Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παραδοσιακά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παραδοσιακά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Κάστρο του Κοσκινά στην Ικαρία.


 O πάτερ Αλέκος στο βυζαντινό κάστρο του Κοσκινά στην Ικαρία. Οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου είχαν ένα πρωτότυπο τρόπο επικοινωνίας, ειδικά για τις περιπτώσεις εισβολών, με το άναμμα φωτιών σε συγκεκριμένα σημεία με ανοιχτό ορίζοντα για τη δημιουργία σημάτων συναγερμού. Με τον παραπάνω τρόπο, σε λίγη μόλις ώρα, γνώριζαν σε όλη την έκταση του Αιγαίου και μέχρι την Κωνσταντινούπολη, την ύπαρξη εχθροπραξιών.       ΠΗΓΗhttps://www.facebook.com/daniel.chphotography


Κάστρο του ΚοσκινάΦρούριο Βυζαντινής εποχής που σώζεται σήμερα σε καλή κατάσταση. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νησιού, στην περιοχή της Μεσαριάς πάνω στο όρος Κοσκινάς.
Το κάστρο του Κοσκινά, όπως φαίνεται, έπαιξε σημαντικό αμυντικό ρόλο στο νησί. Ήταν το επικρατέστερο και σημαντικότερο από τα υπόλοιπα φρούρια της Ικαρίας και για αυτό πήρε και το όνομα Κάστρο της Νικαριάς.
Κατά την παράδοση, το κάστρο αυτό υπήρξε ένα από τα βασικά αμυντήρια τον καιρό του Βυζαντίου, κάτι που συνεχίστηκε και επί Φραγκοκρατίας.
Όπως λέει η παράδοση, μάλιστα, το φρούριο ήταν απάτητα και κατακτήθηκε μονάχα μια φορά, από προδοσία. Για το περιστατικό αυτό υπάρχει σχετικό κείμενο δημοτικής ποίησης, η Ρήμα της αλώσεως. Μάλλον συνέβηκε τον καιρό της πολιορκίας του από Γενουήνσιους πειρατές, και μάλλον από τον Βιγνιόζη. Υπολογίζεται πως έγινε μεταξύ των ετών 1346 και 1566.
Και πράγματι, η φυσική του θέση, που επιβλέπει όλη τη γύρω περιοχή μέχρι τη θάλασσα, και η κατασκευή του, μαζί με τον απαράμμιλο ηρωισμό των μαχητών του, το κράτησε, όπως φαίνεται, απόρθητο για αιώνες. Στο πλευρό των αντρών, για να υπερασπιστούν τον τόπο τους, πολεμούσαν με το ίδιο θάρρος και ηρωισμό και οι γυναίκες.
Μέσα στα τείχη του κάστρου υπάρχει από τον καιρό εκείνο εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο.ΠΗΓΗhttp://www.nikaria.gr/

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Τα πανηγύρια και οι επισκέπτες...!

 Χορεύοντας κάτω από τα Πλατάνια
“πως το τρίβουν το πιπέρι”, ένας χορός που ανήκει στη κατηγορία των μιμιτικών. Στην αρχή το χορεύουν ο ένας πίσω από τον άλλον, με τα χέρια, το ένα κάτω από τα σκέλια του μπροστινού και το άλλο κάτω από τα δικά του, και προχωρούν με αργούς βηματισμούς.  Μετά κυλιόνται  καταγής συμφωνα με τους στίχους του τραγουδιού και τις κινήσεις του πρωτοχορευτή, για δείξουν πως μπορούν να τρίψουν το …πιπέρι!



 Ένα με το χώμα
 Με βρήκε το ξημέρωμα

 Όνειρα γλυκά και ζαλισμένα
 Τραγοστασι ..
 Ύπνος κάτω από τον Πλάτανο ..ο καλύτερος!
Ο Ικαριωτικος χορός ο πιο όμορφος χορός της Ελλάδας!!!!! Με το που ακούστηκε η πρώτη δοξαριά του χορού μέσα σε δευτερόλεπτα γέμισε η πίστα, κι χορευτές αγκαλιασμένοι ο ένας  με τον άλλον σφιχτά στους ώμους χορεύουν τον ικαριώτικο, τον χορό με τον οποίο εκστασιάζονται ντόπιοι και «ξένοι». Καθαρά οργανικός χορός, χωρίς στίχους, με οκτώ βήματα, με το χαρακτηριστικά όμορφο πέρασμα του αριστερού ποδιού  πίσω από το δεξί και με τις πολλές παραλλαγές. Αρχικά ο χορός είναι κυκλικός, μετά γίνεται σπείρα, που κλείνει προς τα μέσα για να χωρέσουν όλοι, και σε λίγο, δημιουργείται ένα πέλαγος από χορευτές που δεν ξέρεις από που αρχίζει και που τελειώνει. Κάποια στιγμή δεν υπάρχει άνθρωπος να μην χορεύει πηγη.http://simadiatouaigaiou.wordpress.com/                                                                πηγη     !https://www.facebook.com/elena.ikaria

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Χειμωνας στην Ικαρια...!


Η Ικαρία στους…Αντίποδες .

Όποια κι αν είναι η ηλικία σου, όπου κι αν βρίσκεσαι, όποιο τρόπο ζωής κι αν ακολουθείς, η οικογένεια σου και η ιστορία της πάντα θα σ' ακολουθεί και θα σε επηρεάζει. Η ιστορία της δικής μου οικογένειας είναι συνυφασμένη με την Ικαρία, ένα τόπο ιδιαίτερο και μοναδικό.
Πριν λίγα χρόνια, ανακάλυψα κάτι παλιές φωτογραφίες του παππού μου και στο πίσω μέρος με μισοσβησμένα γράμματα διακρίνονταν, “ἐν Ἁδελαΐς, 1937”. Ένα ξεχασμένο κεφάλαιο ήρθε στο φως και ομολογώ πως δεν το γνώριζα. Στις αρχές του περασμένου αιώνα, όπως και για τόσους άλλους συμπατριώτες και συγχωριανούς, το ταξίδι στους “αντίποδες” φάνταζε ως την μοναδική ελπίδα επιβίωσης. Μαζί με τις αποσκευές, οι Ικαριώτες που έφευγαν κουβαλούσαν και τις αναμνήσεις τους. Η άφιξη σηματοδοτούσε έναν συνεχή αγώνα, με όνειρα για μία καλύτερη ζωή. Μέσα από τις μικρές καμαρούλες, η γλάστρα με τον βασιλικό στο παράθυρο, οι παρέες και τα γλέντια (ζεύκια αν προτιμάτε), κρατούσαν ζωντανή την παράδοση και αποτελούσαν το αντίδοτο των ξενιτεμένων στην νοσταλγία.
Τα χρόνια πέρασαν και οι καμαρούλες έγιναν σπιτικά, γεμίζοντας με οικογενειακές στιγμές και τα Κυριακάτικα μεσημέρια, ανέδυαν γνώριμες μυρωδιές . Οι Ικαριώτες έφτιαξαν το «Καριώτικο σπίτι» και στέγασαν εκεί όλες τις γιορτές και τις χαρές τους. Το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι, όταν έκανα κι εγώ αυτό το ταξίδι. Λες και ο ομφάλιος λώρος που τους ένωνε δεν κόπηκε ποτέ. Ένας αόρατος δεσμός που εξακολουθεί να συνδέει άρρηκτα το παρελθόν, με το παρόν και το μέλλον.
Η παθολογική αγάπη για το νησί τους, τον τόπο καταγωγής τους, μεταλαμπαδεύτηκε και στις επόμενες γενιές. Έτσι τα νέα παιδιά μιλούν με τόση αγάπη για την καταγωγή των γονιών και των παππούδων τους, χορεύουν με περηφάνια τον Καριώτικο και αποτελούν την εγγύηση για την συνέχιση της παρουσίας του Ελληνισμού και της Καριώτικης παράδοσης στην άλλη άκρη της γης.
Χιλιάδες μετανάστευσαν στην Αυστραλία αλλά και την Αμερική. Άλλοι έκατσαν πολύ, άλλοι λίγο και πάρα πολλοί δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Έφυγαν σε δύσκολα χρόνια και στη ξενιτιά βρήκαν την ελπίδα τους. Πήραν όμως και την Ικαρία μαζί τους, αναπόσπαστο κομμάτι της καινούργιας τους ζωής.
Γιώργος Φωκιανός
fokianosg@gmail.comhttp://www.ikariamag.gr/

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Η Ικαρία του Χτες και του Σήμερα




Εισαγωγικά

Οι Ικάριοι και όσοι φίλοι έχουν επισκεφτεί την Ικαρία μένουν ανικανοποίητοι από αυτά που γράφουν οι τουριστικοί οδηγοί μαζικού τουρισμού, γιατί ξέρουν ότι η Ικαρία δεν είναι απλά ο τόπος αλλά οι άνθρωποί της και η κοινωνία της. Από την άλλη βλέπουν μια τοπική κοινωνία να ζει κάτω από το βάρος των πιεστικών καθημερινών προβλημάτων εργασίας και επιβίωσης, με έντονη εποχικότητα στην οικονομική ζωή, με μεγάλες ανάγκες στην υγεία στην παιδεία, στις συγκοινωνίες, με άθλιο οδικό δίκτυο, με έντονη κινητικότητα των κατοίκων, κυρίως των νέων, προς την Αθήνα. Η “Ικαρία” για πολλούς είναι μια ιδέα, ένας μύθος, μια κιβωτός, ένας θησαυρός. Για άλλους είναι ένα μαρτύριο. Κι όμως, όλοι την αγαπούν. Γιατί;

Ας προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε την ιδιαιτερότητα της Ικαρίας.
Η Ικαρία, είναι μια ψηλή οροσειρά (1040 μ.) ασυνήθιστου μήκους στο κέντρο του Αιγαίου. Το νησί δεν έχει φυσικό λιμάνι σε αντίθεση με όλα τα γειτονικά νησιά (Μύκονος, Σάμος, Πάτμος, Φούρνοι, Λειψοί, Αρκοί, Λέρος, Χίος, Κάλυμνος, Αμοργός) που έχουν όλα εξαιρετικά φυσικά λιμάνια. Ακόμη και τα λιγοστά απάνεμα μέρη της Ικαρίας που υπήρχαν στην αρχαιότητα, με τον καιρό προσχώθηκαν (Νας, Καραβόσταμο) ή βυθίστηκαν (Θέρμαι, Οινόη). Επειδή εκτείνεται από ανατολή σε δύση, προκαλεί πολλούς τοπικούς καιρούς, σηματοδοτώντας ένα Πέλαγος που καλό θα ήταν να απέφευγε ο κάθε ναυτικός: Το τρομερό Ικάριο Πέλαγος. Η μυθολογία το υπογράμμισε με τον καλύτερο τρόπο, με την πτώση του Ίκαρου.
Κανείς δεν μπορούσε να την αγνοήσει σε όλη την Ιστορία, γιατί η θέση της στο κέντρο του Αιγαίου την κάνει αναγκαστικό πέρασμα ανατολής-δύσης και βορά-νότου. Πρακτικά, όλα τα εμπορικά και πολεμικά καράβια της Ιστορίας της Μεσογείου έχουν περάσει από εκεί, έχουν δει τον σκιερό της όγκο, έχουν νοιώσει τη δύναμη του αέρα της. Έμενε όμως πάντα άγνωστη. Επιπλέον, δεν παρουσίαζε μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον. Για τουλάχιστον 2 περιόδους χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας (Βυζάντιο, 1945-49)
Όπως όλα τα νησιά του Αιγαίου, έτσι και η Ικαρία δεν συγκρίνεται παρά μόνο με τον εαυτό της. Η Θάσος και η Σαμοθράκη της μοιάζουν στη βλάστηση αλλά είναι πιο μικρές και “στρογγυλές”. Η Νότια Εύβοια και η Άνδρος και η Νάξος επίσης της μοιάζουν, κυρίως λόγω του σχιστόλιθου με τον οποίο χτίζουν μάντρες και σπίτια. Κανένα όμως νησί δεν είναι επίμηκες (Μάκρις ή Δολίχη είναι δύο άλλα ονόματα της Ικάρου νήσου), μετρίου μεγέθους και ορεινό όπως η Ικαρία. Η Κάρπαθος, με την οποία μπορεί κάπως να συγκριθεί, διαφέρει γιατί εκτείνεται από βορά προς νότο.

Η Μυθολογία και η Ιστορία
Η Μυθολογία ανάγει την Ικαρία σε σύμβολο των ορίων του νεανικού ενθουσιασμού αλλά και των ορίων της τεχνολογίας (Δαίδαλος και Ίκαρος). Εκτός όμως από τον γνωστό αυτό μύθο, η Ικαρία εμφανίζει σημαντικότατες διασυνδέσεις με το Διόνυσο, το θεό της αμπέλου, του γλεντιού και της εκτός δημητριακών γονιμότητας. Όσοι γνωρίζουν τη σημερινή Ικαρία, τη φύση της και τα πανηγύρια της αναγνωρίζουν σε αυτή τον θεό των κισσών, των δασών-πεύκων (Θύρσοι), των κατσικιών (Πάνας, Σειλινοί), των αυτοσχέδιων μουσικών και του γλεντιού.
Ο Ιστορικός Θεόκριτος θεωρεί την Ικαρία πατρίδα του θεού Διονύσου.
Ο Απολλόδωρος (Βιβλιοθήκη 3, 37 κ.ε.) αναφέρει ότι ο Διόνυσος, από μία ακτή της Ικαρίας ναύλωσε το γνωστό καράβι του μύθου για να περάσει στη Νάξο.
Ο Ομηρικός Ύμνος 1.1. στον Διόνυσο αναφέρει τόσο το Δράκανο (Ανατολική Ικαρία) όσο και την Ικαρία των ανέμων ως φημολογούμενους τόπους καταγωγής του Διονύσου μαζί με τη Νάξο, την περιοχή του Αλφειού, τη Θήβα και το όρος Νύσσα. Άλλωστε το νησί στην αρχαιότητα ήταν γνωστό και ως Οινόη.
Η μυθολογία θέλει επίσης τον Ικάριο του αττικού δήμου Ικαρία ως τον πρώτο άνθρωπο στον οποίο δίδαξε ο Διόνυσος την παραγωγή κρασιού και τους δούλους του (κατά μία άλλη εκδοχή βοσκούς) τους “πρώτους οινονπίοντες”. Ο μύθος είναι διδακτικός γιατί, όταν αυτοί μέθυσαν πίνοντας νηστικοί τον δυνατό άκρατο οίνο του Ικάριου παραφέρθηκαν και τον σκότωσαν.
Εύκολα μπορεί κανείς να συνδέσει τον οίνο του Ικάριου με τον περιώνυμο Πράμνιο Οίνο της Ικαρίας που ο Όμηρος αναφέρει τόσο στην Ιλιάδα (Λ 635) όσο και στην Οδύσσεια (Κ 235). Ο γιος του Ασκληπιού (!) θεραπεύεται από ένα φάρμακο με Πράμνιο Οίνο, αλλά και η μάγισσα Κίρκη τον χρησιμοποιεί για να παρασκευάζει τον “κυκεώνα”, το ποτό με το οποίο μετέτρεπε, μεταφορικά φαίνεται, σε ζώα τους ναυαγούς. Ο Αριστοφάνης θέλει τον άκρατο Πράμνιο Οίνο να διώχνει τα βάσανα (Ιππής 105). Ο Πλάτωνας επίσης τον μνημονεύει (Πολιτεία 405ε, Ίων 538γ)
Είναι σημαντικό ότι οι αρχαίες αυτές αναφορές συνδυάζουν τον Πράμνιο Οίνο κατά περίπτωση με κατσικίσιο τυρί, ξανθό μέλι, αλεύρι, κρεμμύδι. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Πράμνιος Οίνος ήταν εξίσου δυνατός σε βαθμούς με το σημερινό λιαστό καριώτικο κρασί, που οι κάτοικοι μέχρι πρόσφατα συνέχιζαν να διατηρούν, μόνοι αυτοί σε όλο το Αιγαίο, σε πιθάρια, όπως οι αρχαίοι.
Αλλά και ο Θέσπις, ο πρώτος ποιητής τραγωδιών, που συνδέονται ευθέως με το Διόνυσο, κατάγεται από τον αττικό δήμο Ικαρία, το σημερινό Διόνυσο της Πεντέλης, δίπλα από τον αρχαίο Δήμο των Δαιδαλίδων.
Στην Αρχαία Ικαρία αναπτύσσονται σημαντικές αρχαίες πόλεις, και ο πλούτος τους φαίνεται από τα ποσά που κατέβαλαν στην Αθηναϊκή συμμαχία οι “Θέρμαι”, περιώνυμες στην αρχαία και ρωμαϊκή εποχή για τα ιαματικά λουτρά τους, και η Οινόη, μεγάλο οινοποιητικό κέντρο του Αιγαίου. Σημαντικό ρόλο φαίνεται ότι έπαιζε και η πόλη του Δρακάνου, στο Ανατολικό άκρο του νησιού. Το μεγάλο θρησκευτικό κέντρο της Αρχαίας Ικαρίας, ο σημερινός Νας, στις εκβολές του μεγαλειώδους φαραγγιού της Χάλαρης -τόπου κατοικίας των Ναϊάδων, φιλοξενούσε το ναό της Ταυροπόλου Αρτέμιδος, με μικρό αλλά πολύτιμο λιμάνι στα δυτικά του νησιού. Ο ευμεγέθης αυτός ναός, πάνω σε οχυρωματικό βάθρο, ήταν σε ευθεία σχέση με τον Ναό της Αρτέμιδος της Εφέσου και της Βραυρωνίας Αρτέμιδος στην Αττική, στον άξονα του εμπορίου ανατολής-δύσης. Η σύνδεση με την μινωική Κρήτη που υπονοεί ο μύθος του Δαίδαλου αλλά και η ενδεχόμενη σχέση του ναού της Ικαρίας με την Ταυροπόλο Άρτεμη της Ταυρίδας υποδηλώνουν επίσης το ρόλο της Ικαρίας στο εμπόριο βορά-νότου, διαμορφώνοντας τελικά ένα δίκτυο εμπορικών δρόμων και θρησκευτικών κέντρων στο οποίο φαίνεται ότι εντασσόταν λειτουργικά και η Ικαρία. Μάλιστα, το βουνό της Ικαρίας (Πράμνος) ήταν βασικό τηλεπικοινωνιακό κέντρο στο σύστημα των φρυκτωριών του Αιγαίου (αντίστοιχο ρόλο έχει και σήμερα η Ικαρία, στο δίκτυο του ΟΤΕ).
Η περίοδος που ακολούθησε τη ρωμαϊκή βρήκε την Μεσόγειο να αναπτύσσεται σε ημιορεινές και ορεινές περιοχές, με μικρές αυτάρκεις κοινότητες. Το ίδιο συνέβη στην Ικαρία, αλλά με έναν ιδιότυπο τρόπο. Δεν συγκροτήθηκαν συνεκτικά χωριά εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Γενικά, αναπτύχθηκαν διάσπαρτα νοικοκυριά βασισμένα κυρίως σε διευρυμένες οικογένειες. Ήδη ο Στράβων αναφέρει την Ικαρία ως [σχεδόν] έρημη (Γεωγραφία 10.5.13) όπου έχουν εναπομείνει λίγοι κάτοικοι (ίδιο, 14.1.19) . Προφανώς είχαν ήδη αρχίσει, από τον καιρό του Στράβωνα να οργανώνονται τα νοικοκυριά της αυτάρκειας στην ορεινή ενδοχώρα του νησιού, αφού τα μεγάλα εμπορικά δίκτυα είχαν ήδη καταρρεύσει. Ο ίδιος ο Στράβων αναφέρει ότι στον καιρό του η Οινόη και το Δράκανο ήταν μικρές πόλεις, χωρίς την παλιά τους δόξα.
Οι Ικάριοι έπρεπε να μάθουν να ζουν με αυτάρκεια, σε επικλινείς πετρώδεις πλαγιές. Νερό υπάρχει πρακτικά παντού στις πλαγιές για τα κηπευτικά και το ελάχιστο κριτήριο επιβίωσης ήταν τα εργατικά χέρια της διευρυμένης οικογένειας που μπορούσαν να μετατρέπουν τις πετρώδεις πλαγιές σε πεζούλες. Με τον καιρό βρήκαν τοπικές ποικιλίες και τρόπους παραγωγής που να ταιριάζουν στο νησί. Κυρίως όμως έμαθαν να ζουν λιτά, χωρίς προγραμματισμό και πρόβλεψη, με μεγάλη όμως διάθεση για ζωή και αλληλοβοήθεια.
Ότι δεν μπορούσε να γίνει πεζούλες περιφράζονταν με μάντρες και αποτελούσε το βοσκότοπο. Τα νοικοκυριά που αναπτύσσονταν έπρεπε να είναι απολύτως αυτάρκη, γιατί δεν υπήρχε πλεόνασμα και οι ανταλλαγές ήταν ελάχιστες. Έτσι διαμορφώθηκε ένας τύπος αραιής κατοίκησης, με βάση το αξίωμα “σπίτι όσο να χωρείς, γη όση να θωρείς”. Σήμερα βρίσκει κανείς ίχνη ανθρώπινης παρουσίας παντού στο νησί. Διαμορφώθηκαν οικιστικοί οικογενειακοί πυρήνες σταθεροί επί αιώνες. Πολλοί όμως δεν άντεξαν και χάθηκαν. Αν μεγάλωνε η φαμελιά το σπίτι επεκτεινόταν κατά μήκος, ακολουθώντας το πεζούλι. Σπάνια κατασκεύαζαν υπόγεια. Το επόμενο νοικοκυριό του οικισμού ήταν εκατοντάδες μέτρα μακριά ή και χιλιόμετρα. Αυτό το οικιστικό πρότυπο της αραιής κατοίκησης, εξαιρετικά σπάνιο σε όλο τον ελλαδικό χώρο, δημιούργησε ένα μοναδικό πρότυπο “αειφόρου διαχείρισης και ανάπτυξης”. Αποδείχθηκε επιπλέον και άριστος μηχανισμός άμυνας στον καιρό της πειρατείας.
Ποτέ οι Καριώτες δεν άσπριζαν τα σπίτια τους, σε αντίθεση με τις Κυκλάδες, για να μη φαίνονται από τη θάλασσα και προκαλέσουν κατακτητές και πειρατές. Δεν έφτιαχναν καμινάδες και φαρδιά παράθυρα για να μην φαίνεται καπνός και φως. Τέλειο εργαλείο απόκρυψης, ο ίδιος ο σχιστόλιθος και ο γρανίτης με τον οποίο έχτιζαν, αλλά και η βλάστηση που φρόντιζαν να υπάρχει μπροστά από το σπίτι. Και είχαν λόγους να κρύβονται γιατί μόλις απέναντι, στους Φούρνους (Κορσεούς), οι Κουρσάροι είχαν μια από τις πιο δυνατές εστίες της Ανατολικής Μεσογείου. Ακόμη και οι Γενοβέζοι που κάποτε έλεγχαν το νησί, αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν κάτω από την πίεση των πειρατών.
Η αφανής-κρυφή ζωή των διάσπαρτων νοικοκυριών, σε συνδυασμό με τον απρόσιτο και αλίμενο χαρακτήρα του νησιού οδήγησαν, για άλλη μια φορά μετά τον Στράβωνα, ορισμένους περιηγητές και σύγχρονους μελετητές στην υπόθεση ότι η Ικαρία είχε ερημωθεί για περίπου έναν αιώνα την περίοδο των πειρατών. Ωστόσο, είναι γνωστό ότι γινόταν υλοτομία των δασών της ενδοχώρας του νησιού, μεταφορά ξυλείας καθώς και ναυπηγικές εργασίες εμπορικών ή πειρατικών πλοίων. Άλλωστε, αν δεν υπήρχε συνέχεια πώς ερμηνεύεται η πληθώρα λέξεων αρχαίας ελληνικής προέλευσης που διασώθηκαν στην καθημερινή γλώσσα των Ικαρίων, η ίδια η Ικαριακή διάλεκτος αλλά και η διάσωση ορισμένων πανάρχαιων παραγωγικών δραστηριοτήτων και τελετών; Επομένως, δεν ευσταθεί ότι η Ικαρία είχε ερημωθεί, έστω και αν σε ορισμένες περιόδους ο πληθυσμός είχε δραστικά μειωθεί.
Ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι κοινωνικές διεργασίες μέσω των οποίων είναι δυνατή η ιστορική συνέχεια του διάσπαρτου ικαριακού πληθυσμού. Οι όποιοι έποικοι έφταναν στην Ικαρία από διάφορα μέρη (Μάνη, Πάρος, Αμοργός, Εύβοια, Κρήτη, Χίος, κλπ) για διάφορους λόγους (βεντέτα, υπερπληθυσμός, κληρονομικό δίκαιο που δημιουργούσε ακτήμονες, πόλεμοι, συρράξεις, δουλεμπόριο, ναυάγια) αν ήθελαν να επιβιώσουν, έπρεπε να κάνουν ακριβώς ότι έκαναν και οι ντόπιοι. Έτσι, το Ικαριακό βουνό αποτέλεσε τον βασικό αφομοιωτικό παράγοντα των εποίκων, βοηθώντας την συντήρηση μακραίωνων παραδόσεων.

Οι ιδιαιτερότητες
Πράγματι, οι Ικάριοι οφείλουν τη διαμόρφωση της Ικαριακής Συνείδησης στον Αθέρα. Από τον Μύθο του Ικάρου μέχρι την απόρριψη της τουρκοκρατίας (“Συγκούδουνο τ’ αρνί;”), την απαλλαγή από κάθε λογής κατακτητές, και την Ικαριακή Επανάσταση του 1912, ο Πράμνος-Αθέρας πρωταγωνιστεί και διαμορφώνει την Ικαριακή ομοψυχία (“ούλοι εμείς εφέντη”), αλλά και έναν λαό που σε όλη την ιστορική διαδρομή έμεινε ελεύθερος και δεν δοκίμασε ουσιαστικά κανενός είδους δυναστεία ή σκλαβιά. Αξιοσημείωτο είναι ότι ήδη από μεσαιωνικά κείμενα έχουμε την μαρτυρία ότι, παρά την λιτή ζωή, ήταν και ο μακροβιότερος λαός σε όλο το Αιγαίο, όπως είναι και σήμερα.
Οι οικισμοί πάνω στις πλαγιές διαμόρφωναν δίκτυα και εντοπιότητες: Περαμαρέ, Μεσαριά, Χωριούδια, Απερίχου, Ράχες, χωριά Β.Δ. Ικαρίας, Φανάρι. Ένα σημαντικό δίκτυο μονοπατιών αναπτύχθηκε σε όλο το νησί, από το οποίο σώζονται αξιόλογα τμήματα.
Γεωγραφικοί διαχωρισμοί διαμορφώθηκαν (Σταβεντικοί-Σοφρανικοί, Ράχες-Μεσαριά-Φανάρι) και προσδιορίστηκαν χαρακτηριστικοί τόποι (Λαγκάδα, Πέζι, Παπουτσοκρύφτης, Αμάλου, Κάμπα, Βρουχοί, Αλάμα, Μονοκάμπι, Δοκίμι της Αγάπης, Κάμπος, Αυλάκι, Κακό Καταβασίδι, Πούντα, Φάρδη, Ξανθή, Μαύρη, Καταφύγι).
Τα τοπωνύμια άνθισαν (Βουτσιδές, Άρης Ποταμός, Αστάχυ, Φλές, Οξέ, Ίκαρης, Μάραθος, Νας, Χάλαρης, Χαλικάς, Πηγή, Άσπα, Νέγια, Μύρσανος, Περδίκι, Νεράκι, Αρέθουσα, Καμπί). Οι κάτοικοι έβλεπαν νεράιδες στα νερά και στις πηγές τις αρχαίες ναϊάδες, που σήμερα τις λένε Καλομοίρες. Σε πολλές περιπτώσεις ονόματα ή χαρακτηριστικά ανθρώπων πρωταγωνιστούν: Δάσος του Ράντη, Βαρδαράδες, Γλαρέδο, Ραός του Φούτρα, Βρακάδες, Κάστρο του Κοσκινά, Κουνιάδοι, Τσουρέδο, Ησυχαστήριο Όσιας Θεοκτίστης της Λεσβίας, Μονή του Μουντέ, Πάππας.
Ορισμένα παραγωγικά μέρη επίσης σηματοδοτήθηκαν: Κεραμές (από τον πηλό για κεραμικά), Ξυλοσύρτης (από τα ξύλα για ναυπήγηση και για καμίνια), Μαντριά, Καραβόσταμο (Καραβιών σταθμός), Βαώνη (από το Βους και Όνος), Μαγγανίτης (από το ορυχείο μαγγανίου), Καρκινάγρι (από το κυνήγι καβουριών), Γιάλια (από το αλάτι που λαμπυρίζει στις λακούβες του βράχου). Άλλα μέρη συνδέθηκαν με τη θάλασσα και τα σημεία του ορίζοντα (Εύδηλος, Αρμενιστής, Προεσπέρα).
Η διάσπαρτη οίκηση δημιούργησε φυσικά την ανάγκη για οργανωμένες κοινωνικές συνευρέσεις. Την αφορμή έδιναν τα χοιροσφάγια, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και οι γιορτές αγίων, γιατί όλοι ήταν εκεί χωρίς δουλειές, ελεύθεροι να συζητήσουν και να διασκεδάσουν. Μετά τη λειτουργία ακολουθούσε πανηγύρι με δωρεάν φαΐ για όλους. Εκεί όλοι χόρευαν και χορεύουν μέχρι σήμερα χωρίς παραγγελιές. Όπως παλιά, έτσι και σήμερα, στον καριώτικο κυκλικό χορό, ο πρώτος χορευτής ή χορεύτρια πηγαίνει στο τέλος του χορού για να χορέψει ο επόμενος-η, με τη συνοδεία βιολιού και λαούτου, μέχρι να χορέψουν όλοι Σήμερα, οι πολιτιστικοί σύλλογοι των χωριών συνεχίζουν επάξια την παράδοση των πανηγυριών στην Ικαρία, και πάντα τα έσοδα του πανηγυριού διατίθενται για κάποια ανάγκη του χωριού. Μάλιστα, ο απολογισμός του πανηγυριού τοιχοκολλιέται στην πλατεία.
Η ίδια η καθημερινή ζωή, η επιβίωση, ήταν εξαιρετικά δύσκολη και το κάθε νοικοκυριό έπρεπε να παράγει από όλα: Κηπευτικά, εσπεριδοειδή, καϊσιές (με το κουκούτσι μύγδαλο), κτηνοτροφικά προϊόντα (παστρουμά, καθούρα, κοπανιστή, τουλουμοτύρι), λάδι, κρασί, μέλι, αμύγδαλα, καλαμπόκι, γάλα, κρέας, ψάρια, ξυλεία. Το πολυδραστήριο Ικαριακό νοικοκυριό εκτιμούσε ιδιαίτερα ότι η φύση παρήγαγε έτοιμο. Μανιτάρια (Μανήτες), κούμαρα, σαλιγκάρια (σαλιάταγκες), βατόμουρα, κάθε λογής χόρτα και βότανα, χαρούπια, μούρα, λούπινα, κάστανα, καρύδια, κολοκάσια. Επίσης, αξιοποίησε ιδιαίτερα την παραγωγή που προκύπτει χωρίς ιδιαίτερο κόπο (Χουρμάδα ελιά, μελισσοκομία σε κουβέλια, σύστημα ελεύθερης κτηνοτροφίας ημιάγριων κατσικιών ειδικής ράτσας μέσα σε φραγμούς, αμολατή κτηνοτροφία-ξαπολησώνας). Για τα οικόσιτα ζώα μετέφεραν κλαδί από τις δασικές εκτάσεις.
Η παρουσία πολλών νερών στην Ικαρία πάντα δάσωνε όποιον αγρό εγκαταλείπονταν. Επίσης, για να μετατραπεί η φύση, να γίνουν πεζούλες και η άγρια βλάστηση να γίνει καλλιεργούμενη γη έπρεπε να κοπεί πολλή ξυλεία. Δια μέσου των αιώνων οι Ικάριοι ειδικεύτηκαν στην παραγωγή κάρβουνου με καμίνια. Ακόμη και σήμερα είναι συνήθως Καριώτικα τα συνεργεία καρβουνοποιών σε όλη την Ελλάδα. Στα παράλια δεν υπάρχουν οικισμοί, παρά μόνο μετά το τέλος της πειρατείας. Υπάρχουν μόνο κάποια κτίσματα για προσωρινή αποθήκευση προϊόντων (κυρίως κάρβουνου) μέχρι την μεταφορά τους.
Η παρουσία της λιτότητας επί αιώνες υλοποίησε στην Ικαρία την ευαγγελική επίκληση “τον άρτον ημών τον επιούσιον, δος ημίν σήμερον” και η απουσία πρόβλεψης για το αύριο έγινε κοινός τόπος. “Η παντρειά και το Τσουκάλιν θέλ’ ανάγκασιν μεγάλην” λένε στο νησί, βάζοντας στο ίδιο κριτήριο δυο γεγονότα για τα οποία πρέπει να προβλέψεις: Την επιλογή συζύγου, και το καθημερινό φαγητό! Έτσι επέζησαν επί αιώνες και διαμόρφωσαν ένα ιδιότυπο παραγωγικό σύστημα και μια αταξική αγροτική κοινωνία λιτότητας και αυτάρκειας που επιβιώνει ακόμη και σήμερα σε ορισμένες περιοχές και στα “γονίδια” των σημερινών Ικαρίων: Η Σεμνότητα, η Περηφάνια (ποτέ δεν υπήρξε στη διασπορά Ικάριος ζητιάνος) και η Ολιγάρκεια είναι οι βασικές τους αρετές. Όλοι τους ξέρουν πράους, θυμόσοφους, γλεντζέδες και καλοπαραιάδες με μοναδική μάλιστα αίσθηση χιούμορ. Δίνουν μεγάλη σημασία στην ουσία και όχι στον τύπο. Αποφεύγουν να προσβάλουν ο ένας τον άλλο, παρ’ όλο που συνεχώς αλληλοπειράζονται και σκαρώνουν φάρσες. Αγαπούν και φροντίζουν ιδιαίτερα τα παιδιά. Η γυναίκα έχει μια εξέχουσα θέση στο νοικοκυριό και στην κοινωνία, και μια ελευθερία που σπανίζει στην αγροτική Ελλάδα. Οι γέροντες και οι γριές αντιμετωπίζονται με σεβασμό.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η εύστοχη μεσαιωνική περιγραφή (1677) του Γεωργειρήνη, Αρχιεπισκόπου της Σάμου, για τους Καριώτες: Είναι πολύ ευχαριστημένοι γιατί εξαιτίας της φτώχειας τους οι Τούρκοι δεν τους έχουν πειράξει, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν αξίζει τον κόπο να παρέμβουν, αλλά και αν ήθελαν δεν θα είχαν την ησυχία τους αφού τα έσοδα που θα είχαν από το νησί δεν θα αρκούσαν για την συντήρηση της απαιτούμενης ισχυρής φρουράς. Κάποτε [οι ντόπιοι] γκρεμοτσάκισαν έναν Καδή, απεσταλμένο της Υψηλής Πύλης, και όταν τους συγκέντρωσαν για να απολογηθούν για το έγκλημά τους αυτοί ομολόγησαν το γεγονός χωρίς να ονομάσουν κάποιον συγκεκριμένο υπαίτιο. Οι Τούρκοι αξιωματούχοι, βλέποντας τους ρακένδυτους, σκέφτηκαν ότι δεν θα υπήρχε ούτε όφελος ούτε δόξα με την τιμωρία τέτοιων αχρείων, και ότι επειδή η δικαιοσύνη απαιτούσε ή να τιμωρηθούν όλοι ή κανένας, τους άφησαν άθικτους. Από τότε κανένας Τούρκος δεν τους ξαναενόχλησε... Κυβερνώνται από προεστούς δικής τους επιλογής, οι οποίοι συγκεντρώνουν το χαράτσι και φροντίζουν να το μεταφέρουν στον Αγά της Χίου... Επομένως έχετε την περιγραφή ενός μικρού νησιού, του φτωχότερου, και όμως του ευτυχέστερου μέσα σε όλο το Αιγαίο Πέλαγος. Το έδαφος είναι φτωχό, αλλά ο αέρας όλο υγεία. Ο πλούτος τους είναι ελάχιστος, αλλά η ελευθερία τους τεράστια. Δεν έχουν πειραχτεί από την τυραννία ενός Τούρκου Αξιωματούχου, ούτε από τις τρομερές επιδρομές των βάρβαρων και άσπλαχνων πειρατών. Η διατροφή τους και ο εξοπλισμός τους είναι κάτω από αυτά των κοινών ζητιάνων άλλων χωρών, και η κατοικία τους είναι παρόμοιας φροντίδας ή κόστους όπως των αγριμιών των αγρών. Όμως τα κορμιά τους είναι δυνατά και σκληρά, και οι άνθρωποι γενικά μακροημερεύουν. Ζουν με ελάχιστη πρόβλεψη, ως να μην πρόκειται να ζήσουν την αυριανή ημέρα, ικανοποιώντας τις παρούσες ανάγκες της Φύσης. Στην κυριολεξία είναι εφήμεροι, δηλαδή μεροδούλι-μεροφάι. Έχουν ελάχιστα αλλά δεν ζητούν ποτέ. Η αμάθειά τους είναι ίση με τη φτώχεια τους και συμβάλει πολύ στο να είναι ικανοποιημένοι. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν τέτοια αυτο-εκτίμηση και τέτοια αντίληψη για τα γύρω νησιά ώστε αποφεύγουν να ανακατευτούν μαζί τους με γάμο. Άρα, μπορούμε να διδαχτούμε, ότι προσεγγίζουν την Ουσία της Ζωής με τέτοιο τρόπο ώστε οι επιθυμίες τους έχουν συσταλθεί στο ελάχιστο.”
Η δύσκολη ζωή των πολυδραστήριων νοικοκυριών δεν άφηνε πολλά περιθώρια για ελεύθερο χρόνο μέσα στη μέρα. Έτσι, οι Καριώτες, αφού είχαν γυρίσει από τα μακρινά χωράφια, αμπέλια ή βοσκοτόπια, και αφού είχαν φροντίσει τα οικόσιτα ζώα, μετά την δύση του ήλιου, μπορούσαν να περπατήσουν από το σπίτι μέχρι το κέντρο του Οικισμού για να συναναστραφούν, να διασκεδάσουν, και όταν έγιναν κάποια μαγαζιά, να ψωνίσουν,. Αυτό συνέβαινε αργά το απόγευμα ή το βράδυ. Με τον καιρό διαμορφώθηκαν παράξενα ωράρια καταστημάτων, που επιβιώνουν σε ορισμένα ορεινά χωριά μέχρι σήμερα, αφού οι κάτοικοι συνεχίζουν ακόμη να παλεύουν με χίλιες δυο δραστηριότητες. Δεν είναι επομένως η ανεμελιά ή η τεμπελιά αλλά αντίθετα η πολυδραστηριότητα σε συνδυασμό με το οικιστικό πρότυπο της αραιής κατοίκησης που έχει επιβάλλει αυτά τα ωράρια στην Ικαρία.

Η σύγχρονη περίοδος
Μετά την περίοδο της Πειρατείας και μέχρι την μικρασιατική καταστροφή, η Ικαριακή κοινωνία ανοίχτηκε προς τα έξω, αναπτύσσοντας αξιόλογο εμπορικό ναυτικό και γεωργικές δραστηριότητες στην μικρασιατική ακτή. Οι γυναίκες συχνά ξενιτεύονταν στα αρχοντικά της Σμύρνης, συνήθως ως τροφοί και μαγείρισσες. Το 1821 στην απόβαση του Σάμιου επαναστάτη Λυκούργου Λογοθέτη στην Χίο συμμετείχαν και 300 Ικάριοι υπό τον Μιχάλη Καστανιά. Το 1835 οι δημογεροντίες των νησιών Ικαρίας, Πάτμου, Καλύμνου και Λέρου σχημάτισαν την επαρχία της Τετρανήσου που καταργήθηκε το 1869 μετά από παρέμβαση της Υψηλής Πύλης. Στις 17 Ιουλίου 1912 έγινε η Ικαριακή Επανάσταση και η Ανεξάρτητη Πολιτεία της Ικαρίας, μέχρι τις 26 Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, οπότε και ενώθηκε με την Ελλάδα μετά από λαϊκή συνέλευση στον Εύδηλο.
Μετά το 1922, μαζί με την μετανάστευση στην Αθήνα και στην Αμερική-Αυστραλία, η δραστηριότητα της καρβουνοποιίας αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα διασποράς των Ικάριων στην υπόλοιπη Ελλάδα. Σήμερα, από την Ζάκυνθο, την Πελοπόννησο, μέχρι την Εύβοια, τις Β. Σποράδες, τη Στερεά Ελλάδα και την Κρήτη συχνά συναντά κανείς Ικάριους γαμπρούς που είχαν πάει εκεί για να κάνουν καμίνια.
Μέχρι πρόσφατα η Ικαρία είχε διατηρήσει ζωντανό τον παραδοσιακό τρόπο ζωής της και την κοινωνική συνοχή της. Μια καταστροφική αποδιάρθρωση άρχισε μεταπολεμικά. Στη δεκαετία του ’60 άνοιξε ο δρόμος που συνδέει τον Άγιο Κήρυκο με τον Εύδηλο και τον Αρμενιστή-Ράχες και το νησί εξηλεκτρίστηκε. Με το άνοιγμα του δρόμου έπαψε να χρησιμοποιείται το κεντρικό μονοπάτι και σταμάτησε η περιμετρική ακτοπλοΐα. Η τοπική κοινωνία της ενδοχώρας, άρχισε να καταρρέει. Η αποδυνάμωση των νοικοκυριών λόγω προσωρινής ή μόνιμης μετανάστευσης και η αναπτυξιακή έμφαση στην πρωτεύουσα και στα παράλια του νησιού έχουν δημιουργήσει, την τελευταία 10ετία μια έντονη αποδιάρθρωση των παραγωγικών σχέσεων. Επιπλέον, η επί 10ετίες κατεύθυνση των ροών χρηματοδότησης του Νομού περισσότερο προς το νησί της Σάμου και λιγότερο προς την Ικαρία δημιούργησε σημαντικές αναπτυξιακές ανεπάρκειες που σήμερα δύσκολα αναπληρώνονται.

Μια προσέγγιση της σημερινής κατάστασης
Σήμερα η Ικαρία νοιώθει χαμένη, χωρίς πολιτικό βάρος. Διψάει άκριτα για κάθε είδους ενδιαφέρον, χωρίς να μπορεί να εξετάσει αν θα είναι θετικό ή αρνητικό το αποτέλεσμα. Δείχνει σημαντικές αδυναμίες στην τοπική ενημέρωση και στην εσωτερική ικανότητα διατύπωσης προτάσεων. Αισθάνεται απροσάρμοστη, επειδή η μεταπολεμική Ελλάδα ευνοεί την αστυφιλία και την παράκτια ανάπτυξη. Αδυνατεί να δεχθεί ακόμη και αυτά που η ίδια η κεντρική διοίκηση προσπαθεί να αποκεντρώσει. Το παραδοσιακό αποκεντρωτικό πρότυπο της ενδοχώρας της Ικαρίας, που ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλυθεί, δεν φαίνεται να χωράει πουθενά, γιατί οι ιδιαιτερότητές της και οι αναπτυξιακές της δυνατότητες δεν έχουν ακόμη μελετηθεί και αξιοποιηθεί.
Η Ικαριακή κοινωνία είναι αγχωμένη για τον τρόπο ανάπτυξής της και καθόλου αισιόδοξη. Παρασύρεται στη δημιουργία μιας παράκτιας οικιστικής και τουριστικής επέκτασης που πριν ήταν άγνωστη στο νησί, που επιφέρει σημαντική κοινωνική και παραγωγική διάλυση, που δημιουργεί περιβαλλοντικά προβλήματα και που επαναλαμβάνει τα λάθη που έκαναν άλλες νησιώτικες περιοχές στη 10ετία ‘60-70. Βλέπει να έχουν απελευθερωθεί σημαντικές δυνάμεις ιδιώτευσης και ατομικής αυθαιρεσίας και παρανομίας που δύσκολα μπορούν να ελέγξουν οι κοινωνικές δυνάμεις (παράνομη δόμηση, υπερβόσκηση σε κοινοτική γη, ανεξέλεγκτη βόσκηση σε καλλιέργειες, εμπρησμοί, λαθροϋλοτομία, καταπατήσεις, χασισοκαλλιέργεια, περιστατικά αυτοδικίας). Δοκιμάζεται από έντονα φυσικά φαινόμενα εξ αιτίας της κακομεταχείρισης του περιβάλλοντος (αυξανόμενη διάβρωση και κατολισθήσεις, ξηροποίηση και ερημοποίηση, οικολογική αποσταθεροποίηση). Και το πιο σημαντικό, βλέπει τη νεολαία να είναι αμήχανη, κακοεκπαιδευμένη, ανειδίκευτη και άνεργη.

Μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες
Η Ικαρία έχει ανάγκη από την πλήρη ανάδειξη και αξιοποίηση των μοναδικών Λουτροπηγών της και την υιοθέτηση ενός αγροτοτουριστικού-οικοτουριστικού τύπου ανάπτυξης της ενδοχώρας, βασισμένου πάνω στην τοπική ιδιοσυγκρασία και στο σημαντικό οικιστικό της απόθεμα. Οι προσπάθειες πρέπει να στραφούν σε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που να δημιουργούν αργούς και σταθερούς κύκλους συσσώρευσης με όσο το δυνατό περισσότερους συμμετέχοντες. Ο παραγόμενος πλούτος πρέπει να μένει και να επενδύεται επιτόπου, να διαχέεται σε όλη την Ικαρία και να μπορεί να μετατρέπεται σε ποιότητα περιβάλλοντος.
Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νησιού, εκτός από τα ιαματικά νερά και τη γεωθερμική ενέργεια τους, είναι πολλά.  αρκετά ενδημικά είδη, σημαντικές δυνατότητες ανάπτυξης βιολογικών καλλιεργειών, πολλά αγροτικά είδη τοπικής ονομασίας, μεγάλη εναλλαγή τοπίου, πολλά νερά που μπορούν να αξιοποιηθούν για ποτιστικές καλλιέργειες και υδροηλεκτρική ενέργεια, μεγάλη δασοκάλυψη, μεγάλο οικιστικό πλούτο, σημαντικές δυνατότητες ανάπτυξης εναλλακτικών μορφών τουρισμού (αεραθλητικός, θρησκευτικός, οικολογικός, εκπαιδευτικός κλπ).

Η κρισιμότητα της κοινωνικής συνοχής
Για να γίνουν όλα αυτά, όλο και περισσότερο οι ίδιοι οι Ικαάριοι αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να τονωθεί η κοινωνική συνοχή, η συλλογικότητα και η δια-ηλικιακή επικοινωνία. Η Ικαρία έχει ανάγκη οργανωτικής και τεχνικής-επιστημονικής υποστήριξης. Επίσης, πρέπει να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα, να βελτιωθεί η σχέση εκπαίδευσης και τοπικής ζήτησης για θέσεις εργασίας, να στηριχθεί και αξιοποιηθεί (μεταποίηση και εμπόριο) η τοπική παραγωγή.
Ίσως σήμερα το κύριο κριτήριο για το μέλλον της Ικαρίας να αποτελεί το αν η κοινωνία καταφέρει να ελέγξει την υπερβόσκηση. Η μείωση του αριθμού των ζώων στα επίπεδα φυσικής αντοχής όπως παλιά, και η αναδιάρθρωση του κυκλώματος κτηνοτροφών με την αποφυγή χρήσης βαμβακόπιτας που αλλάζει τη συμπεριφορά των κατσικιών, είναι επιβεβλημένες. Η υπερβόσκηση που είναι ιδιαίτερα απειλητική σε ορισμένες περιοχές του νησιού (Άγιος Κήρυκος, Δάφνη, Ράχες) αποτελεί φαινόμενο της τελευταίας 15ετίας, εμπλέκει τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την τοπική αυτοδιοίκηση (γιατί τα ζώα βόσκουν κυρίως σε κοινοτικές εκτάσεις με την άδεια των Κοινοτήτων), τη διαθεσιμότητα των κτηνοτρόφων να ελέγχουν τα ζώα τους και τους καλλιεργητές. Ο έλεγχος της υπερβόσκησης δεν θα σημαίνει απλά ότι η τοπική κοινωνία λειτουργεί. Θα έχει μπει η βάση για ρυθμίσεις στις χρήσεις γης και η αποφυγή ερημοποίησης, με άλλα λόγια “κυκλαδοποίησης” του Ικαριακού τοπίου (από τα φαλακρά τοπία των Κυκλάδων).
Όλοι φαίνεται να συμφωνούν ότι αν η τοπική κοινωνία δεν επιδιώξει να πετύχει, τώρα, που γίνονται κάποια μεγάλα έργα και αίρεται η απομόνωση, μια ανάπτυξη που να την αφορά, τότε, στο εγγύς μέλλον θα συμβιώνει με τη γνωστού τύπου “ανάπτυξη”, αυτή που συνέβη σε όλα τα γύρω νησιά του Αιγαίου, ήδη προβληματική σήμερα, μόλις μία ή δύο δεκαετίες από την υλοποίησή της, που θα έχει επισυμβεί στο σώμα της Ικαρίας, διαταράσσοντας ακόμα περισσότερο την κοινωνική της συνοχή.
Ηλίας Γιαννίρης
Δρ. Πολεοδόμος-Χωροτάκτης

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΕΡΑΛΟΙΦΗ;


Κεραλοιφή



 Είναι μια λιπαρή κρέμα κατά βάση φτιαγμένη από δύο  υλικά: Αγνό παρθένο ελαιόλαδο και κερί μέλισσας. Η γνήσια φυσική κεραλοιφή  θεωρείται ένα από τα  πιο θαυματουργά φυσικά σκευάσματα.
Η κεραλοιφή είναι μια αλοιφή που αποτελείται από αγνά φυτικά υλικά. Υπάρχουν 300 ουσίες στο κερί της μέλισσας και σε συνδυασμό με αγνό ελαιόλαδο δίνουν ένα αποτέλεσμα πλούσιο σε βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία, υδρογονάνθρακες και αντιοξειδωτικά που τρέφει και τονώνει το δέρμα, όπως επίσης βοηθάει την ελαστικότητά του.

ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ

Έχει καταπραϋντική, αντιβιοτική, επουλωτική, αντιφλογιστική αντιμυκητησιακή, μαλακτική και αντιγηραντική δράση. Χρησιμοποιείται σε καψίματα, κοψίματα, συγκάματα, σκασμένα χείλη, σε όλο το σώμα.

ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ   ΚΕΡΑΛΟΙΦΗΣ

Υπάρχουν πολλές παραλλαγές της κεραλοιφής. Άλλες είναι με βάμματα (αλκοόλη με διάφορα βότανα) άλλες με αιθέρια έλαια, και άλλες με φυσικές πρώτες ύλες, όπως η μαστίχα ,το μέλι και άλλα.                                                                                                                                 Η κεραλοιφή θεωρείται εξαιρετική κρέμα για τα χείλη αλλά και για ερεθισμούς στις πτυχές του δέρματος.
-Η κεραλοιφή διατηρείται για πολύ καιρό (ακόμη και δύο χρόνια) χωρίς να χάνει τις ιδιότητές της.
-Η αποθήκευση της κεραλοιφής όταν γίνεται σε δροσερό και σκοτεινό μέρος επιμηκύνει τη διάρκεια της ζωής της αλλά και το υπέροχο άρωμα που αναδύει λόγω της παρουσίας του κεριού.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Σαπούνι παραδοσιακό της Ικαρίας


Υλικά:
2,5 κιλά λάδι
3  κιλά νερό
1 κιλό καυστική ποτάσα
175 γραμμάρια αλάτι

Κατά την παρασκευή του σαπουνιού μας, πρέπει να παίρνουμε τα ανάλογα μέτρα και προφυλάξεις, δηλαδή να φοράμε γάντια, να μην ερχόμαστε σε επαφή με τα υλικά και να μην εισπνέουμε τα αέρια που δημιουργούνται κατά την διάρκεια του βρασμού του.
Προσοχή γιατί η ποτάσα είναι καυστική.

Πως το φτιάχνουμε:
Το βράδυ ζεσταίνουμε το νερό μας και την καυστική ποτάσα σε ένα μεγάλο καζάνι ανοξείδωτο, για να μην τρυπήσει από την καυστική ποτάσα. Όταν το μείγμα μας ζεστάνει ρίχνουμε το λάδι ανακατεύουμε λίγο και μετά σβήνουμε την φωτιά και το αφήνουμε όλη νύχτα να ηρεμήσει. Το πρωί ανάβουμε δυνατή φωτιά να βράσει το σαπούνι μας και προσθέτουμε το αλάτι και ανακατεύουμε συνέχεια. Η φωτιά δεν χρειάζεται να είναι πάρα πολύ δυνατή αλλά να σιγοβράζει. Θέλει περίπου μια ώρα για να δέσει. Αν το μίγμα μας είναι καθαρό και δεν έχει καντήλες με λάδι σημαίνει ότι το σαπούνι μας πέτυχε.
Όταν είμαστε σίγουροι ότι το σαπούνι μας έπηξε το βγάζουμε με προσοχή από την φωτιά για να μην καούμε και το τοποθετούμε σε καλούπια όχι πολύ ψηλά για να μπορούμε να το κόψουμε μετά. Όταν είναι χλιαρό ακόμα μπορούμε να το χαράξουμε για να το κόψουμε πιο εύκολα στο μέγεθος που θέλουμε όταν κρυώσει. Το αφήνουμε 2-3 μέρες σε σκιερό και δροσερό μέρος να στεγνώσει και μετά το κόβουμε στο μέγεθος που θέλουμε.
Το σαπούνι μας είναι έτοιμο αλλά όσο περισσότερο το αφήσουμε να ξεραθεί τόσο καλύτερο θα γίνει. Αυτή η μέθοδος είναι η θερμή Οι παλιοί Καριωτες έφτιαχναν τα σαπούνια τους με αυτό τον τρόπο Υπήρχαν άνθρωποι  οι σαπουνοποιοι τους έλεγαν που γύριζαν στα σπίτια και έφτιαχναν το παλιό λάδι σαπούνια Τα τελευταία χρόνια έχουμε πάλι άνθηση αυτής της τέχνης άλλα οχι με αυτήν την μέθοδο
Οι πιό δημοφιλείς τρόποι παρασκευής χειροποίητου σαπουνιού είναι η ψυχρή μέθοδος και       λιγοτερο  η ζεστή.
2. Η ψυχρή μέθοδος
Στην ουσία δεν έχει καμία σχέση με ψυχρότητα , απλά το μίγμα ελαίων – σόδας δεν σαπωνοποιείται με την θερμότητα , αλλά με την υπομονή .
Το μίγμα δεν βράζει , η διαδικασία της σαπωνοποίησης συνεχίζεται εφόσον βάλουμε το μίγμα στα καλούπια και απαιτείται ένα χρονικό διάστημα (4 – 6) εβδομάδων για την ολοκλήρωση της σαπωνοποίησης και την ωρίμανση των σαπουνιών . Είναι μία δημοφιλής αγγλοσαξονική μέθοδος , εύκολη για σπιτικό σαπούνι .
Και οι δύο μέθοδοι είναι εξ΄ίσου καλές και δίνουν άριστα αποτελέσματα.

Ξηροί καρποί από τα χεράκια μας

Στραγάλια!!

Αν φτιάξουμε μόνοι μας στραγάλια, θα καταλάβουμε ποια είναι η πραγματική γεύση αυτού του ξηρού καρπού, που θεωρείται ασήμαντος...
Τα στραγάλια είναι ωραία για να πιούμε ούζο ή τσίπουρο! Αντί για βρόχινο νερό, μπορούμε να βάλουμε νερό περασμένο από τα ειδικά φίλτρα που το καθαρίζουν! Και αν τα φτιάξουμε αρωματισμένα με βασιλικό... έχουμε μια ιδανική γεύση!
στραγάλια παραδοσιακά-ξηροί καρποί-τετράδιο συνταγών-παλιές συνταγές
Υλικά:
1 κιλό ρεβίθια
2 κουταλιές αλάτι
4 κουταλιές στάχτη κοσκινισμένη
2-3 κλωνάρια βασιλικό
βρόχινο νερό

Εκτέλεση:
Βάζουμε σε μια κατσαρόλα μπόλικο βρόχινο νερό μαζί με το αλάτι και τη στάχτη και το βάζουμε να βράσει. Ρίχνουμε τότε τα ρεβίθια και τα βράζουμε μέχρι που όταν τα δαγκώσουμε να είναι μαλακά, ενώ η καρδούλα τους πρέπει να είναι σκληρή. Τα στραγγίζουμε αμέσως και τα σκεπάζουμε για λίγο με μια πετσέτα. Τα απλώνουμε μετά για να στεγνώσουν και τα ψήνουμε στο φούρνο. Πριν τα φουρνίσουμε, τα δοκιμάζουμε αν είναι ανάλατα, τα ραντίζουμε αλατόνερο που το έχουμε αρωματίσει με βασιλικό. Όταν σταματήσουν να σκάνε, είναι ψημένα και έτοιμα να τα απολαύσουμε! ΠΗΓΗ http://tetradiosyntagon.blogspot.gr/

Καλή σας επιτυχία!!!

Παμε για καφε?

Χρηστός η πρωτεύουσα των Ραχών                                                                                                         Βόλτα  για τσίπουρο   ικαριωτικο  και γλυκό ............,ψωμί χωριάτικο της Δήμητρας ..................  και καφέ στου Πουριεζη !

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Ικαριωτικος χορός


Η Ιστορία της Ικαρίας



                                                     
Η Ικαρία έχει κατοικηθεί από το 7.000 π.Χ. , όταν εγκαταστάθηκαν Νεολιθικοί προ των Ελλήνων κάτοικοι που οι Έλληνες αποκαλούσαν Πελασγούς. Γύρω στο 750 π.Χ. Έλληνες από τη Μίλητο αποίκισαν την Ικαρία ιδρύοντας εγκαταστάσεις στην περιοχή που σήμερα αποκαλείται Κάμπος, την οποία τότε αποκαλούσαν Οινόη για το κρασί της. Τον 6ο αιώνα π.Χ. η Ικαρία συνενώθηκε με τη Σάμο και αποτέλεσε κομμάτι της θαλάσσιας αυτοκρατορίας του Πολυκράτη. Εκείνη την εποχή χτίστηκε ο ναός της Αρτέμιδος στο Να, στη βορειοανατολική γωνία του νησιού. Το Να ήταν ιερός τόπος για τους προ των Ελλήνων κατοίκους του Αιγαίου και ένα σημαντικό λιμάνι του νησιού στην αρχαιότητα, ο τελευταίος σταθμός πριν εξερευνηθούν οι επικίνδυνες θάλασσες γύρω από την Ικαρία. Ήταν ένα κατάλληλο μέρος για τους ναυτικούς να κάνουν θυσίες στην Άρτεμη, η οποία εκτός των άλλων ήταν και προστάτης των θαλασσοπόρων. Ο ναός διατηρούνταν σε καλή κατάσταση μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα όταν λεηλατήθηκε από τους κατοίκους του χωριού Χριστός Ραχών, οι οποίοι πήραν το μάρμαρο προκειμένου να φτιάξουν την εκκλησία στο χωρίο τους. Το 1939 έγιναν ανασκαφές στην περιοχή από τον Έλληνα αρχαιολόγο Λέοντα Πολίτη. Κατά την Γερμανική και Ιταλική κατοχή της Ικαρίας κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλά από τα τεχνουργήματα που είχαν βρεθεί από τον Πολίτη εξαφανίστηκαν. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση υπάρχουν ακόμα μαρμάρινα αγάλματα κάτω από την άμμο της παραλίας.Το 14ο αιώνα μ.Χ. η Ικαρία ήταν κομμάτι της Γενοβέζικης αυτοκρατορίας στο Αιγαίο. Σε κάποια στιγμή αυτής της περιόδου οι Ικαριώτες κατέστρεψαν τα λιμάνια τους ώστε να αποτρέψουν την απόβαση των ανεπιθύμητων επισκεπτών. Σύμφωνα με τους ντόπιους ιστορικούς οι Ικαριώτες, βασισμένοι σε δικές τους κατασκευές, έχτισαν επτά πύργους-παρατηρητήρια κατά μήκος της ακτής. Μόλις εμφανιζόταν εχθρικό ή άγνωστο σκάφος, οι παρατηρητές άναβαν αμέσως φωτιά και έτρεχαν σε μία δεξαμενή η οποία ήταν πάντα γεμάτη με νερό. Τραβούσαν ένα ξύλινο βούλωμα το οποίο υπήρχε στη βάση και το νερό φυσικά διέρρεε. Οι φρουροί των άλλων παρατηρητηρίων ειδοποιούνταν από τη φωτιά ώστε να κάνουν ταυτοχρόνως το ίδιο. Στο εσωτερικό κάθε δεξαμενής σε κάθε κάστρο υπήρχαν πανομοιότυπες γραμμές με εκείνες στα σκεύη που χρησιμεύουν ως μεζούρες. Κάθε μια από αυτές τις διαμετρήσεις είχε και ένα διαφορετικό μήνυμα συνημμένο πάνω της : «επίθεση πειρατών» , «προσέγγιση αγνώστου σκάφους» κλπ. Όταν το επίπεδο του νερού έφτανε στο κατάλληλο μήνυμα, οι «αποστολείς» επανατοποθετούσαν το βούλωμα στη δεξαμενή και έσβηναν τη φωτιά και έτσι ο καθένας στους άλλους πύργους μπορούσε να διαβάσει το μέγεθος και την εγγύτητα του εκάστοτε κινδύνου.

Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου οι Ικαριώτες σπανίως έχτιζαν χωριά. Κάθε σπίτι ήταν απομακρυσμένο από τα γειτονικά, είχε μόνο μια πόρτα και ήταν φραγμένο μέσα σε ψηλούς τοίχους, ενώ δεν είχε παράθυρα προς την πλευρά της θάλασσας. Η καμινάδα με τους καπνούς θα μπορούσε να προδώσει την ύπαρξή του, έτσι διατηρούσαν δωμάτια γεμάτα καπνό τα οποία όμως δεν περιείχαν υπάρχοντα. Η παράδοση υποστηρίζει πως όλοι κοιμόντουσαν στο πάτωμα και έκρυβαν τα υπάρχοντά τους μέσα σε σχισμές στους τοίχους. Άντρες και γυναίκες φορούσαν σχεδόν τα ίδια ρούχα : υφαντές λινές φούστες για τις γυναίκες, ένα είδος φουστανέλας για τους άντρες. Αυτός ο τρόπος ζωής συντελούσε στη μακροζωία και στην αταξικότητα.

Οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη, που είχαν την βάση τους στη Ρόδο, ασκούσαν εξουσία στην Ικαρία μέχρι το 1521 που η Οθωμανική Αυτοκρατορία ενσωμάτωσε την Ικαρία στις κτήσεις της. Οι Ικαριώτες λιντσάρανε τον πρώτο Τούρκο φοροεισπράκτορα, αλλά κατά κάποιον τρόπο κατόρθωσαν να παραμείνουν ατιμώρητοι.

Οι Τούρκοι επέβαλλαν ένα πολύ χαλαρό καθεστώς διοίκησης, δεν έστειλαν αξιωματούχους στην Ικαρία για αρκετούς αιώνες. Η καλύτερη καταγραφή που διαθέτουμε για το νησί κατά τη διάρκεια των συγκεκριμένων χρόνων είναι από τον κονδυλοφόρο του Επισκόπου J.Georgirnees που το 1677 περιέγραψε το νησί με 1.000 κατοίκους οι οποίοι ήταν οι φτωχότεροι στο Αιγαίο. Το 1827 η Ικαρία αποσπάστηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά αναγκάστηκε να αποδεχτεί την Τουρκική διοίκηση κάποια χρόνια μετά και παρέμεινε κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έως τις 17 Ιουλίου 1912 όταν εξεδίωξε μια μικρή τουρκική φρουρά κατά τη διάρκεια του Ικαριακού αγώνα για ανεξαρτησία. Εξαιτίας των Βαλκανικών πολέμων, η Ικαρία αδυνατούσε να συνενωθεί με την Ελλάδα μέχρι το Νοέμβριο του αυτού έτους. Για 5 καλοκαιρινούς μήνες παρέμεινε ανεξάρτητη πολιτεία, με τις δικές της ένοπλες δυνάμεις, σφραγίδες και ύμνο και το όνομα "Πολιτεία Ικαρίας". Αυτοί οι πέντε μήνες ανεξαρτησίας ήταν δύσκολοι. Οι ντόπιοι είχαν έλλειψη σε προμήθειες, δεν είχαν συχνή συγκοινωνία και ταχυδρομικές υπηρεσίες, ενώ κινδύνευαν να γίνουν κομμάτι της Ιταλικής Αυτοκρατορίας στο Αιγαίο.

Το νησί είχε τρομακτικές απώλειες σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Γερμανική και Ιταλική Κατοχή. Δεν υπάρχουν ακριβή νούμερα ως προς το πόσοι άνθρωποι λιμοκτόνησαν, αλλά στο χωριό Καραβόσταμο πάνω από 100 άτομα πέθαναν από ασιτία. Από τότε στο νησί, η πλειονότητα των κατοίκων είναι φίλα προσκείμενη στον Κομμουνισμό, ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση χρησιμοποιούσε το νησί ως τόπο εξορίας για περίπου 13.000 κομουνιστές από το 1945 έως το 1949. Μέχρι σήμερα η Ικαρία ονομάζεται Κόκκινο Νησί ή Κόκκινος Βράχος, εξαιτίας αυτών. Η ποιότητα ζωής βελτιώθηκε σημαντικά μετά το 1960 όταν η Ελληνική Κυβέρνηση ξεκίνησε να επενδύει στην υποδομή των νησιών προκειμένου να προωθηθεί ο τουρισμός. Ακόμα και τώρα όμως, η Ικαρία θεωρείται από τα "ξεχασμένα" νησιά και οι ντόπιοι βασίζονται στα έσοδα που έχουν απ' τα πανηγύρια για τη βελτίωση της τοπικής υποδομής.

ΧΑΡΑΚΑΣ


ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ

Βαρύ το παρελθόν του. με φονικό διπλό .Είχε λένε σκοτώσει την αδελφή του και τον γαμπρό του ,κάπου στην Μικρά Ασία  Οι Ικαριωτες τον περί μάζεψαν και τον έφεραν εδώ στο νησί Τον φρόντισαν, τον τάισαν  και  έτσι   έγινε Καλόγερος 

Τα ανθοπέταλα της αμυγδαλιάς,!Μια ερωτική ιστορία,

Η νεαρή Φυλλίδα, ηρωίδα μιας ερωτικής ιστορίας, που αγάπησε τον γιό του Θησέα, τον Ακάμαντα, είναι μεταμορφωμένη σε αμυγδαλιά, μας λέει ο μύθος. 




Όταν ο Ακάμαντας επέστρεφε από την Τροία, τα κύματα έριξαν το πλοίο του στις εκβολές του Στρυμόνα. Ζήτησε φιλοξενία από το βασιλιά της χώρας, του οποίου κόρη ήταν η Φυλλίδα. 

Η νέα ερωτεύτηκε τον νεαρό πρίγκιπα και του ζήτησε να την παντρευτεί. Ο Ακάμαντας της υποσχέθηκε γάμο, αφού πάει στην Αθήνα να τακτοποιήσει τις οικογενειακές του υποθέσεις, πριν έλθει να τη συναντήσει οριστικά. Η Φυλλίδα δέχτηκε το προσωρινό χωρισμό. 

Η καθορισμένη ημέρα της επιστροφής έφτασε, όμως ο Ακάμας δεν φάνηκε. Εννιά φορές κατέβηκε η Φυλλίδα από τη πόλη στο λιμάνι να δει αν το καράβι του αγαπημένου της έφτασε. Όμως μάταια. Προς ανάμνηση των εννέα αυτών ημερών, ονόμασαν το μέρος, « Εννέα οδοί».

Η Φυλλίδα απελπίστηκε ότι θα ξανάβλεπε ποτέ αυτόν που αγαπούσε. Η νέα μαράζωσε. Οι θεοί από συμπόνια την μεταμόρφωσαν σε δέντρο. Σε αμυγδαλιά χωρίς φύλλα. 

Μετά το θάνατο της νέας, ο Ακάμαντας γύρισε πίσω στη Θράκη και έμαθε για την μεταμόρφωση της αρραβωνιαστικιάς του. Πήγε στο μέρος που υπήρχε η αμυγδαλιά και έκλαψε. Αγκάλιασε την άκαρπη αμυγδαλιά και της ζήτησε την συγνώμη του. Το δέντρο πρασίνισε και έβγαλε φύλλα. 

Από την ιστορία της Φυλλίδας προέρχεται, καθώς έλεγαν, και η λέξη φύλλα, ενώ πρώτα η ονομασία τους ήταν πέταλα.

Στις εσωτερικές παραδόσεις η αμυγδαλιά συγκαταλέγεται στα Δέντρα της Ζωής και είναι ένα από τα δέντρα της Μεγάλης Μητέρας. Συμβολίζει την παρθενία, το αναπαραγόμενο και την συζυγική ευτυχία. 

Στη Κινέζικη παράδοση η αμυγδαλιά συμβολίζει τη θηλυκή ομορφιά, την ψυχική δύναμη στη θλίψη και την τρυφερότητα. 

Στο χριστιανικό συμβολισμό υποδηλώνει τη θεία εύνοια και επιδοκιμασία. Σε μερικά κείμενα, όπως ο εκκλησιαστής, συναντάμε τα λευκά άνθη της, να συμβολίζουν τα ασημένια μαλλιά της γεροντικής ηλικίας.

Κατά την εβραϊκή μυθολογία τα μπαστούνια του Μωϋσή και του Ααρών ήταν από ξύλο αμυγδαλιάς, (Αριθμοί, ΙΖ.23) και τα άνθη της αμυγδαλιάς ενέπνευσαν τους Ισραηλίτες να σχεδιάσουν την επτάφωτη λυχνία, ένα παραδοσιακό εβραϊκό σύμβολο.

Στη τέχνη είναι το vesica piscis (ελλειψοειδές φωτοστέφανο ή αμυγδαλωτό σχήμα) που περιβάλει τις παρθένες, τις βασίλισσες των Ουρανών. Είναι το «μυστικό αμύγδαλο» που περικλείει τη θεότητα, την αγιότητα, το ιερό.

Το ελλειψοειδές φωτοστέφανο, υποδηλώνει ένα άνοιγμα, μια πύλη, που οι δυο πλευρές του αντιπροσωπεύουν τους αντίθετους πόλους κάθε δυαδικότητας όμως, συχνά απεικονίζεται να περικλείει μια φλόγα ή οποία συμβολίζει το πνεύμα ή μια εκδήλωση της πνευματικής αρχής.

Στις φρυγικές παραδόσεις, η αμυγδαλιά είναι ο πατέρας όλων των πραγμάτων. Αντιπροσωπεύει την Άνοιξη, την επαγρύπνηση και την αφύπνιση. Συνδέεται με τη γέννηση του Άττη, αφού η αμυγδαλιά φύτρωσε από τα όργανα της ερμαφρόδιτης Άγδιστης.

Στην Πεσσινούντα, την χώρα της Μεγάλης Μητέρας των Θεών (της Κυβέλης), μας αφηγείται ο Παυσανίας, έχει γεννηθεί ο παρακάτω μύθος:                                                  Στην ιρανική παράδοση είναι το Δέντρο του Ουρανού.




Κατά την διάρκεια ενός ονείρου, ο Δίας άφησε να πέσει στη γη το σπέρμα του. Από αυτό το σπέρμα, γεννήθηκε ένα ερμαφρόδιτο πλάσμα που του έδωσαν το όνομα Άγδιστη. 

Το ερμαφρόδιτο αυτό πλάσμα, οι άλλοι θεοί το ευνούχισαν, (πρωτοστάτησε λένε ο Διόνυσος) και από το κομμένο μέλος του, φύτρωσε μια Αμυγδαλιά.

Η κόρη του θεού ποταμού Σαγγάριου, έκοψε ένα αμύγδαλο απ’ αυτό το δέντρο και το έκρυψε στο κόρφο της. Από αυτή τη επαφή μένει έγκυος και φέρνει στο κόσμο ένα παιδί. Η μητέρα του αρνήθηκε να το φροντίσει και το άφησε έκθετο. Την ανατροφή του βρέφους την ανέλαβε ένας τράγος, γι’ αυτό και πήρε το όνομα Άττης, που στα Φρυγικά, «attagus», σημαίνει τράγος, αλλά έχει και την έννοια του « ο ωραίος». 

Όταν μεγάλωσε ο Άττης, απέκτησε μια υπερφυσική ομορφιά. Οι δυο θεές, Άγδιστη ( σ’ αυτή την εμφάνιση είναι μόνο γυναίκα) και Κυβέλη, διεκδικούσαν τον νέο. 

Η Άγδιστη ακολουθούσε το ωραίο παλικάρι όπου κι αν πήγαινε. Οι γονείς, που είχαν υιοθετήσει τον Άττη, για να τον γλυτώσουν από το κυνηγητό της, τον έστειλαν στη Πεσσινούντα να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά. Είχε ήδη ψαλλεί ο υμέναιος, όταν φάνηκε στη πόρτα η Άγδιστη. Ο Άττης μόλις την είδε τρομοκρατήθηκε. Παρασυρμένος από τον πανικό του, ευνουχίσθηκε μόνος του και από το τραύμα του πέθανε. 

Η Άγδιστη πόνεσε πολύ. Ζήτησε από τους θεούς να μείνει αναλλοίωτο το σώμα του Άττη. Στην πόλη αυτή έφτιαξε ένα ναό, ίδρυσε μια αδελφότητα ιερέων και του δίδαξε πώς να λατρεύουν τον Άττη. Στην αυλή του ναού φύτρωσε μια αμυγδαλιά, σύμβολο της επαγρύπνησης και της αφύπνησης. 

Η τέχνη της ΙΚΕΜΠΑΝΑ –Τριτογένεια: Σε όσους αρέσει να διακοσμούν τα σπίτια τους με κλαδιά αμυγδαλιάς, οι παρακάτω συμβουλές θα τους είναι χρήσιμες:

Το κλαδί της αμυγδαλιάς που σας ενθουσίασε, όταν το βλέμμα σας έπεσε πάνω του, είναι το καταλληλότερο για να διακοσμήσει το χώρο σας. Είναι βέβαιο ότι θα σας χαρίσει ομορφιά, χαρούμενη διάθεση, καλή υγεία και κατά συνέπεια αρμονία. Θα αυξήσει με θετική ενέργεια το χώρο που θα το τοποθετήσετε και τα άτομα που θα σας επισκεφθούν, θα σας συγχαρούν για την αισθητική σας. 

Τα άνθη της αμυγδαλιάς ακτινοβολούν θετικότητα, καθαρότητα, αγνότητα και ομορφιά. Τα λευκά άνθη μας δημιουργούν διαύγεια και τα ροζ άνθη τρυφερότητα και αγνά αισθήματα.

Οι παραπάνω ιδιότητες, που υπάρχουν σε αφθονία στα άνθη της αμυγδαλιάς είναι πολύτιμες, γι’ αυτό φροντίστε όταν κόβετε ένα κλαδί, να μη χάνετε καμία ποσότητα ευεργετικής ενέργειας. 

Παρατηρήστε με προσοχή ποιο σημείο του κλαδιού είναι πιο εύκολο να κοπεί, χωρίς να τινάξετε άνθη από το υπόλοιπο δέντρο. Όσα περισσότερα άνθη είναι επάνω στο κλαδί σας, τόση περισσότερη ενέργεια θα μεταφέρετε. Για το λόγο αυτό, να κόβετε πάντα τα κλαδιά σας με το ειδικό κλαδευτήρι φυτών και να τα μεταφέρετε με προσοχή στο χώρο σας.

Το κλαδί της αμυγδαλιάς θα εκφραστεί καλύτερα, αν τοποθετηθεί σε ψηλό βάζο και σε χώρο, που θα του επιτρέψει να απλωθεί με άνεση. Απαλλάξτε το σημείο, που θα το διακοσμήσετε, από περιττά αντικείμενα, για να το βοηθήσετε να σας χαρίσει όλη την ωραιότητα του.

Για καλύτερα αποτελέσματα ζητήστε από το ίδιο να βρεί την θέση, που του ταιριάζει, και απολαύστε το άρωμα, το σχήμα και το χρώμα του. Αν είστε από τα άτομα, που χαίρονται να μοιράζονται την ομορφιά με τους άλλους, καλέστε αγαπημένα σας πρόσωπα και θαυμάστε μαζί τους την σύνθεση σας….Τι κλαδί σας θα γίνει ακόμα ωραιότερο!

Πάντα να θυμάστε: δύο –τρία κλαδιά, σωστά τοποθετημένα, αρκούν για να έχουμε ένα ωραίο αποτέλεσμα. Ας παίρνουμε από τη φύση τόσα, όσα μόνο μας χρειάζονται. 



*H Σοφία Μακράκη είναι δασκάλα ΙΚΕΜΠΑΝΑ-Τριτογένειας