Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παραδοσιακά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παραδοσιακά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Το Ξημέρωμα μιας σχεδόν Καλοκαιρινής μέρας

Φαί,κρασί,χορός μέχρι ... το ξημέρωμα από τα βαφτίσια της μικρής μας Αληθινής Να σε χαιρόμαστε πάντα αστέρι της ζωής μας νεραιδούλα μας..να είσαι πάντα γερή ...και Αληθινή ...Καστανιές 18\6\2017




















Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Η Τέχνη του Σαπωνοποιού μέσα από την παράδοση

Αποτέλεσμα εικόνας για Antica preparazione del sapone fatto in casa.
Η κατασκευή του σαπουνιού είναι μια εργασία που την γνωρίζουν ακόμη μερικές γυναίκες και άνδρες στα χωριά, εκτός από τους βιομηχάνους.
Το σαπούνι δεν είναι παλιά εφεύρεση. Οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν κατά καιρούς διάφορα μέσα για την καθαριότητά τους. Από τους αρχαίους χρόνους οι διάφοροι λαοί χρησιμοποιούσαν την αλισίβα, δηλαδή το θολόστακτο. Τούτο ήταν το νερό που έπαιρναν από τη βρασμένη στάχτη. Πήγαιναν μετά τα ρούχα στα ποτάμια ή στις λίμνες , προκειμένου να καθαρίσουν τα ρούχα τους. Το πιο συνηθισμένο μέσο καθαρισμού ήταν το σαπουνόχορτο.
Όταν ο Οδυσσέας βγήκε στο νησί των Φαιάκων - δηλαδή τη σημερινή Κέρκυρα, βρήκε στο ποτάμι τις βασιλοπούλες να πλένουν και να λευκαίνουν τα ρούχα τους. Το πρόβλημα απασχολούσε λοιπόν πλούσιους και φτωχούς.
Για να υπολογίσουν το επίπεδο του πολιτισμού μιας χώρας μετρούσαν, την ποσότητα του σαπουνιού που καταναλώνει κάθε οικογένεια ή και κάθε χώρα.

Αποτέλεσμα εικόνας για L'ARTE DI SAPONE ANNIΕδώ στην Ελλάδα, οι βιομηχανίες σαπουνιών είδαν και έπαθαν να προωθήσουν την παραγωγή στην περιοχή τους....                         Μυτιλήνη Στα τέλη του 19ου αιώνα στον τομέα της σαπωνοποιίας δραστηριοποιούνται πολλές περιοχές της Λέσβου (κυριότερες: Μυτιλήνη, Πέραμα, Πλωμάρι, Παναγιούδα, Ασπροπόταμος, Μόλυβος, Πέτρα, Πολυχνίτος, Αγιάσος) και από τις αρχές του 20ου αιώνα κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα ισχυρά σωματεία. Την ίδια περίοδο, η παραγωγή ήταν πολύ μεγάλη και κατά τον Μιχάλη Στεφανίδη , κυμαινόταν στους 11.000 τόνους σαπουνιού από τους οποίους εξήγαγαν (κυρίως στην Αττάλεια, στη Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη, καθώς και σε περιοχές της Μαύρης Θάλασσας, στην Οδησσό και στη Βάρνα), περίπου τους μισούς. Έτσι, η Λέσβος όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Ενθύμιο Σαπωνοποιίας Λέσβου» το 1919 αναλάμβανε το 54% των συνολικών ελληνικών εξαγωγών σαπουνιών και διέθετε το 50% των μεγάλων ατμοκίνητων σαπωνοποιείων                                                 Κρήτη Ο  Λιναρδάκης σαπουνοποιος από την Κρήτη όταν έκανε το πρώτο εργοστάσιο δυσκολεύτηκε πολύ να βρει καταναλωτές. Για να παρακινήσει τον κόσμο να αγοράσει σαπούνι, έγραψε στην διαφήμιση: ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Τούτο το έγραφε και στην ψειρόσκονη που έστελνε στο παλάτι. Επειδή όμως διαμαρτυρήθηκαν από το παλάτι, το διόρθωσε και έγραψε: ΤΕΩΣ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΑΙ. Για να μην κλείσει λοιπόν το εργοστάσιο, οι Λιναρδάκηδες αναγκάστηκαν να βρουν αγορές σε μακρινές και πλούσιες Ελληνικές παροικίες όπως την Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια και την πάμπλουτη τότε Ρουμανία. Φόρτωναν καΐκια και τα έστελναν εκεί που οι άνθρωποι ήξεραν να πλένονται.                                   Ικαρία Στην Ικαρία τα παλιά χρονια  το σαπούνι ήταν είδος πολυτελείας Το πλύσιμο του σώματος ήταν δύσκολη υπόθεση. Τα προβλήματα ήταν πολλά. Πρώτον το νερό ήταν μακριά γιατί δεν υπήρχαν υδραγωγεία, δεύτερον οι δουλειές τους δεν απαιτούσαν και μεγάλη καθαριότητα γιατί οι περισσότεροι ήταν κτηνοτρόφοι.
Το σαπούνι για να κατασκευαστεί χρειάζεται λάδι και σαπουνόπετρα (καυστικό νάτριο). Πολλοί που δεν είχαν λάδι χρησιμοποίησαν το λίπος που μάζευαν από τα ζώα και ιδίως το χοιρινό. Τούτο όμως δεν καθάριζε καλά τα ρούχα και δεν το προτιμούσαν. Μια πλάκα σαπούνι την εβδομάδα εθεωρείτο για τους Ικαριωτες μεγαλη σπάταλη  και μαλιστα αν καμια νύφη ξεπερνούσε αυτό το όριο οι πεθερές τις επανέφεραν στην τάξη δηλαδή στην αλουσιά (μέσα σε πήλινο τσουκάλι  έβαζαν στάχτη άπο το φούρνο ,καθαρή και κοσκινισμένη και από πάνω έριχναν βραστό νερό ,με αυτό το νερό  έπλεναν το σώμα τους ...)                                                       Στη δεκαετία του 50-60  κατέφθασε από τον Πειραία στο νησί ο Κωσταντης Πορής  Σαπωνοποιός στο επάγγελμα Ήταν τόσο καλός  στη τέχνη του που  καταφερε με την μαστοριά του να κάνει τους Ικαριώτες να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το σαπούνι και τις πεθερές να αφήσουν επιτέλους λεύτερες  τις νύφες τους να σαπουνιζονται  όσο επιθυμούσε η καρδούλα  τους  Αφού λοιπόν καταφερε να ξεπεράσει και αυτόν τον ύφαλο της Καριωτίνας πεθεράς  το σαπούνι μπήκε θριαμβευτικά μέσα στα Ικαριωτικα σπίτια τόσο δε πολύ που δεν προλάβαινε να πηγαίνει στα σπίτια για να  φτιάξει με τα λάδια τους τα σαπούνια

 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΑΠΟΥΝΙΩΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ 
Το σαπούνι για να κατασκευαστεί χρειάζεται λάδι και σαπουνόπετρα (καυστικό νάτριο). . Αργότερα, μέσα στο σαπούνι έριχναν και χρώματα και αρωματικά. Το πράσινο σαπούνι που βγαίνει από το πυρηνέλαιο δεν είναι χρωματισμένο.

Την σαπουνόπετρα την προμηθεύονταν από τον μπακάλη της γειτονιάς που την πούλαγε μέσα σε σιδερένια δοχεία, δίπλα στο σκουράντζο και στον μπακαλέο (έτσι έλεγαν την ρέγκα και τον μπακαλιάρο). Το λάδι το μάζευαν στα σπίτια από τα πιθάρια και από τα κατακάθια των ντεπόζιτων. Το έβραζαν και το ξεχώριζαν από τις ξένες προσμείξεις. Το καθαρό λάδι βγαίνει από άσπρο σαπούνι. Έβραζαν το λάδι μέσα σε ένα μεγάλο λεβέτι (καζάνι) και σε άλλο έβραζαν την σαπουνόπετρα. Μετά έριχναν την σαπουνόπετρα μέσα στο λάδι και με το συνεχές ανακάτωμα, τούτο γινόταν σαν κρέμα. Επειδή το λάδι είναι ελαφρότερο από το νερό ανέβαινε στην επιφάνεια μαζί με την λιωμένη σαπουνόπετρα. Ο χρόνος που θα το έβραζαν ήταν ανάλογος με την τέχνη της μαστόρισσας και την πείρα που διέθετε. Έβαζαν μέσα στην μέση του καζανιού πάνω στο υγρό ακόμη σαπούνι δύο ξύλα σε σχήμα σταυρού, για το καλό. Εάν κάποιος μάτιαζε το σαπούνι τούτο δεν έπηζε και μπορούσε να χαλάσει.
Το υγρό που έχυναν ήταν η λεγόμενη ΔΡΥΜΗ. Με αυτό καθάριζαν σκουριασμένα δοχεία. Έσβηναν τη φωτιά και το σαπούνι κρύωνε. Με ένα πριόνι μετά, έκοβαν το σαπούνι σε τεμάχια και το τοποθετούσαν μακριά από παιδιά και από ζώα. Το έβαζαν επάνω σε σανίδες για να ξεραθεί και να διατηρηθεί.
Τα ξυλαράκια που έβαζαν για το γούρι, για σταύρωμα, στη μέση του καζανιού πριν κρυώσει το σαπούνι, τα χρησιμοποιούσαν και σαν σημάδια, γιατί το κομμάτι αυτό, την πλάκα όπως την έλεγαν, την χρησιμοποιούσαν και στα βαφτίσια. Με αυτό μιας και ήταν ευλογημένο, έπλενε ο παπάς τα χέρια του μετά την βάπτιση για να φύγουν τα λάδια.
Την ώρα που έβραζε στο καζάνι, το ανακάτωναν και έλεγαν: Φτου, Φτου Πάτο - κορφή- φτου...φτου... Τούτο σήμαινε: Να μην ματιαστεί και όλο το περιεχόμενο από τον πάτο ως την κορυφή να γίνει όλο σαπούνι.

Επίσης το τοποθετούσαν σε σκιερό μέρος για να μη λιώνει από την ζέστη. Επειδή το πλύσιμο γινόταν στις αυλές, τα κομμάτια του σαπουνιού που έπεφταν στο έδαφος, τα έτρωγαν οι πεινασμένες κότες και τα γουρούνια. Το κομμάτι του σαπουνιού που συνέχεια μίκραινε το λέγανε ΑΠΟΛΥΦΑΔΙ. Έτσι λέγανε και κάποιον αδύνατο άνθρωπο.
Σε κάθε παρτίδα που κατασκεύαζαν και ανάλογα με την οικογένεια που είχε ο κάθε ένας και τα υλικά που διέθετε, μπορούσε να παράγει από τριάντα μέχρι ογδόντα οκάδες σαπούνι.
Η τιμή του σαπουνιού είχε μιάμιση φορά πάνω από την τιμή του λαδιού.

Σήμερα το σαπούνι της ελιάς κερδίζει βήμα-βήμα την παλιά του αίγλη, με εκατοντάδες μικρούς παραγωγούς στη χώρα και την επιστροφή στην κατ’ οίκον παρασκευή. Λυπηρό είναι το γεγονός ότι στο εξωτερικό απολαμβάνει πολύ μεγαλύτερης εκτίμησης απ’ ότι στη χώρα μας με τη ζωντανή ακόμα παράδοσή του στα χωριά. Σε πλάκες, σε ρευστή μορφή ή σε τρίμμα, με βότανα και αιθέρια έλαια, για το πλυντήριο, για πλύσιμο στο χέρι, για το σώμα, το πρόσωπο, τα μαλλιά, το άλλοτε απλό και κατά κανόνα υπόλευκο σαπουνάκι, απέκτησε ποικιλία συστατικών, χρήσεων και χρωμάτων. Επειδή, όμως, εκεί που υπάρχει ζήτηση υπάρχει και η βρωμιά της κερδοσκοπίας και της απόκρυψης στοιχείων,θα πρέπει  ανάμεσα στις πλάνες και τις αλήθειες να βαδίσουμε με υπομονή  μαστοριά, και βαθιά γνώση αυτής της εκπληκτικής τέχνης , της τέχνης του Σαπωνοποιού !      Σήμερα που η τάση για λιγότερα χημικά στη ζωή μας κερδίζει έδαφος, το σαπούνι ελαιολάδου ατενίζει το μέλλον με καλύτερους οιωνούς. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν: Σαπούνι από ελαιόλαδο , made in Greece.    !    
           
  
Αναφορέςhttp://laografos.pblogs.gr/2008/02/o-sapoynopios.html ΑΛΩΝΙΑΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ -ΛΟΓΙΣΤΗΣ - ΦΟΡΟΤΕΧΝΙΚΟΣ  Α ΤΑΞΗΣ ,  

www.prosvasis.com  www.anazitisis.net φωτογραφιες http://3.bp.blogspot.com/-.jpg     https://encrypted-tbn3.gstatic.com

Κυριακή 2 Απριλίου 2017

ΘΕΟΔΩΡΑΚΕΙΟ Μουσείο-Μνημείο Αγώνων και Συμφιλίωσης ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Ο ΜΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ 1947-1948
 
Ελάτε να  ακολουθήσουμε τον Μίκη Θεοδωράκη στα χρόνια της εξορίας του στην Ικαρία (1947-1948). Είναι ένα οδοιπορικό μνήμης που ταξιδεύει στην Ικαρία 
H Ικαρία είναι γνωστή για πολλούς κυρίως σαν τόπος εξορίας, ιδιαίτερα μετά το Β΄παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Μέχρι πριν από αρκετά χρόνια η Ικαρία ήταν ένα από τα νησιά που δεν είχε φυσικά λιμάνια και αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός της σχετικής απομόνωσης των κατοίκων της για δύο εκατονταετίες την καθιστούσε τόπο κατάλληλο για εξορία απ' όπου δύσκολα κανείς μπορούσε να ξεφύγει. Ο Μεταξάς εξόρισε όλους σχεδόν τους πολιτικούς του αντιπάλους σε διάφορα νησιά και αρκετούς στην Ικαρία π.χ τον αρχηγό του αγροτικού κόμματος Μυλωνά. Και πάλι αναπτύχθηκαν στενές ακόμη και οικογενειακές σχέσεις με τους κατοίκους. Σε σχέση με άλλα νησιά αυτοί οι πολιτικοί εξόριστοι ήταν λιγοστοί. Όταν όμως ξεκίνησε ο εμφύλιος σπαραγμός, λιγοστοί το 1946 , μέγας αριθμός το 1947, όσοι για διάφορους λόγους δεν ανέβηκαν στα βουνά και ακριβώς για να εμποδιστούν να βοηθήσουν τους συμμορίτες οδηγήθηκαν στην Ικαρία. Για τρία χρόνια περίπου ήταν περισσότεροι οι εξόριστοι από τους κατοίκους. Χιλιάδες και αντί να δημιουργηθούν προβλήματα όπως θα ήταν αναμενόμενο έλαμψε η ανθρωπιά, η αγάπη. Ανεξάρτητα από πολιτικές ιδεολογίες όλοι άνοιξαν τα σπίτια τους και τις αγκαλιές τους στους εξόριστους. Κι εκείνοι έκπληκτοι ανταποκρίθηκαν με ένα σφιγμένο χαμόγελο γλυκό και πικρό μαζί. 

Στην Ικαρία βρέθηκε και ο διαπρεπής μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης μαζί με άλλους πολιτικούς εξόριστους. Ο σπουδαίος Έλληνας διέμενε στο ορεινό χωριό Βρακάδες. Στο ίδιο χωριό φιλοξενήθηκαν εκείνη την εποχή 200 περίπου πολιτικοί εξόριστοι
Εβδομήντα χρόνια μετά, το «σπίτι – μνημείο αγώνα και συμφιλίωσης Μίκης Θεοδωράκης» γίνεται παγκόσμιο σύμβολο και ανοίγει τις πύλες του για να δεχθεί το προσκύνημα του κόσμου.Φωτογραφία της Eleni Fotinou.


Το σπίτι μας με τους σκορπιούς

1947





* Α
Ο καθένας θα ‘χει βρεθεί σε παρόμοιες στιγμές. Υπάρχουν δεσμίδες από ζεστές επικλήσεις. Πράσινες, κίτρινες, μωβ, που ανεβαίνουν από κάθε φυτό. Η θάλασσα φυσά θυμωμένα είτε ήρεμα, τις τυλίγει και τις διευθύνει ψηλά στο υπομονετικό μας σπίτι. Θα ‘πρεπε να σας μιλήσω γι’ αυτό το σπίτι. Η έκφρασή του αντανακλά τις πτυχές των βασανισμένων βουνών. ‘Εχει κάτι από το συρτό θρήνο.Φωτογραφία της Eleni Fotinou.

* Β
Ευθύς εξ αρχής θα διακρίνει κανείς το τείχος των δέντρων που τυλίγονται ολόγυρά του με φροντίδα και στοργή. Υπάρχει ανάμεσά τους η απόσταση των ισοδύναμων ανθρώπων, η απόσταση ανάμεσα σε δυο όμοιες αχτίνες που κατευθύνονται από το βάθος της θάλασσας προς δύο απομονωμένους γλάρους.

* Γ
Με πέντε βήματα αγγίζεις από τη ρίζα των δέντρων τις ξασπρισμένες πέτρες που υποβαστάζουν την υπομονή και τα όνειρα του σπιτιού μας. Το χαμόγελό του είναι πάντα βεβιασμένο. Η γνώση του τροχίζεται απ’ τους σκορπιούς και το βορινό άνεμο που φοβισμένος το παρακάμπτει συχνά όταν μέσα στις νύχτες του Δεκεμβρίου αλλοιθωρίζει προς την απέραντη θάλασσα με τα μάτια πύρινα και προκλητικά.

* Δ
‘Επειτα απο ένα συγκρατημένο και ήρεμο όνειρο ξύπνησε αντικρύζοντας την καταματωμένη θάλασσα ως τις ρίζες της γης. Αναταράχτηκε από τις χιλιάδες λεπτές και φευγαλέες μυρωδιές που κυνηγιούνται με τις πεταλούδες και τις μέλισσες πάνω στο κάτασπρο σεντόνι του ‘Ηλιου. ‘Ηταν καιρός να εξακοντίσει την πρώτη του σκέψη προς το στερέωμα που το συγκρατούσε στο χώμα με συγκατάβαση και ειρωνία. ‘Ισως να μη γνώριζε που το πλοίο μας διέσχιζε ήδη το Αιγαίο κι ακόμα πως πριν γεννηθούν οι μητέρες μας είχε αποφασιστεί ο ερχομός μας εδώ ψηλά.

* Ε
Δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε το βεβιασμένο του χαμόγελο καθώς και την παράξενη συνήθεια να προσκαλεί τ’ αδέσποτα σύγνεφα που τριγυρίζουν ψαχουλεύοντας στο λόγγο και τις πλαγιές του βουνού. ‘Ετσι δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τα μάτια μας, δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε σ’ αυτή την απότομη και βάρβαρη μεταλλαγή ανάμεσα στο φως και την πάχνη, στο κύμα και τη συρτή φωνή που εξακοντίζεται τόσο συχνά προς το δυτικό Αιγαίο. Χάνουμε έτσι το πρόσωπό μας καθώς γινόμαστε ένα με τα παράξενα όνειρά του που ενώ έχουν αγκυροβολήσει στις σφραγισμένες εποχές προεκτείνονται προς τα μακρινά σημεία που ειρωνεύονται τους κύκλους και τις επανόδους.


* ΣΤ
Υπάρχει εν τούτοις κάτι που ενώ δεν τραβά σε δένει σφιχτά. Νομίζεις ότι προεκτείνεσαι διαρκώς προς τα μπρός ενώ τα ίχνη σου μπλέκονται μες στις ρίζες των θάμνων που σε περικυκλώνουν με θανάσιμη χαρά.
Θα ‘ρθει και για σένα η όμορφη εποχή !

Φωτογραφία της Eleni Fotinou.
* Ζ
Θα πρέπει τώρα να σας μιλήσω για τις χαρές και τους θυμούς του. Την ήρεμη αφήγηση κάτω απ’ το θόλο των κουμαριών. Τον τελείως απόκρυφο έρωτά του για την νοτιοανατολική πηγή. Τη νοσταλγία των ξασπρισμένων του τοίχων που ήταν συνηθισμένοι ν’ αγναντεύουν προς το Αιγαίο τους κουρσάρους καθώς γύριζαν ανήσυχοι τα κεφάλια για να χαιρετήσουν με σεβασμό και φόβο. Προ παντός όμως η φροντίδα του από αιώνες ήταν αυτός ο ατέλειωτος κι ανώφελος αγώνας που γίνεται μέσα του ανάμεσα σ’ ό,τι υπήρχε και σ’ ό,τι ήρθε.


* Η
Αυτή την ώρα ο ορίζοντας εξαφανίζεται κάτω από την πίεση του ουρανού και το ανέβασμα της θάλασσας. Υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα το αίσθημα της κατανόησης. Στα μικρά σύγνεφα που ταξιδεύουν προς τον ήλιο αντιμάχονται η αγάπη με το μίσος. Σε λίγο το φως θα ισομοιραστεί εφ’ όσον ο ήλιος εξαλείψει τις σκιές και τους ενδοιασμούς που τον οδηγούν στην οδυνηρή και χιλιοτραγουδισμένη του πτώση. Η τελευταία αχτίνα οδηγείται προς τον γνώριμο δρόμο του σπιτιού μας. Τη δεχόμαστε ήρεμα δίχως φωνές. Θα συνομιλήσουμε όλη τη νύχτα μαζί της. Θα ονειρευτούμε μαζί.

Φωτογραφία της Eleni Fotinou.
* Θ
Υπάρχει μια αναγκαιότητα που διανοίγει ανάμεσα στα σύννεφα μακρύ και ανήσυχο δρόμο. Απ’ αυτόν θα περάσουν οι σκέψεις του σπιτιού μας, οι σιωπηλές του έγνοιες για κάθε τι που πιστεύει στη ζωή. Όλοι απορούν για το βάθος του βλέματός του. Ξεσκίζει κατάβαθα τους σκλάβους της Νότιας Αφρικής όπως και τα αιχμάλωτα θηρία των ζωολογικών κήπων της Ευρώπης. Από κει πάλι έρχονται αγκαλιασμένα τα όνειρα του κόσμου με ανοιχτά και βρώμικα τραύματα. Μπορεί κάθε στιγμή να δεις την ατέλειωτη φάλαγγα που κάνει τους σκορπιούς να αναδιπλώνονται με ανατριχίλα..


* Ι
Βλέπετε πως όλο παρασύρομαι απ’ αυτήν την αργυρή αντανάκλαση που μου δίνει την αυταπάτη πως είμαι αδερφός των σκορπιών, παιδί των τοίχων και των στοχασμών του σπιτιού μας. Σας υποσχέθηκα να σας μιλήσω για τις χαρές και τους θυμούς του.
Φωτογραφία της Eleni Fotinou.


* Κ
Σήμερα η μέρα ήρθε αθόρυβα. Το φως κλιμακώνεται στην ήρεμη θάλασσα σχηματίζοντας μια φωτεινή σκάλα που συνεχίζεται απ’ τις γραμμές του ορίζοντα. Θα μπορέσω ίσως να τοποθετήσω δίπλα δυο σκέψεις που να έχουν το θάρρος να αλληλοκοιταχτούν στιγμιαία στα μάτια; Όμως αυτή η ησυχία μου επιτρέπει ν’ ακούω τον παράξενο σάλο που γίνεται εντός μου... Όσο κι αν θέλω να το ξεφύγω είμαι παιδί των στοχασμών του, είμαι αδερφός των σκορπιών του. Δεν ανέχεται μέσα μου αυτό που υπάρχει εκείνο που έρχεται.. Πώς θέλετε λοιπόν ν’ αρνηθώ τη γενιά μου, να επιτρέψω να δώσουν τα χέρια που τρέμουν από το μίσος, να κοιταχτούνε στα μάτια που χάνονται απ’ το ακόρεστο πάθος, ν’ αγκαλιαστούνε κραυγές που ξεσκίζονται απ’ την ανατριχίλα; ΕΧΘΡΟΙ ΜΕ ΕΧΘΡΟΙ ;Φωτογραφία της Eleni Fotinou.

* Λ
(Το βράδυ καθόμαστε κι αγναντεύουμε τη θάλασσα. Τραγουδάμε σιγά... Συχνά σιωπούμε κοιτάζοντας κάτω. Μας στεναχωρεί αυτή η συνεχής παρακολούθηση. Θέλουμε πολύ να μείνουμε μια στιγμή μόνοι με συντροφιά μας μονάχα τους σκορπιούς και τους τοίχους).


ΙΚΑΡΙΑ  1947
(17 - 21   ΙΙΧ)                                                                                                               Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έχασε ποτέ το θάρρος του στο σπίτι µε τους µαύρους σκορπιούς στην Ικαρία, «που έχει κάτι από συρτό θρήνο και η έκφρασή του αντανακλά τις πτυχές των βασανισµένων βουνών», όπως γράφει στο ποίηµά του, κι ας ήταν µόλις είκοσι ενός ετών.
«Στις φυλακές και τις εξορίες ονειρευόµουν µια καινούρια, ελεύθερη και ιδανική κοινωνία. Γι” αυτή τη νέα κοινωνία βιαζόµουν να γράψω µουσικά έργα. ∆εν έκανα µουσική για να παιχτεί σε µια αίθουσα, έγραφα για όλο το λαό, είχα εξιδανικεύσει την Eλλάδα, ήµουν ουτοπιστής!», έχει πει ο Μίκης, το έργο του οποίου είναι γεµάτο εικόνες και οράµατα κοινωνικά και πολιτικά.
ΠΗΓΕΣ http://www.athenstimeout.gr/ toxwni.gr http://www.mikistheodorakis.gr/el     Ένα 

ευχαριστω απο καρδιας για τις όμορφες φωτογραφίες της 
Eleni Fotinou

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

Κάλαντα Χριστός Ραχων 2017

Τα Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα είναι Ικαριωτικο έθιμο που διατηρείται αμείωτο ακόμα και σήμερα με τα "μεγάλα παιδιά" να μαζεύονται παρέες -παρέες για να  γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν τα κάλαντα συνοδεύοντας το τραγούδι τους με το τρίγωνο , κιθάρες, , λύρες, φυσαρμόνικες....
Οι καλανταδόροι γυρνούν από σπίτι σε σπίτι, χτυπούν την πόρτα και ρωτούν: «Να τα πούμε;».  Αν η απάντηση από τον νοικοκύρη ή την νοικοκυρά είναι θετική(που είναι πάντα), τότε τραγουδούν....Σ’ αυτό το σπίτι πού ῤθαμε πέτρα να μη ραΐσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει...Πολλά ‘παμε, πολλά ‘παμε, μα δε μας εκεράσατε,
κι αν ακόμα θε να πούμε, βάλτε μας κρασί να πιούμε.       Ο νοικοκύρης τους ανταμείβει με ένα ποτήρι κρασί μαζί με Ικαριώτικα  φάδια (τοπικοί μεζέδες) που έχει μαγειρέψει η νοικοκυρά του σπιτιού .                                                                         

Ηύρα την πόρτα σου ανοιχτή θαρρώ πως έχεις και πηχτή, φοινίκια, λουκουμάδες και κρασί με τους κουβάδες  


Καθώς  αποχωρούν από το σπίτι τραγουδούν όλοι μαζί ..Εφάγαμε τον πετεινό, να φάμε και την κότα,
και δώστε το φλουράκι μας, να πάμε σ’ άλλη πόρτα. Συνήθως παίρνουν μαζί τους και τους νοικοκύρηδες του  σπιτιού    μεγαλώνοντας τη παρέα τους Έτσι οι καλανταδόροι όσο κάνουν τις επισκέψεις τους γίνονται όλο και περισσότεροι για να καταλήξουν τις πρωινές ώρες στους καναπέδες του τελευταίου τυχερού 😂νοικοκύρη .........                                                         Γιαλό -βουνό  πηγαίναμε σε σπίτια ξαποσταίναμε  καλά την επεράσαμεν αφού και το κρασί μας το πιαμε   και τις ευχές μας δώκαμε ... και εν πάση περιπτώσει και του χρόνου να μας φτάσει !Χρόνια πολλά και του χρόνου με Υγεία και Αισιοδοξία 😉

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

Η Αγριοκρομμύδα(Drimia numidica) …Το Πρωτοχρονιάτικο έθιμο των Ελλήνων σύμβολο της «αναγέννησης»

"Σ'αυτό το σπίτι πούρθαμε πέτρα να μη ραϊσει κι'ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει " 
Η Αγριοκρομμύδα ή Ασκελετούρα (Drimia numidica) είναι συνηθισμένο φυτό στην Ικαρία. Φυτρώνει άγριο και μοιάζει με μεγάλο κρεμμύδι. Το έχετε συναντήσει σίγουρα όλοι σας σε κάποιο περιβολι. Τα ζώα δεν το τρώνε γιατί έχει δηλητήριο που μπορεί να προκαλέσει δερματικό ερεθισμό από επαφή. Η Αγριοκρομμύδα ακόμη και αν την βγάλεις απ’ τη γη, δεν παύει να βγάζει νέα φύλλα και άνθη.Ο λαός πίστευε λοιπόν ότι αυτή τη μεγάλη ζωτική της δύναμη μπορούσε να τη μεταδώσει σε έμψυχα και άψυχα, γι’ αυτό και την Πρωτοχρονιά κρεμούσαν την Αγριοκρομμύδα στα σπίτια τους. Πρόκειται για αρχαίο έθιμο καλοτυχίας που αναφέρεται ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ.Με τον βολβό της οι παλιοί  έφτιαχναν φάρμακο για τους άρρωστους για να βελτιώσουν και να δυναμώσουν την υγεια τους  
Το είδος
Το σκυλοκρέμμυδο (ή αλλιώς κουβαρόσκιλλα ή αρχιδόσκιλλα στη Σύρο, κρεμμυδόσκιλλα στην Αίγινα- Λακωνία, στην Πάρο ασκέλλα, στην Κρήτη ασκυλλητούρα, στην Κεφαλλονιά ασκικονάρα, ασκιλλοκάρα, αγιοβασιλίτσα και κουτσούνα, στην Ηλεία και στην Αρκαδία μποτσίκι ή γυφτοκρέμμυδο στην Αιτωλία βασιλοκουτσούνα κ.ά.) είναι είδος που φύεται κυρίως στη νότια Ελλάδα και έχει εξαιρετική αντοχή στην ξηρασία και τη ζέστη (το Drimia aphylla στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και το Drimia numidica στην υπόλοιπη Ελλάδα). Τα άνθη του βγαίνουν συνήθως από το Σεπτέμβριο, ενώ αργότερα, μέσα στο χειμώνα βγαίνουν και τα φύλλα του, απευθείας από το μεγάλο του βολβό, που σχεδόν πάντα εξέχει ελαφριά από τη γη.
Το έθιμο
Ο βολβός του είδους είναι αρκετά μεγάλος και πολύ ανθεκτικός. Ακόμα και αν ξεριζωθεί από τη γη, έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει φύλλα αλλά και άνθη. Την ιδιότητά του αυτή, την είχε παρατηρήσει και ο Θεόφραστος (371 π.Χ. – περ. 287/5 π.Χ.) «το φύσει εύζωον και βλαστικόν του φυτού, κυρίως δε η έκτακτος, μεγάλη ζωτικότης του βολβού, δυναμένου επί μακράν να ζει και ανθεί και εκτός του εδάφους». Αυτή ακριβώς η ιδιότητα, η μεγάλη του αντοχή, έδωσε το έναυσμα για την καθιέρωση του εθίμου, με το κρέμασμα του, στις πόρτες των σπιτιών τις ημέρες των εορτών: πιστεύεται ότι η μεγάλη ζωτική του δύναμη μπορεί να μεταδοθεί και αλλού, όπως και στον άνθρωπο για την επόμενη χρονιά. Οι ιδιότητές του, καθώς και η μυθοπλασία για το είδος απασχόλησε πολλούς συγγραφείς από την αρχαιότητα, και συνδέθηκε άμεσα με τη γονιμότητα της γης. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα (6ος αι.π.χ) το σκυλοκρέμμυδο (Σκίλλη των Αρχαίων) κρεμιέται στην εξώπορτα, γίνεται φάρμακο που απωθεί και διώχνει τις ασθένειες (που βασίζεται στην ιδιότητα του σκυλοκρέμμυδου να απωθεί έντομα κλπ.). 
Μυθοπλασίες και παράδοση
Στην αρχαία Αρκαδία το χρησιμοποιούσαν στη λατρεία του Πάνα για να βοηθήσει στη γονιμότητα της Γης και να απωθήσει μακριά τις κακόβουλες δυνάμεις. Η παράδοση λέει ότι για να εξαγνιστεί ένας χώρος πρέπει κάποιος να κάνει ένα γύρο κρατώντας σκυλοκρέμμυδο. Σχετικά με τη μαντική της άνθησής του, αναφέρεται ο Θεόφραστος, στο «Περί Φυτών Ιστορίας», όπου τονίζει πως αν ανθίσει πρώιμα, ο χειμώνας είναι μαλακός και η άνοιξη έρχεται νωρίς και είναι ευνοϊκή για τις καλλιέργειες. Άλλη μια παράδοση λέει ότι αν έχει πλούσια ανθοφορία η χρονιά θα είναι καλή για τις καλλιέργειες. Ο γεωπόνος Π. Γεννάδιος αναφέρει στο «Φυτολογικόν Λεξικόν» (1914) ότι συνεχίζεται η παλαιά αρχαία συνήθεια να κρεμιέται στην πόρτα του σπιτιού ή στην οροφή των εργαστηρίων ένας θαλερός βολβός του σκυλοκρέμμυδου ώστε να προφυλάσσει από το κακό μάτι.
Ιδιότητες
Το σκυλοκρέμμυδο έχει πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες και άλλες χρήσεις. Αν και είναι δηλητηριώδες (και για αυτό δεν το τρώνε και τα ζώα) χρησιμοποιήθηκε στην πρακτική ιατρική για πολλούς λόγους: είναι διουρητικό και τονωτικό της καρδιάς και στις περιπτώσεις υδρωπικίας. Είναι ακόμη αποχρεμπτικό στις περιπτώσεις με βρογχικά και κοκίτη και ευεργετικό στη σπλήνα και στην πνευμονία. Εξωτερικώς γίνεται πάστα για καταπλάσματα και βάμμα για εντριβές. Φαρμακευτικά ο βολβός χρησιμοποιείται με πολλά άλλα παρασκευάσματα (σύνθετο κρασί, οξύμελι κρασί Τρουσσώ κλπ.), όπως πχ. για τους έρπητες και το τρέμουλο. Με το σκυλοκρέμμυδο γίνονται και διάφορα σκευάσματα που διώχνουν τα κουνούπια και τα ποντίκια, ενώ η φλούδες του βολβού δίνουν χρώμα πορτοκαλί!
Η παρουσίαση των βοτάνων σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή και έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα.
Πηγές – Άρθρα – Πληροφορίες
www.haniotika-nea.gr [Πρόσβαση 23/12/2015]
botanologio.blogspot.gr [Πρόσβαση 23/12/2015]
el.wikipedia.org [Πρόσβαση 23/12/2015]
www.manivoice.gr [Πρόσβαση 23/12/2015]

Επιμέλεια – Κείμενο Γιώργος Φουσκάκης