσης» για τους κατοίκους του νησιού.                                                                    
      Σήμερα Για να τιμήσουμε τους προγόνους μας  στις 15 Αυγούστου, στη Λαγκάδα της Ικαρίας πραγματοποιήθηκε για μια ακόμη χρονιά το μεγαλύτερο και ίσως διασημότερο πανηγύρι της Ελλάδας. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, ντόπιοι, τουρίστες και επισκέπτες συγκεντρώνονται από νωρίς το μεσημέρι κάτω από τα πλατάνια στο ξωκλήσι και χορεύουν εκστατικά μέχρι τα χαράματα στους ρυθμούς του Ικαριώτικου γύρω από τραπέζια με κατσίκι και το ξακουστό κόκκινο κρασί του νησιού. Tο πανηγύρι στη Λαγκάδα Ικαρίας, είναι πλέον θρυλικό και για πολλούς αποτελεί από μόνο του λόγο για ταξίδι στο νησί. Για όποιον βρίσκεται πρώτη φορά στην Ικαρία ανήμερα της Παναγίας είναι αδιανόητο να μην πάει. Για όποιον έχει πάει έστω και μια φορά είναι επίσης αδιανόητο να μην επιστρέψει για την μοναδική αυτή ενεργειακή εμπειρία.                                                 
  Η “Ικαρία” για πολλούς είναι μια ιδέα, ένας μύθος, μια κιβωτός, ένας θησαυρός. Για άλλους είναι ένα μαρτύριο. Κι όμως, όλοι την αγαπούν. Γιατί;δείτε το βίντεο για να καταλάβετε τι σημαίνει να εισαι «μαθητής της Ικαριακής Επιβίωσης»

Πηγές: www.lifo.gr  φώτο  Aris Oikonomou/SOOC  Σοφία Καρουτσου βίντεο  https://www.youtube.com/ 
eimai o kanenas

Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Πανηγύρι Αγίου Δημητρίου 2017

Αποτέλεσμα εικόνας για Feast of Agios Dimitrios ikariaΚΑΛΗΜΈΡΑ Χαρούμενη εβδομάδα να έχουμε. Με τον ήχο του ικαριώτικου από τον χτεσινό χαμό στο χωριό μας ε θα πάει καλά... γιατί το πανηγύρι συνεχίζει στο μυαλό ΜΑΣ...💃💃💃😰
😰

Yiannis Koutoufaris

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

"Μαύρη Βίβλος του Σαββόπουλου"

Διαπίστωσα ότι όλο το προηγούμενο βράδυ, βρίζατε εδώ τον Σαββόπουλο. Αφορμή αν κατάλαβα, υπήρξε μια παπαριά του ΣΚΑΪ -και συγχωρέστε μου τον πλεονασμό. Δεν είδα ούτε μισό λεπτό από τη συναυλία, αλλά βρίσκω την ευκαιρία να εξαπολύσω έναν λίβελο κατά του Σαββόπουλου, τον οποίον κρατάω μέσα μου από καιρό. Δηλαδή όχι πολύ μέσα μου, τα χω πει όπου μπορούσα, αλλά σκρίπτα μάνεντ βέρμπα βόλεντ και τα λοιπά.Αποτέλεσμα εικόνας για διονύσης σαββόπουλος δισκογραφία
Ο Σαββόπουλος είναι ένας άρρωστος κλέφτης. Άρρωστος. Όλα αυτά που λέτε ότι παλιά έγραφε ωραία τραγούδια και τέτοια, είναι όλα κλεμμένα. Μετά από μελέτη, τείνω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει ούτε μια λέξη στο έργο του που να είναι δική του.
Προσοχή! Η κλοπή και η λογοκλοπή είναι κάτι που εμφανίζεται στην τέχνη. Πολλά ωραία κείμενα, ποιήματα, ρεφρέν είναι κλεμμένα από κάτι άλλο. Στην αρχή σε σοκάρει, μετά το συνηθίζεις. Ας πούμε το ποίημα του Ουράνη «Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινόπωρου δείλι», που όλοι αγαπήσαμε με τη μουσική των Διάφανών Κρίνων, δεν είναι παρά μια σκαστή λογοκλοπή ενός ποιήματος του Σέζαρ Βαγιέχο:
«Θα πεθάνω στο Παρίσι με μια νεροποντή/ μια μέρα που την θυμάμαι κιόλας τώρα/ Θα πεθάνω στο Παρίσι -και δεν τρέχω να φύγω-/ ίσως, σαν σήμερα, μια Πέμπτη φθινοπώρου.
Ναι, Πέμπτη θα ‘ναι, γιατί Πέμπτη σήμερα που γράφω/ αυτούς τους στίχους, φόρεσα τόσο άθελά μου/ τις ωμοπλάτες και ποτέ σαν σήμερα δεν είδα,/ μόλο το δρόμο μου, τον εαυτό μου τόσο μόνο.
Θα λένε, ο Καίσαρας Βαγιέχο είναι νεκρός/ τον χτυπούσαν
όλοι/ χωρίς εκείνος να τους έχει κάνει τίποτα/ τον χτυπούσαν σκληρά μ’ ένα σκληρό ραβδί,
Επίσης και μ’ ένα σκοινί, είναι μάρτυρές μου/ οι μέρες Πέμπτες / και τα κόκαλα της ράχης/ η μοναξιά, η βροχή, οι δρόμοι», γράφει ο Βαγιέχο, έρχεται μετά ο Ουράνης, το ξαναγράφει με τα δικά του λόγια, ωραίο είναι και του Ουράνη, πάμε παρακάτω.
Στην περίπτωση του Σαββόπουλου δεν πρόκειται περί αυτού. Ο Σαββόπουλος έχει στήσει μια ολόκληρη περσόνα πάνω στην κλοπή, η οποία είναι και το μόνο πράγμα στον κόσμο στο οποίο φαίνεται να έχει ταλέντο. Κλέβει τα πάντα. Το ντύσιμο, οι δηλώσεις, τα εξώφυλλα των δίσκων, τα σαρδάμ, οι αυτοσαρκασμοί, τίποτα επάνω του δεν είναι δικό του.
Πρωτάκουσα για αυτή του την τάση από τον ποιητή Νίκο Καρούζο, ο οποίος διαμαρτυρόταν ότι ο Σαββόπουλος του είχε κλέψει ένα ποίημα σχετικό με την εξέγερση στα Αμπελάκια. Ήμουν μικρός, δεν έδωσα σημασία, δεν κατάλαβα κιόλας. Αργότερα, άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος έχει θέμα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, βρέθηκα στον Λυκαβηττό να παρακολουθήσω μια συναυλία κάποιου Λούτσιο Ντάλλα. Δεν τον γνώριζα. Ξαφνικά είδα στην σκηνή τον Σαββόπουλο να τραγουδάει ιταλικά. Δε μιλάμε για επιρροή. Όλη την παρουσία του ο Σαββόπουλος την έχει στήσει πάνω στον Ντάλλα. Το μούσι, τις τιράντες, τα σκουφιά, τα ταμπούρλα που βαράει στις συναυλίες, όλα μα όλα είναι από εκεί. Ως εδώ πρόκειται για μια απλή μίμηση. Όταν όμως ο Λούτσιο Ντάλλα απόφάσισε για λόγους προβοκάτσιας να κουρευτεί και να ξυριστεί, ο Σαββόπουλος έκανε το ίδιο ακριβώς: κουρεύτηκε και ξυρίστηκε. Κι όταν ο Ντάλλα επέστρεψε στο παλιό του στυλ, ο Σαββόπουλος έκανε το ίδιο.
Φυσικά του έκλεψε και 1-2 τραγούδια, κάνοντας το σύνηθες: στην αρχή τα παρουσίασε για δικά του και μετά από λίγα χρόνια, σα να μη συμβαίνει τίποτα είπε ότι πρόκειται για διασκευές.
To 1966 ο Σαββόπουλος εμφανίστηκε στο προσκήνιο με τον δίσκο «Το Φορτηγό». Όπως έγραφε ο δίσκος, στίχοι – μουσική στα τραγούδια ήταν δικοί του. Για μουσική δεν το πολυσυζητάμε, ο Σαββόπουλος ομολογεί ότι δεν έχει ιδέα. Αλλά οι στίχοι είναι στιχάρες:
«Ο εργάτης βλαστημάει και τραβάει για τον σταθμό/ να ο ήλιος ανεβαίνει σαν σημαία στον ουρανό/ μπρος στης φάμπρικας την πύλη ο εργάτης σταματά/ όμορφη η μέρα γνέφει κι απ’ το ρούχο τον τραβά
Ε ε σύντροφέ μου αχ τι κακό/ μέρα μ᾿ ήλιο σαν κι αυτό/ να την τρώει τ’ αφεντικό», γράφει στο «Ήλιε ήλιε αρχηγέ», τσαλαβουτώντας στα νερά του βιωματικού ταξικού στίχου.
Το 2000 στη Γαλλία πια, προσπαθούσα να μάθω τους Γάλλους ποιητές και να εξοικειωθώ με τη γλώσσα. Μια μέρα έπεσα πάνω στο ακόλουθο ποίημα του Ζακ Πρεβέρ (μετάφραση δική μου):
«Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Μπροστά στην πόρτα του εργοστασίου
ο εργάτης σταματά ξαφνικά
κι όπως γυρνά
κοιτάζει τον ήλιο
τόσο κόκκινο, τόσο στρογγυλό
τόσο χαμογελαστό στον μολυβδένιο ουρανό του
κλείνει το μάτι χαρούμενα
Πες λοιπόν σύντροφε ήλιε
δε βρίσκεις ότι είναι μαλακία
μια μέρα σαν αυτή
να τη δίνουμε στο αφεντικό;»
Στη Γαλλία, μπόρεσα να διαπιστώσω διάφορες ακόμα λογοκλοπές «του ταλαντούχου τροβαδούρου μας από τη Μακεδονία», που έλεγε και ο Τζίμης Πανούσης πριν πεθάνει, τόσες πολλές που έπαψε να μου κάνει εντύπωση και μερικές δεν τις θυμάμαι πια. Πχ ο στίχος για το «βρώμικο ψωμί» που «τρώνε όσοι αγαπάνε» είναι του Λεό Φερρέ, όπως και το «Μια θάλασσα μικρή».
                Σαββόπουλος - Ζουγανέλης / Καλλιμάρμαρο "όλοι μαζί μπορούμε¨
«Αγνώριστο μου το έκανες το τραγούδι… Αλλά σε αγαπάω και σε γουστάρω…», είπε ο Σαββόπουλος και πρόσθεσε ότι ο Ζουγανέλης «του θυμίζει τον συμμαθητή που παίρνει το μικρόφωνο στο πούλμαν», ενώ προλογίζοντας τον επόμενο καλλιτέχνη είπε ότι «τώρα θα έρθει στη σκηνή ένας σοβαρός άνθρωπος»...Τρομάρα σου 😒

Από όλους όσους έκλεψε ωστόσο ο Σαββόπουλος, την κορυφαία θέση κατέχει ο Μπομπ Ντίλαν. Το 1968 ο Σαββόπουλος έκλεψε το »The Wicked Messenger» (στίχους και μουσική) και το παρουσίασε για δικό του ως «Άγγελος Εξάγγελος» -λίγα χρόνια μετά, το παρουσίαζε κι αυτό ως διασκευή. Αυτό όμως είναι το έλασσον. Από τον Ντίλαν ο Σαββόπουλος έκλεβε και συνεχίζει να κλέβει ότι πετούσε κι ό,τι κολυμπούσε. Εβγαζε ο Ντίλαν το »The lonesome death of Hattie Carol»; Απαντούσε ο Σαββόπουλος με την «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη». Έβγαζε ο Ντίλαν το »The Hurricaine», 9 λεπτά τραγούδι για τον ισοβίτη Ρούμπιν Κάρτερ; Τσακ, απαντούσε ο Σαββόπουλος με το «Μακρύ ζεϊμπέκικο» για τον Νίκο Κοεμτζή. Έγραφε ο Ντίλαν το »My back pages»; Απαντούσε ο Σαββόπουλος με το «Οι πίσω μου σελίδες» (που δε σημαίνει κάτι στα ελληνικά). Σε αυτό το τραγούδι υπήρχε και ο ακατανόητος στίχος «ευαίσθητη αθλήτρια/ δεν ξέρει τι χρωστάει/ στον πάνσοφό της εραστή/ που απόψε παρατάει», που μας κάνει να πιστέψουμε ότι ο Σαββόπουλος τα ‘χε και αυτός με τη Σιουζ Ροτόλο, όπως ο Ντίλαν, ή με κάποια άλλη γυμνάστρια, τον παράτησε κι αυτόν και της τα χώνει. Ή ότι βρήκε ωραίο τον στίχο, που είναι από άλλο τραγούδι, και τον κότσαρε. Αργότερα, όταν ο Ντίλαν χώρισε με τη γυναίκα του και έγραψε το »Sara», ο Σαββόπουλος δεν κάθησε να σκάσει και έγραψε το «Άσπα».
Το 1975, ο Σαββόπουλος έβγαλε τον δίσκο «Δέκα χρόνια κομμάτια». Ο δίσκος είχε ένα οπισθόφυλλο πολύ εμπνευσμένο. Για την ακρίβεια ήταν εμπνευσμένο από τον δίσκο »Bringing it all back home» του Ντίλαν, από τον οποίον το είχε κλέψει. Υπόψην ότι εκείνα τα χρόνια οι δίσκοι εισαγωγής ήταν πολύ σπάνιοι στην Ελλάδα και αυτοί που μπορούσαν να καταλάβουν την κλοπή ελάχιστοι.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ο Ντίλαν έφαγε μια φλασιά κι έγινε χριστιανός. Ήταν η χειρότερη φλασιά που μπορούσε να φάει, αλλά ο Σαββόπουλος είναι έντιμος, όταν κλέβει κάποιον τον κλέβει και στα καλά και στα άσχημα: έγινε κι αυτός χριστιανός. Γκαντ γκρέις τραγούδαγε ο Ντίλαν, του θεού η χάρη έκανε ηχώ ο Σαββόπουλος. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, συνεχίζοντας τον κατήφορο, ο Ντίλαν άρχισε να κάνει περιοδεία στις βάσεις του αμερικάνικου στρατού. Αμέσως ο Σαββόπουλος άρχισε περιοδεία στα ελληνικά στρατόπεδα, όπου μαζεύανε τους φαντάρους να τον ακούσουν με το ζόρι. Ο Ντίλαν δήλωσε ότι το έκανε αυτό όταν «κατάλαβε ότι ο στρατός απορροφά τα πιο λαϊκά κομμάτια της Αμερικής, στα οποία ήθελε να απευθυνθεί». Ο Σαββόπουλος επανέλαβε την ίδια δήλωση λέξη προς λέξη, αδιαφορώντας ότι στην Ελλάδα ο στρατός είναι υποχρεωτικός και η δήλωση αυτή δεν έχει καμία έννοια. Όταν το ’90 ο Ντίλαν το γύρισε στην οικολογία, ο Σαββόπουλος έκανε και τις πρώτες του οικολογικές δηλώσεις. Και όταν ο Ντίλαν έδωσε τραγούδι του για διαφήμιση, προκαλώντας σκάνδαλο, ο Σαββόπουλος έκανε ακριβώς το ίδιο. Αργότερα, φόρεσε και το ίδιο κηπουρικό καπέλο. Πρόκειται περί ψύχωσης.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω να παρουσιάζω περιπτώσεις λογοκλοπής του Σαββόπουλου. Άλλωστε ο άνθρωπος δεν είναι ένας κοινός λογοκλόπος, έχει προσαρμόσει τη ζωή του όλη πάνω σε άλλους ανθρώπους, μια ιδέα που μου φαίνεται τρομακτική.
Μαθημένος να παπαγαλίζει αυτά που ήταν κοινοτοπίες ενός εναλλακτικού λόγου κάποτε, δεν μου κάνει καμία εντύπωση ότι γερνώντας άρχισε να παπαγαλίζει τις κοινοτοπίες της αντίδρασης. Οι νέοι δεν τον άκουγαν πια, αυτός είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίον γκρινιάζουν οι γέροι, οπότε ο Σαββοπουλος έστρεψε την ημιμάθειά του προς την δεκτική αγκαλιά της παράδοσης. Άρχισε να αντιδρά στους νεωτερισμούς, την απελευθέρωση των ενστίκτων και όλα αυτά τα οποία τον ξεπερνούσαν και δε μπορούσε να τα ακολουθήσει. Τα τελευταία 30 χρόνια, αναγκαζόμενος ολοένα και περισσότερο να μιλάει με δικά του λόγια, εκφέρει έναν λόγο που κινείται από τη βαθιά συντήρηση μέχρι το ρατσισμό. Τόσο μπορεί.
Υπό αυτή την έννοια δεν βρίσκω κανένα λόγο να νιώθει κανείς έκπληξη ή να κατηγορεί για κάποιου τύπου προδοσία τον Σαββόπουλο: ο τύπος έκανε πάντοτε μπίζνες μετατρέποντας τον λόγο των άλλων σε λουτρό κοινοτοπίας και αυτό συνεχίζει να κάνει. Το μόνο κίνητρο για να τον βρίσεις, είναι η αγνή πηχτή αντιπάθεια.
Κι αυτή όχι πάντα. Γιατί, «»δεν υπάρχει λόγος να ταράζεσαι» ακούστηκαν τα λόγια του ληστή», όπως έλεγε κι ο Ντίλαν.
(Στη φωτογραφία ο Σαββόπουλος δείχνει πού να τους στείλουμε τους μετανάστες)

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

Καλημέρα ...ένα Όμορφο Σαββατοκύριακο!!!

Ξημερώματα στη στράτα
μπουζουκάκι στα γεμάτα
ξεκινάμε ξεκινάμε όλοι οι φίλοι μας μαζί
να γλεντίσουμε απόψε σ’ ένα φίνο μαγαζί

Να μας ζήσουν τα μπουζούκια να μας ζήσουνε παιδιά
γιατί οι γλυκές πενιές τους μας χτυπάνε στην καρδιά



...
Αυτά που λες εγώ τ’ ακούω βερεσέ’ έγραψε ο Γιώργος Γιαννακόπουλος το 1946 για χάρη του Μανώλη Χιώτη, ο οποίος την ίδια χρονιά στα 25 του χρόνια είχε ήδη συνθέσει την μουσική για τον «Πασατέμπο». Το κομμάτι τραγουδήθηκε και παίχτηκε από πολλούς δεξιοτέχνες μουσικούς και ταλαντούχους τραγουδιστές, ενώ φυσικά πολύς κόσμος από το νεαρό ακροατήριο έμαθε για αυτό το κλασικό ρεμπέτικο κομμάτι από την πιο πρόσφατη εκτέλεση του και τους Imam Baildi

Ο Γιαννακόπουλος, που είναι υπεύθυνος για τους στίχους πολλών γνωστών τραγουδιών (Η ταμπακιέρα, Θέλω κοντά σου να μείνω κ.α.) έγραψε αυτό το κομμάτι για μια γυναίκα που τον πλήγωσε και του φέρθηκε άσχημα, ονόματι Μαρίνα Σμυρνάκη. Διαβάζουμε τις δηλώσεις του σχετικά με τους στίχους του τραγουδιού στο “Εδώ Αθήναι”, τεύχος Ιανουαρίου του 1948, πως όσοι γνώριζαν την ιστορία του και τον καημό του, μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού, όταν ήθελαν να αναφερθούν στην κλέφτρα της καρδιάς του Γιαννακόπουλου, δεν χρησιμοποιούσαν το όνομα της, παρά μόνο την αποκαλούσαν “ο πασατέμπος”.                                  
Ο πασατέμπος σου για να περνάς την ώρα...
παρέα με Βασίλη ,Μπάρμπα Γιάννη ,Νικολαΐδη ,Τσιμπίδη ...Καλημέρα ...ένα Όμορφο Σαββατοκύριακο !!!

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Παιδιά του Θεού Διονύσου είναι αυτά,δεν κωλώνουν πουθενά !

Κάτι από εχτές!!!Ικαριωτικος στην έρμού.... Μια μεγάλη πολύβουη παρέα, ξεσήκωσε τον κόσμο της Αθήνας με τις φωνές και τα τραγούδια μεταδίδοντας τον ενθουσιασμό και τη χαρά τους.Το μόνο που δεν μπορούμε να σας μεταφέρουμε είναι το κλίμα, το συναίσθημα, τη Νοσταλγία !- μπορείτε να το νιώσετε...??? 
                     Ικαριώτικος Λαγκάδας ...Μια μεγάλη πολύβουη παρέα.. το μόνο που δεν μπορούμε να σας μεταφέρουμε είναι  το κλίμα, το συναίσθημα, την ευφορία – αυτά μόνο αν βρεθείτε στο νησί , ανάμεσα στους χιλιάδες ντόπιους και επισκέπτες που χορεύουν ασταμάτητα κάτω από τα πλατάνια και τον δυνατό ήλιο μέχρι το ξημέρωμα - μπορείτε να το νιώσετε..... ???                                                      
                               Παιδιά του Θεού Διονύσου είναι αυτά,δεν κωλώνουν πουθενά !             Απών και παρών  ο Διόνυσος, προσφέρει σε αυτούς που θα τον ανακαλύψουν μια εικόνα του ‘Aλλου κι αυτού που γίνεται άλλο.Η παρουσία του σηματοδοτεί ένα είδος βαθύτατης θείας μέθης που είναι ταυτόσημο με την ένωση με τον Ανώτερο . Είναι εκείνη η πνευματική παρουσία που μετουσιώνει την ύλη και εκφράζεται ως ζωτική δύναμη και ως μεστή χαρά για τη ζωή σε κάθε της έκφανση. Είναι εκείνη που οδηγεί στην αντίληψη της ζωή ως μιας εκστατικής περιπέτειας και ως ενός μαγικού ταξιδιού αυτογνωσίας και προσφοράς. Είναι η πνευματική αναγέννηση για την οποία μιλούν οι εσωτερικές παραδόσεις των λαών του κόσμου, εκείνη η δεύτερη γέννηση του Διονύσου κατά την οποία ο άνθρωπος πλέον αναγεννημένος ως θεός περιδιαβαίνει στη Γη απ’ άκρο σ’ άκρο μετουσιώνοντας τα πάντα με την ευλογία που σκορπά.Την ευλογία του Ικαριωτικου σκοπού !               πηγες eimai o kanenas             http://www.e-zine.gr      Nikos Fakaros

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Το ‘ριξαν στο Ικαριώτικο Ρουβάς – Παπαρίζου!

Η Ραφαέλα Ευαγγελοπούλου βγήκε στη σκηνή του The Voice και ερμήνευσε ένα παραδοσιακό κομμάτι, το “Ικαριώτικο”.
Η διαγωνιζόμενη κατάφερε να σηκώσει στο πόδι ολόκληρο το πλατό, ενώ οι coaches Σάκης Ρουβάς και Έλενα Παπαρίζου σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους και άρχισαν να χορεύουν στους ρυθμούς του τραγουδιού.
The Voice of Greece

Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

Πανηγύρι Μανδριά τώρα

Σιφούνι μου στραβοραδο παλια καταβολαδα
Κρασακι που με κερναγες ουλη την εβδομαδα

Εχω τραγουδια να σας πω ενα σακι γιουματο
μα ηξεκολωθην το σακι και πεσαν ουλα κατω

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

"'Ο θρύλος της αναπνοής του ανθρώπου που γίνεται μουσική '"

Σύμφωνα με το μύθο,  Ο τραγοπόδαρος θεός Πάνας,  μαύρος και θορυβώδης, οδηγούμενος  από την επιθυμία της αγάπης, κυνήγησε  μια όμορφη  νύμφη τη Σύριγγα.Αυτή τρόμαξε όταν τον είδε για πρώτη φορά και άρχισε να τρέχει. Ο Πάνας προσπάθησε να τη φτάσει και αυτή, για να σωθεί, έπεσε στο ποτάμι. Στο μέρος όπου έπεσε, φύτρωσαν καλαμιές. Ο Πάνας απογοητεύτηκε και για να γλυκάνει τον πόνο του  έκοψε μια καλαμιά   και έφτιαξε τον αυλό του... έτσι μέσα από αυτή τη φρικτή βοή και βαβούρα του θεού γεννήθηκε μια  γλυκιά μελωδία ...
Αυτός είναι ένας  μύθο  από  τους παλαιότερους στον κόσμο? Ναι  είναι ο θρύλος της αναπνοής του ανθρώπου που γίνεται  μουσική, η αναπνοή που ρυθμίζει τους ήχους από ένα μικρό κοίλο κύλινδρο. "............αν έχετε το πάθος, το χρόνο και την υπομονή, μπορείτε  να δημιουργήσετε και εσείς ένα φλάουτο για να γλυκάνετε την καρδιά σας .........(κάτω  το βίντεο-φροντιστήριο) 
                                                                                Αναφορές
http://horty.altervista.org/  http://www.hellenicmythology.com/

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016

Καλημέρα Ελλάδα!


Αυτή είναι η Ελλάδα! Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να βλέπεις τον κόσμο αγκαλιά! Καλημέρα Πατρίδα !!!

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Savage Garden - To The Moon & Back

<Η αγάπη είναι σαν μια άγονη ζώνη
Και το να αναζητάς την ανθρώπινη πίστη είναι
σαν ένα ταξίδι που απλά δεν έχεις το χάρτη του
Οπότε μωρό μου βούτα και πάτα το κουμπί της επιτάχυνσης......ι

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Οι μουσικές αυλές του Άϊ-Γιάννη

Ο Αι Γιάννης βρίσκετε στο Χριστό- Ράχες Ικαρίας Το μέρος που βρίσκεται ο αϊ-Γιάννης έχει μια ξεχωριστή αύρα και η ίδια η εκκλησία ήταν η μητρόπολη της περιοχής πριν αναπτυχθεί ο οικιστικός πυ ρήνας του Χριστού Ραχών
Αγναντεύοντας τη Χάλαρη
ένας καταπράσινος οικισμός με θέα το Ικάριο πέλαγος
Παράδοση Η 24η Ιουνίου είναι από τις μεγαλύτερες καλοκαιρινές γιορτές της ελληνικής παράδοσης, αφού η γιορτή του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα (ή Ριγανά, ή Ριζικάρη) συνοδεύεται από το παραδοσιακό έθιμο με το πέρασμα πάνω από τις φωτιές.
Στις 23 Ιουνίου, παραμονή του Άη Γιάννη, κάθε νοικοκυριό έπαιρνε το πρωτομαγιάτικο στεφάνι του και συγκεντρώνονταν όλοι μαζί στην πλατεία του χωριού ή τις γειτονιές. Μετά τη δύση του ηλίου, τα αγόρια άναβαν μια μεγάλη φωτιά σε κάθε γειτονιά και έκαιγαν τα πρωτομαγιάτικα στεφάνια που έφερναν ως προσάναμμα. Οι νέοι και τα παιδιά κυρίως αλλά και όποιος άλλος ήθελε, πηδούσε πάνω από τις φλόγες και από μέσα του έκανε κρυφές ευχές.
Το πέρασμα πάνω από τη φωτιά, σήμαινε ότι ξόρκιζαν το κακό, τις ευδαιμονίες και εύχονταν για να είναι γεροί και υγιείς και έπρεπε να πηδήσουν τρεις φορές. Το πέρασμα πάνω από τη φωτιά θα τους χάριζε υγεία και ευτυχία, καθώς η φωτιά είχε καθαρτική δύναμη.
Η ημερομηνία ήταν σημαδιακή και σημαντική καθώς, στις 24 Ιουνίου άρχισε μια νέα περίοδος και δύσκολη για τους γεωργούς λόγω της ζέστης και των κλιματικών αλλαγών, συνέπιπτε με τη θερινή τροπή του ήλιου, έτσι διασώθηκε το αρχαίο έθιμο στο χρόνο και άναβαν τις φωτιές για να αρχίσει με το καλό η περίοδος από εκεί και πέρα.
Μόλις τελείωνε το έθιμο του κλείδονα με τα πρωτομαγιάτικα στεφάνια, οι κοπέλες ελεύθερες και ανύπαντρες πήγαιναν έπαιρναν νερό από το πηγάδι και το τοποθετούσαν μέσα σε ένα χάλκινο δοχείο σε ένα συγκεκριμένο σπίτι. Αυτό ήταν το έθιμο του αμίλητου νερού. Την ονομασία του την πήρε διότι κατά τη μεταφορά του νερού τα κορίτσια δεν έπρεπε να μιλήσουν μέχρι να φτάσουν σπίτι, παρά τα πειράγματα των αγοριών. Όποια μιλούσε, έχυνε το νερό και έπρεπε να γυρίσει να το ξαναγεμίσει. Όταν τοποθετούσε το νερό στο δοχείο η κάθε κοπέλα, έβαζε και μια μικρή ανθοδέσμη για να αναγνωρίζει ότι είναι η δική της και μετά επέστρεφε σπίτι της. Λέγεται πως εκείνο το βράδυ έβλεπαν στο όνειρο τους, τον μελλοντικό αγαπημένο τους.
Όταν γέμιζε το δοχείο, το σκέπαζαν με ένα κόκκινο πανί κι έλεγαν όλες μαζί «Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ΄ Αγιαννιού την χάρη κι όποια έχει καλό ριζικό, να δώσει να τον πάρει».
Το δοχείο έμενε το βράδυ έξω από το σπίτι για να το βλέπουν τα άστρα και το πρωί πριν το δει ο ήλιος έμπαινε και πάλι μέσα στο σπίτι. Μετά τη θεία λειτουργία του Άη Γιάννη, ένα κορίτσι και ένα αγόρι άνοιγαν κι έβγαζαν όλες τις ανθοδέσμες από το δοχείο τραγουδώντας «Ανοίξατε τον κλήδονα να βγει η χαριτωμένη κι όπου πάει να σταθεί, να είναι κερδισμένη”.
Για κάθε ανθοδέσμη που έβγαζαν, τραγουδούσαν κι ένα δίστιχο σχετικό με το γάμο, μια μαντινάδα που προφήτευε τον γάμο της. Ο περίγυρος έδινε διάφορες ερμηνείες και προφητικά σχόλια για την μαντινάδα που τύχαινε σε κάθε κοπέλα.
Ετυμολογία λέξης «Κλήδονας»: Η λέξη «κλήδων» αναφέρεται από πολύ παλιά στον Όμηρο κ.α., και σημαίνει το προμήνυμα, τον ήχο που σε προειδοποιεί για κάτι, σημαίνει προφητεία, μαντεία.
Ο Άι-Γιάννης λέγεται και Ριζικάρης αφού η παράδοση λέει ότι φέρνει τύχη και γι’ αυτό έπρεπε από την παραμονή οι κάτοικοι του χωριου να έχουν τακτοποιήσει όλες τις οικιακές δουλειές τους.
Επίσης ο Αϊ Γιάννης αποκαλείται και Ριγανάς, επειδή την ημέρα αυτή έβγαιναν και μάζευαν ρίγανη, η οποία έπρεπε να συλλεχθεί πρωί πρωί, πριν από την ανατολή του ηλίου, αφού πίστευαν, ότι έτσι είχε μαγική δύναμη.
πηγή
Μουσικές αυλές στην Ικαρία
Στις 5 Ιουλίου 2015 για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά οι μουσικές αυλές του Άϊ-Γιάννη θα πλημμυρίσουν και πάλι από όμορφα ηχοχρώματα Η επιλογή αυτή φυσικά δεν είναι τυχαία αφού ως αρχική ιδέα στο μυαλό των εμπνευστών αυτού του μουσικού σεμιναρίου ήταν η συνύπαρξη της ομορφιάς της μουσικής και του τοπίου.Για όλους αυτούς τους λόγους οΑι Γιάννης είναι ένας Τόπος  Ξεχωριστός για το Νησί μας  Οι Σύλλογοι ,ο Δήμος και οι Πολίτες  οφείλουν να διατηρήσουν αυτή την ξεχωριστή Μουσική του Αύρα .Οφείλουν να τοποθετούν ταμπέλες για τους επισκέπτες που θέλουν να τον επισκεφτούν για  να τον Αφουγκραστούν Μπορεί αυτός ο Τόπος να έχει μεγάλα χαρίσματα  αλλά δυστυχώς για μας τους επισκέπτες του δεν διαθέτει  και το χάρισμα της Τηλεπάθειας !