Τι είναι η παιδοφιλία, ποιες οι αιτίες που την δημιουργούν, τα χαρακτηριστικά ενός παιδόφιλου και ο τρόπος αντιμετώπισης της.

Η παιδοφιλία είναι συχνό φαινόμενο στην εποχή μας καθώς τα ΜΜΕ και οι εφημερίδες αναφέρονται σε αυτήν σχεδόν κάθε εβδομάδα. Τόσο στο εξωτερικό που συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα όσο και στην Ελλάδα που τους τελευταίους μήνες έχουν έξαρση από φαινόμενα παιδόφιλων.για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε τα φαινόμενα παιδοφιλίας είναι ανάγκη να ορίσουμε τι είναι παιδοφιλία, τις αιτίες που την δημιουργούν, τα χαρακτηριστικά ενός παιδόφιλου αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης της.                                      ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑΣ

Η παιδοφιλία-παιδεραστία είναι μια διαστροφή. Αυτά τα άτομα έχουν έντονες φαντασιώσεις για σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά, τις οποίες συχνά πραγματοποιούν. Η δραστηριότητα αυτή καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος από την ενέργεια και τη ζωή του ατόμου. Το παιδί-αντικείμενο της διαστροφής αυτής, μπορεί να είναι από το οικογενειακό περιβάλλον ή ξένο προς αυτό. Επιπλέον μπορεί να είναι και των δύο φύλων. Η σχέση με το παιδί μπορεί να περιοριστεί σε οπτική επαφή, μόνο που συνοδεύεται από αυνανιστική δραστηριότητα, μπορεί όμως να συνδυαστεί με βία και βιασμό.

Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι στην Ελλάδα το 20% των παιδιών θα τα προσεγγίσουν παιδόφιλοι τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Σύμφωνα με στατιστικές, ποσοστό περίπου 10 με 15% των παιδιών και εφήβων έχουν υπάρξει σεξουαλικά θύματα από ενήλικες τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Στατιστικά, οι περισσότεροι παιδόφιλοι είναι άντρες.

Στα παιδιά, κατά κανόνα, απουσιάζει η γνώση ή η εμπειρία των σεξουαλικών σχέσεων με συγκατάθεση ή επιλογή συγκατάθεσης (όπως συμβαίνει ή χρειάζεται να συμβαίνει με τους ενήλικες). Έτσι, η παιδοφιλία, παραβιάζει με βλαβερό και εγκληματικό τρόπο τα δικαιώματα των παιδιών.

Ο ενήλικας (ή ο τουλάχιστον 5 χρόνια μεγαλύτερος σε ηλικία έφηβος) που φανερά ή συγκαλυμμένα παίρνει σεξουαλική ευχαρίστηση από την επαφή του με ένα παιδί υποφέρει από παιδοφιλία. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς και διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα:

• Να επιδιώκει και να αγγίζει με σεξουαλικό τρόπο τα παιδιά ή τους ανήλικους εφήβους (συνήθως κάτω των 13 ετών).
• Nα ενθαρρύνει μια ομάδα παιδιών να συμμετέχουν σε σεξουαλικές δραστηριότητες.
• Nα τους προβάλλει πορνογραφικό υλικό, χρησιμοποιώντας άμεσο ή έμμεσο ψυχολογικό εκβιασμό ή χειραγώγηση για να κρατήσουν αυτές τις δραστηριότητες μυστικές.
• Να πλησιάζει τα παιδιά και τους εφήβους μέσω του Διαδικτύου (Internet) προσπαθώντας π.χ. να χτίσει μια έμπιστη φιλία μαζί τους και στη συνέχεια να προσπαθήσει να τα παραπλανήσει σεξουαλικά.

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΥ

Η εικόνα του παιδόφιλου έχει συνδεθεί με πολλά στερεότυπα και μύθους. Αυτό δεν βοηθάει στη γρήγορη αντίληψη και έγκαιρη παρέμβαση για την προστασία του παιδιού από τους δικούς του και τους γύρω.
Σύμφωνα με καταγραφές παιδοφιλικών περιστατικών, τα στοιχεία δείχνουν περίπου τα εξής:

• Οι περισσότεροι παιδόφιλοι βρίσκονται στην ηλικία των 20 με 50. Μπορεί να μην έχουν παντρευτεί, να είναι παντρεμένοι ή χωρισμένοι και μπορεί να έχουν και οι ίδιοι παιδιά.
• Στις περισσότερες περιπτώσεις (66%) έχει καταγραφεί ότι ο παιδόφιλος είναι κάποιος γνωστός της οικογένειας ή συγγενής ή γενικά έχει κάποια σχέση με το παιδί ή/και την οικογένειά του.
• Η παιδοφιλική δραστηριότητα δεν περιέχει απαραίτητα σωματική βία αλλά κυρίως ψυχολογική. Ο άνθρωπος που ασκεί παιδοφιλία μπορεί συχνά να έχει μεγάλη υπομονή και δεξιότητα στο να χρησιμοποιεί την εξουσία και τη δύναμη του ενήλικα για να πείσει ή να αναγκάσει το παιδί ή τον έφηβο να συμμετάσχει σε σεξουαλικές δραστηριότητες.
• Αρκετοί παιδόφιλοι αποζητούν εργασία ή προσφέρουν εθελοντικές υπηρεσίες σε μέρη όπου μπορούν να έχουν συχνή πρόσβαση σε παιδιά.
• Άτομα όλων των κοινωνικών τάξεων.
• Είναι ετεροφυλόφιλοι.
• Έχουν αίσθημα εκδίκησης απέναντι στην κοινωνία.
  
  
  
• Πολλές φορές συνυπάρχουν και άλλες διαστροφές όπως η ηδονοβλεψία η επιδειξιμανία και ο σαδισμός.
  
  
  
• Πάνω από τα 2/3 αυτών έχουν και οι ίδιοι κακοποιηθεί στην παιδική ηλικία.
  
  Σε ότι αφορά το τελευταίο χαρακτηριστικό, ο λόγος που παρατηρείται, είναι ότι η σεξουαλική κακοποίηση στη παιδική ηλικία εμποδίζει την επαφή με τη πραγματικότητα και την αυτονομία. Δημιουργεί μια πλευρά του ψυχισμού ανώριμη, ατελή, -γι’αυτό βλέπουμε ανθρώπους, που σε βασικούς τομείς της ζωής τους έχουν πετύχει. Εντούτοις μια πλευρά του ψυχισμού πάσχει. Επίσης η πρώιμη σεξουαλική κακοποίηση ωθεί στην αλλοίωση της συνείδησης, στη διαμόρφωση παθολογικών ψυχικών αμυνών και στην ταύτιση με τον επιτιθέμενο, που σημαίνει, ασυνείδητα βέβαια, «για να νιώσω στέρεος και δυνατός θα πρέπει να γίνω σαν αυτόν που με κακοποίησε». Αυτό βέβαια δε σημαίνει αναγκαία ότι όσοι κακοποιήθηκαν στη παιδική ηλικία γίνονται και παιδόφιλοι.

Κάποιοι παιδόφιλοι κάνουν εκλογικεύσεις ή φτιάχνουν δικαιολογίες που τους επιτρέπουν να αποφεύγουν την ανάληψη ευθύνης για τις πράξεις τους. Μπορεί να κατηγορήσουν τα παιδιά επειδή είναι πολύ ελκυστικά ή σεξουαλικώς προκλητικά. Επίσης μπορεί να υποστηρίζουν ότι «διδάσκουν» στο παιδί «τα μυστικά της ζωής» ή «την αγάπη». Αυτή η εκλογίκευση συχνά γίνεται από παιδόφιλους που έχουν παρενοχλήσει παιδιά του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Όλες αυτές οι εκλογικεύσεις συναντώνται στην παιδική πορνογραφία.ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΥ

Οι παιδόφιλοι φαίνεται να έχουν ναρκισσιστικά και αντικοινωνικά (ψυχοπαθητικά) χαρακτηριστικά. Δεν έχουν συναίσθηση (δηλ. ικανότητα να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να κατανοούν πώς νιώθει, πώς σκέπτεται κ.ο.κ.) για τα θύματά τους, ούτε μετανοούν για τις πράξεις τους.

Η παιδοφιλία είναι στην ουσία αυτοερωτική, αν λάβουμε υπόψη ότι ο παιδόφιλος χρησιμοποιεί τα σώματα των παιδιών για να αυνανιστεί. Έτσι εξηγείται η επιτυχία του διαδικτύου στον κύκλο των παιδόφιλων: προσφέρει εξαϋλωμένο, ανώνυμο, αυνανιστικό σεξ. Τα παιδιά στο διαδίκτυο είναι απλά αναπαραστάσεις – συχνά τίποτα παραπάνω από ερωτικές φωτογραφίες και ονόματα οθονών.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι παιδόφιλοι δεν δελεάζονται από τα παιδιά αυτά καθαυτά, από το σώμα τους ή από την εκκολαπτόμενη σεξουαλικότητά τους. Αντίθετα, οι παιδόφιλοι έλκονται απ’ αυτό που συμβολίζουν τα παιδιά, απ’ αυτό που αντιπροσωπεύουν και εκπροσωπούν. Σε παλαιότερες εποχές, οι γυναίκες αποτελούσαν (σεξουαλικό) σύμβολο της παιδικότητας. Με την εμφάνιση όμως του φεμινισμού και της ισότητας των δύο φύλων, οι γυναίκες έχασαν τον παραδοσιακό τους ρόλο ως κοινωνικώς αποδεκτά και επιτρεπτά σεξουαλικά «παιδικά υποκατάστατα». Ίσως αυτή η κοινωνική αναστάτωση να έχει σχέση με την αύξηση της παιδοφιλίας παγκοσμίως.

Το σεξ με παιδιά είναι ελεύθερο και ριψοκίνδυνο

Η σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά υποδηλώνει ελευθερία δράσης με ατιμωρησία. Αυξάνει στον παιδόφιλο τη μαγική αίσθηση του άτρωτου και της παντοδυναμίας. Αψηφώντας την εξουσία της πολιτείας και τους κανόνες που υπαγορεύει το κοινωνικό και πολιτιστικό του περιβάλλον, ο παιδόφιλος βιώνει μια υπερέκκριση αδρεναλίνης στην οποία εθίζεται σταδιακά. Το παράνομο, απαγορευμένο σεξ καθίσταται διέξοδος για την επιτακτική του ανάγκη να ζει ριψοκίνδυνα και απερίσκεπτα.

Ο παιδόφιλος είναι σε μια διαδικασία επανάκτησης του ελέγχου πάνω στη ζωή του. Αρκετές έρευνες έχουν δείξει ότι η παιδοφιλία σχετίζεται με εκφυλιστικές καταστάσεις (πολέμους, λιμούς, επιδημίες) και με κρίσιμες φάσεις ζωής (αποτυχία, απιστία του συζύγου, διαζύγιο, ανεργία, χρεοκοπία, ασθένεια, θάνατο αγαπημένου ατόμου). Είναι πιθανό – αν και δεν τεκμηριώνεται μέχρι στιγμής από την έρευνα – ότι ο χαρακτηριστικός τύπος παιδόφιλου είναι καταθλιπτικός και με οριακή προσωπικότητα (δηλ. με μεγάλη αστάθεια σε διάφορους τομείς της ζωής του, π.χ. στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην εικόνα του εαυτού, στη συναισθηματική διάθεση και με έντονη παρορμητικότητα). Οι παιδόφιλοι είναι παράτολμοι και συναισθηματικά ευμετάβλητοι. Η αίσθηση της προσωπικής τους αξίας είναι ασταθής και ακανόνιστη. Είναι πιθανό να υποφέρουν από άγχος εγκατάλειψης. Παραδόξως, είναι ακριβώς μέσω της φαινομενικής απώλειας ελέγχου σε έναν τομέα της ζωής του (το σεξ) που ο παιδόφιλος επανακτά μια αίσθηση κυριαρχίας, ελέγχου. Ο ίδιος μηχανισμός λειτουργεί και στην περίπτωση των διαταραχών διατροφής: ένα απαγορευτικό ελάττωμα εκλαμβάνεται κατά περίεργο τρόπο ως παντοδυναμία.

Το σεξ με παιδιά είναι ανήθικο και διεφθαρμένο

Ο παιδόφιλος συχνά «προβάλλει» πλευρές του εαυτού του στα παιδιά με τα οποία σχετίζεται και τα κάνει να φέρονται σύμφωνα μ’ αυτές τις προβολές. Δηλαδή, τους αποδίδει χαρακτηριστικά και συμπεριφορές που στην πραγματικότητα ανήκουν στον ίδιο και τα εξωθεί να του φέρονται με τον τρόπο που εκείνος βλέπει τον εαυτό του.

Ο ίδιος γνωρίζει ότι η κοινωνία θεωρεί τις πράξεις του χυδαίες, ανήθικες, απαγορευμένες και διεφθαρμένες, ιδιαίτερα αν εμπεριέχουν αιμομιξία. Αντλεί ευχαρίστηση από την αθλιότητα των επιδιώξεών του γιατί επιβεβαιώνει την εικόνα που έχει για τον εαυτό του ως «κακού», «αποτυχημένου», «που αξίζει να τιμωρηθεί» και «ένοχου».

Σε ακραίες περιπτώσεις, ο παιδόφιλος προβάλλει αυτά τα οδυνηρά συναισθήματα και τις αντιλήψεις που έχει για το εαυτό του, πάνω στα θύματά του. Έτσι, τα παιδιά που κακοποιούνται από τις σεξουαλικές του πράξεις γίνονται «διεφθαρμένα», «κακά αντικείμενα», ένοχα, και άξια τιμωρίας. Κάτι τέτοιο οδηγεί στο σεξουαλικό σαδισμό, στο βιασμό και στις ανθρωποκτονίες τύπου snuff (σεξουαλικός σαδισμός μέχρι θανάτου).

Το σεξ με παιδιά είναι μια αναπαράσταση ενός οδυνηρού παρελθόντος

Πολλοί παιδόφιλοι πραγματικά δένονται συναισθηματικά με το θύμα τους. Γι’ αυτούς τα παιδιά είναι η προσωποποίηση της αθωότητας, της αυθεντικότητας, της εμπιστοσύνης, της αφοσίωσης – ποιότητες που ο παιδόφιλος επιθυμεί νοσταλγικά να επανακτήσει.

Η σχέση με το παιδί παρέχει στον παιδόφιλο ένα ασφαλές πέρασμα στο δικό του καταπιεσμένο και φοβισμένο εσωτερικό παιδί. Μέσα απ’ το θύμα του, ο παιδόφιλος αποκτά πρόσβαση στα απωθημένα και ματαιωμένα συναισθήματά του. Είναι μια ψευδαίσθηση δεύτερης ευκαιρίας να ξαναζήσει την παιδική του ηλικία, αυτή τη φορά με ευχάριστο τρόπο. Το όνειρο του παιδόφιλου να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του πραγματοποιείται μετατρέποντας την αλληλεπίδραση με το παιδί σε μια εξάσκηση στην εκπλήρωση επιθυμιών.

Το σεξ με παιδιά είναι μια «αμοιβαία» ψύχωση

Ο παιδόφιλος μεταχειρίζεται το παιδί που έχει επιλέξει, ως ένα αντικείμενο, μια προέκταση του εαυτού του, χωρίς ξεχωριστή ύπαρξη και χωρίς ξεχωριστές ανάγκες. Ικανοποιείται από την υποχωρητικότητα και ευπιστία του παιδιού. Δυσανασχετεί με οποιαδήποτε ένδειξη προσωπικής αυτονομίας και τη θεωρεί απειλή. Με εκφοβισμό, καλόπιασμα, άσκηση γοητείας και ψεύτικες υποσχέσεις, απομονώνει το θύμα του από την οικογένεια, το σχολείο, τους φίλους και την υπόλοιπη κοινωνία και έτσι κάνει το παιδί να εξαρτάται απόλυτα απ’ αυτόν.

Για τον παιδόφιλο, το παιδί είναι ένα μεταβατικό αντικείμενο, ένα «γήπεδο προπόνησης» πάνω στο οποίο εξασκεί τις διαπροσωπικές του ικανότητες ως ενήλικας. Πιστεύει (εσφαλμένα) ότι το παιδί ποτέ δεν θα τον προδώσει, ούτε θα τον εγκαταλείψει, οπότε εξασφαλίζει τη «σταθερότητα του αντικειμένου». (Η «σταθερότητα του αντικειμένου» είναι η σιγουριά που θέλει να νιώθει το μικρό παιδί για την αγάπη και τη φροντίδα της μητέρας του, η οποία αποτελεί απαραίτητη βάση για την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας).

Ο παιδόφιλος εκμεταλλεύεται τα τρωτά σημεία στη ψυχοσύνθεση του θύματός του. Το παιδί μπορεί να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, ασταθή αίσθηση προσωπικής αξίας, πρωτόγονους μηχανισμούς άμυνας, φοβίες, ψυχική ασθένεια, αναπηρία, ιστορικό αποτυχιών, κακές σχέσεις με τους γονείς, τ’ αδέρφια, τους δασκάλους ή τους συνομηλίκους, ή μια τάση να κατηγορεί τον εαυτό του ή να αισθάνεται ανεπαρκής. Μπορεί να προέρχεται από ένα βίαιο οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο του έχει δημιουργήσει την τάση να αναμένει την κακοποίηση ως κάτι αναπόφευκτο και «φυσιολογικό». Σε ακραίες και σπάνιες περιπτώσεις, το θύμα είναι μαζοχιστής που διακατέχεται από μια παρόρμηση να επιζητά την κακομεταχείριση και τον πόνο.

Ο παιδόφιλος απαιτεί απόλυτη υπακοή από το θύμα του και επιβάλλει πειθαρχία. Τιμωρεί κάθε παρέκκλιση και κάθε προσπάθεια αυτονόμησης.

Το παιδί βρίσκεται στη ζώνη του λυκόφωτος. Ο παιδόφιλος το καθιστά συμμέτοχο στη δική του ψύχωση, η οποία είναι γεμάτη από διωκτικές πλάνες, εχθρούς, μυθικές αφηγήσεις και από δυσοίωνα σενάρια αποκάλυψης. Το παιδί καθίσταται ο αλληλέγγυος φύλακας ενός φρικτού μυστικού.

Ο θύτης κατασκευάζει έναν φανταστικό κόσμο που κατοικείται από τον εαυτό του και το θύμα και περιστοιχίζεται από φανταστικούς εχθρούς. Αναθέτει στο θύμα το ρόλο της υπεράσπισης αυτού του πλαστού κόσμου. Το θύμα πρέπει να ορκιστεί σε εχεμύθεια, να σταθεί δίπλα στον θύτη του ότι κι αν συμβεί, να πει ψέματα, να παλέψει, να προσποιηθεί και να κάτι οτιδήποτε άλλο χρειάζεται ώστε να προστατέψει αυτή την όαση ανοησίας. Η συμμετοχή στο βασίλειο του θύτη παρουσιάζεται ως πλεονέκτημα και ως έπαθλο, που δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Το θύμα πρέπει να εργαστεί σκληρά για να κερδίσει τη διατήρηση της ιδιότητας του μέλους και συνεχώς δοκιμάζεται και αξιολογείται. Αναπόφευκτα, αυτό το συνεχές στρες μειώνει την αντίσταση του θύματος και την ικανότητά του να βλέπει καθαρά.

Ο έλεγχος που ασκεί ο παιδόφιλος βασίζεται στην αμφιβολία, στην ασάφεια, στην απρόβλεπτη συμπεριφορά και στην δημιουργία ατμόσφαιρας κακοποίησης δηλ. στην καλλιέργεια, στην αναπαραγωγή και στην εξάπλωση μιας ατμόσφαιρας φόβου, τρομοκράτησης, αστάθειας, μιας αίσθησης απρόβλεπτου και εκνευρισμού. Μπορεί να μην υπάρχουν σαφείς πράξεις κακοποίησης αλλά υπάρχει μια δυσάρεστη αίσθηση, ένα κακό προαίσθημα.

Ο παιδόφιλος λειτουργεί με έναν πατροναριστικό και συγκαταβατικό τρόπο και κριτικάρει συχνά. Εναλλάσσει τη συμπεριφορά του μεταξύ της υποτίμησης (τονίζοντας τα πιο ασήμαντα ελαττώματα) και της εξιδανίκευσης (μεγαλοποιώντας την εμφάνιση, τα ταλέντα, τα γνωρίσματα) του παιδιού.

Οι περισσότεροι παιδόφιλοι έχουν κάποια νοητική στέρηση και παρερμηνεύουν την πραγματικότητα προκειμένου να προσαρμοστεί στις φαντασίες τους. Σε ακραίες περιπτώσεις, ο παιδόφιλος πιστεύει ότι είναι «πάνω από το νόμο». Αυτή η υπεροπτική πεποίθηση οδηγεί σε εγκληματικές πράξεις, αιμομικτικές ή πολυγαμικές σχέσεις και συνεχείς διενέξεις με τις αρχές.

Για τον παιδόφιλο, το σεξ με παιδιά, ενισχύει το «εγώ» του.

Τα παιδιά είναι εξ ορισμού «κατώτερα». Είναι πιο αδύναμα σωματικά, εξαρτώνται από τους άλλους για την ικανοποίηση των περισσότερων αναγκών τους, είναι νοητικά και συναισθηματικά ανώριμα και επιδεκτικά στην χειριστικότητα. Οι γνώσεις τους και οι δεξιότητές τους είναι περιορισμένες. Οι σχέσεις του παιδόφιλου με παιδιά, ενισχύουν τις πομπώδεις αυταπάτες της παντοδυναμίας και της παντογνωσίας. Σε σύγκριση με τα θύματά του, ο παιδόφιλος είναι πάντα ο πιο δυνατός, ο πιο σοφός, ο πιο επιδέξιος και ο καλύτερα πληροφορημένος.

Το σεξ με παιδιά εγγυάται συντροφικότητα.

Αναπόφευκτα, ο παιδόφιλος θεωρεί ότι τα θύματά του είναι οι καλύτεροι του φίλοι και σύντροφοι. Οι παιδόφιλοι είναι μοναχικοί, ερωτομανείς άνθρωποι.

Ο παιδόφιλος πιστεύει ότι είναι ερωτευμένος (ή ότι απλά αγαπάει) το παιδί. Το σεξ είναι απλά ένας τρόπος να επικοινωνήσει τη στοργή και τη φροντίδα του.

Για να δείξει το έντονο ενδιαφέρον του, ο συνήθης παιδόφιλος τηλεφωνεί συνεχώς στο παιδί, περνάει από το σπίτι του, του στέλνει ηλεκτρονικά μηνύματα, του δίνει δώρα, προσφέρει τις υπηρεσίες του, κάνει διάφορα θελήματα για λογαριασμό του παιδιού, δημιουργεί σχέσεις με τους γονείς του, τους φίλους του, τους δασκάλους και τους συνομηλίκους του και γενικά γίνεται διαθέσιμος συνεχώς. Αισθάνεται ελεύθερος να παίρνει νομικές, οικονομικές και συναισθηματικές αποφάσεις για λογαριασμό του παιδιού.

Ο παιδόφιλος παρεμβαίνει στην ιδιωτική ζωή του θύματος, δεν σέβεται τις επιθυμίες του και τα προσωπικά του όρια, αγνοεί τα αισθήματά του, τις ανάγκες του και τις προτιμήσεις του. Για τον παιδόφιλο, αγάπη σημαίνει συγχώνευση και προσκόλληση σε συνδυασμό με ένα σφοδρό άγχος αποχωρισμού (φόβο ότι θα εγκαταλειφθεί).

Επιπλέον, τίποτα δεν είναι ικανό να πείσει τον παιδόφιλο ότι το παιδί δεν είναι πλέον ερωτευμένο μαζί του – ούτε η άρνηση, ούτε οι απειλές, ο ξυλοδαρμός ή άλλες επιθετικές πράξεις. Εκείνος ξέρει καλύτερα και θα κάνει και τους άλλους να το δουν. Το παιδί και οι κηδεμόνες του απλά δεν γνωρίζουν τι είναι καλό για το παιδί. Ο παιδόφιλος θεωρεί καθήκον του να δώσει ζωντάνια και ευτυχία στην θλιβερή ζωή του παιδιού. Έτσι, παρά τις συντριπτικές αποδείξεις για το αντίθετο, ο παιδόφιλος είναι πεπεισμένος ότι τα συναισθήματά του είναι αμοιβαία – ότι δηλαδή το παιδί είναι εξίσου ξετρελαμένο μαζί του. Ερμηνεύει όλα όσα κάνει το παιδί (ή αποφεύγει να κάνει), ως κωδικοποιημένα μηνύματα που εκφράζουν το ενδιαφέρον του παιδιού και την αιώνια αφοσίωσή του στον παιδόφιλο και στη «σχέση» τους.

Κάποιοι παιδόφιλοι είναι αδέξιοι κοινωνικά, δύστροποι, σχιζοειδείς (δηλ. είναι πολύ αποστασιοποιημένοι από κοινωνικές σχέσεις και έχουν μεγάλη δυσκολία στην έκφραση συναισθημάτων) και υποφέρουν από διάφορες διαταραχές της διάθεσης και αγχώδεις διαταραχές.

Οι παιδόφιλοι αντιδρούν άσχημα σε οποιαδήποτε απόρριψη από τα θύματά τους. Γίνονται πολύ εκδικητικοί ώστε να καταστρέψουν την αιτία της ματαίωσης των σχεδίων τους. Όταν η «σχέση» φανεί καταδικασμένη, κάποιοι παιδόφιλοι οδηγούνται σε μια μανία αυτοκαταστροφής.

ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑΣ

Οι παράγοντες που συντελούν στην εμφάνιση της παιδοφιλίας είναι κυρίως περιβαλλοντικοί και κοινωνικοί.

• Άτομα που μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον με πατέρα αυταρχικό και απαγορευτικό, με τρόπο που εμποδίστηκε η φυσιολογική σεξουαλική τους ανάπτυξη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να είναι επιρρεπή σε διαστροφές.
• Άτομα που δεν οριοθετήθηκαν ώριμα, κυρίως στην ηλικία μεταξύ 2 έως 7 ετών. Η οριοθέτηση ήταν ή πολύ αυστηρή ή πολύ χαλαρή. Η ύπαρξη ματαιώσεων στην ενήλικη σεξουαλική ζωή.
• Πρόκληση αισθήματος κυριαρχίας, εξουσίας.
• Αίσθηση φόβου ή ανεπάρκειας απέναντι σε ενήλικο ερωτικά αντικείμενο ωθούν συχνά στην επιλογή ανήλικων, αδύναμων και άβουλων ερωτικών αντικειμένων ως υποκατάστατα. Η επιλογή τέτοιων αντικειμένων είναι λιγότερο απειλητική στον ψυχισμό τους.
• Επίσης σε κοινωνικές καταστάσεις όπου χαλαρώνουν οι επίσημες απαγορεύσεις και η τήρηση των νόμων. Τότε η διαστροφική συμπεριφορά γίνεται επιτρεπτική για το άτομο.
  Συνήθως συναντάμε δύο ή και περισσότερες αιτίες από τις παραπάνω να συνυπάρχουν σε έναν παιδόφιλο.

Θα ήθελα εδώ να προσθέσω ότι σε όλους υπάρχουν χαρακτηριστικά διαστροφής τα οποία όμως δεν δομούν οργανωμένη διαταραχή και εντέλει υπηρετούν τη φυσιολογική σεξουαλική ζωή. Η αποτυχία της διαστροφής να επιφέρει κάποια ψυχική ισορροπία, ταυτόχρονα με το σοβαρό έλλειμμα του ελέγχου των παρορμήσεων και της επιθετικότητας έχουν τη δυνατότητα να οδηγήσουν τα άτομα αυτά σε ακραίες πράξεις που μπορεί να φτάσουν μέχρι και το φόνο.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΥ

Απαιτείται μακρόχρονη ψυχοθεραπεία με στόχο την επεξεργασία των συναισθημάτων, την αναδόμηση, την αποκατάσταση του ελέγχου των παρορμήσεων και την αλλαγή του σεξουαλικού προσανατολισμού. Η θεραπεία είναι μακρόχρονη γιατί συνήθως συνυπάρχουν και άλλες διαταραχές, όπως αυτές που αφορούν την προσωπικότητα, αλλά και άλλες διαστροφές όπως είπα προηγουμένως.

Συνήθως βέβαια, αυτά τα άτομα δεν επισκέπτονται ψυχοθεραπευτές εξαιτίας του φόβου ότι «θα μαθευτεί το μυστικό τους», ή και όταν ακόμα καταφέρνουν να πάνε, γρήγορα σταματάνε. Δεν υπάρχει το ακαταλόγιστο γιατί έχουν πλήρη επίγνωση του πάθους τους, γι’αυτό έχουν και την ευθύνη να ζητήσουν βοήθεια αφού το πρόβλημα αφορά επιπλέον και τα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα συνειδητής σεξουαλικής επιλογής.

Ένα πρόβλημα που περιπλέκει τη θεραπευτική αντιμετώπιση της παιδοφιλίας, είναι ότι πολλοί παιδόφιλοι και γενικά άτομα με παραφιλίες, δεν θεωρούν ότι είναι άρρωστα και προσέρχονται στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας μόνο όταν η συμπεριφορά τους τα φέρει σε σύγκρουση με το οικογενειακό περιβάλλον ή με το νόμο. Πρέπει να τονίσουμε ότι μια βασική παράμετρος στην αποτελεσματικότητα οποιασδήποτε θεραπευτικής προσέγγισης είναι η επιθυμία του ίδιου του ατόμου να αλλάξει τη συμπεριφορά του και να συνεργαστεί με τον ειδικό. Η παιδοφιλία, όπως και οι άλλες μορφές παραφιλίας, θεωρούνται ότι οφείλονται κατά κύριο λόγο σε ψυχολογικούς παράγοντες και ότι προέρχονται από εμπειρίες της παιδικής ηλικίας. Οπότε, η βασική μέθοδος αντιμετώπισης αυτών των διαταραχών είναι η ψυχοθεραπεία. Ένας από τους στόχους της θεραπείας είναι να έρθουν στην επιφάνεια και να επιλυθούν άλυτες ψυχικές συγκρούσεις της παιδικής ηλικίας οι οποίες μπορεί να ευθύνονται για την σεξουαλική παρέκκλιση. Η θεραπεία θα βοηθήσει το άτομο να αναγνωρίσει τα συναισθήματα και τις φαντασιώσεις που τον παρακινούν στη συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά. Θα τον βοηθήσει να αναγνωρίσει και να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του, παύοντας να δικαιολογεί τη συμπεριφορά του ως επιθυμητή ή ακόμη και προκαλούμενη από τα παιδιά-θύματα (π.χ. ο παιδόφιλος τείνει να εκλαμβάνει λαθεμένα την υποτακτικότητα ενός παιδιού ως έκφραση επιθυμίας από μέρους του). Θα τον βοηθήσει ακόμη να αποκτήσει πιο παραδεκτούς τρόπους σεξουαλικής ικανοποίησης και να ελέγξει το βαθμό που η παρεκκλίνουσα συμπεριφορά του παρεμβαίνει στην κοινωνική και επαγγελματική του ζωή.

Μια μέθοδος που έχει χρησιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια για το έλεγχο της παραφιλικής συμπεριφοράς είναι η λεγόμενη θεραπεία της συμπεριφοράς, που αποσκοπεί στην «επανεκπαίδευση» του ατόμου ώστε αφενός να μειωθούν οι παραφιλικοί τρόποι σεξουαλικής διέγερσης του ατόμου και αφετέρου να δημιουργείται σεξουαλική διέγερση στο άτομο από μη παραφιλικές φαντασιώσεις. Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση δεν υπήρξε ιδιαίτερα αποτελεσματική μέχρι σήμερα.

Η παιδοφιλία μπορεί επίσης να αντιμετωπιστεί με φαρμακευτική αγωγή. Για παράδειγμα, σε άντρες που εμπλέκονται με καταναγκαστικό τρόπο σε σεξουαλικές επιθέσεις, χρησιμοποιούνται αντιανδρογόνα, όπως η μεδροξυπρογεστερόνη (Provera), τα οποία μειώνουν τα επίπεδα της τεστοστερόνης στο αίμα. Έτσι ελαττώνονται οι σεξουαλικές τους δραστηριότητες και γίνονται λιγότερο επικίνδυνοι. Τα αντιανδρογόνα έχουν αποδειχτεί αποτελεσματικά στην μείωση του ποσοστού υποτροπής.

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ-ΘΥΜΑΤΑ

Παρόλο που μπορεί ν’ ακούγεται φρικτό, για τα μικρά παιδιά η εμπειρία μπορεί να είναι ευχάριστη. Αργότερα, όταν ωριμάσουν σεξουαλικά, αυτά τα παιδιά συνειδητοποιούν ότι αυτό που τους συνέβη ήταν κακό και αρχίζουν να έχουν προβλήματα. Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχουν κάποιες βλαβερές συνέπειες, παρόλο που τα προβλήματα μπορεί να φανούν αρκετά χρόνια μετά την κακοποίηση.

Τα κακοποιημένα παιδιά πληγώνονται με διάφορους τρόπους, ανάλογα με το αν ο θύτης ήταν κάποιος άγνωστος ή ένα αγαπημένο πρόσωπο στη ζωή του παιδιού όπως π.χ. ο γονέας. Στην περίπτωση που ο θύτης είναι ο γονιός του παιδιού, το παιδί παθαίνει μεγάλη σύγχυση. Τα παιδιά που έχουν παρενοχλεί σεξουαλικά από αγαπημένα τους πρόσωπα, συχνά αισθάνονται τρομερή ενοχή αν καταγγείλουν το γεγονός στις αρχές. Όταν η κακοποίηση συμβαίνει μέσα στην οικογένεια, το παιδί παγιδεύεται. Επειδή η κακοποίηση εξακολουθεί για αρκετό καιρό, το παιδί το αποδέχεται ως κανόνα, και γίνεται ζήτημα ισορροπίας μέσα στην οικογένεια. Μόλις το παιδί συνειδητοποιήσει ότι η σεξουαλική σχέση είναι κακή και το πει σε κάποιον, αυτόματα διαταράσσεται η ισορροπία.

Μακροπρόθεσμα, η σεξουαλική κακοποίηση στην παιδική ηλικία μπορεί να οδηγήσει σε κάποια μορφή ψυχικού προβλήματος π.χ. κατάθλιψη, αλκοολισμό, χρήση ουσιών, αγχώδεις διαταραχές. Κάποια κακοποιημένα παιδιά μπορεί να γίνουν κι αυτά παιδόφιλοι όταν μεγαλώσουν. Άμεσα, τα κακοποιημένα παιδιά μπορεί να εμφανίσουν προβλήματα ύπνου και διατροφής. Μπορεί να παλινδρομήσουν στο πιπίλισμα του αντίχειρα και στη νυχτερινή ενούρηση.

Σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία, υπάρχουν κάποια αρκετά σαφή σημάδια σεξουαλικής κακοποίησης στα παιδιά: τα κακοποιημένα παιδιά μπορεί να γνωρίζουν περισσότερα πράγματα γύρω από το σεξ, απ’ ότι τους έχετε μάθει ή μπορεί να έχουν ένα ανάρμοστο ενδιαφέρον για το σεξ σε σχέση με την ηλικία τους (ωστόσο, ο πειραματισμός με τον αυνανισμό είναι φυσιολογικός).

Αν το παιδί σας πει ότι κακοποιήθηκε σεξουαλικά – ίσως όχι ακριβώς μ’ αυτά τα λόγια – τότε αυτό είναι το πιο ξεκάθαρο σημάδι. Τα παιδιά σπάνια λένε ψέματα για κάτι τέτοιο.

Τα παιδιά πολύ σπάνια αναφέρουν την κακοποίησή τους. Συνήθως φοβούνται μήπως τα κατηγορήσουν οι γονείς τους. Η κακοποίηση συνήθως αποκαλύπτεται όταν ένας ενήλικας την αντιληφθεί ή όταν ένα παιδί το αναφέρει σ’ έναν ενήλικα (συνήθως όχι το γονέα), ή όταν ένας γιατρός διαπιστώσει σημάδια σεξουαλικής κακοποίησης στο σώμα του παιδιού. Επίσης, η κακοποίηση μπορεί να γίνει αντιληπτή ή να αποκαλυφθεί από το ίδιο το παιδί όταν αυτό ενηλικιωθεί κι έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίσει τη φύση της εμπειρίας του.

Όμως, τα παιδιά ‘μιλούν’ για την κάθε είδους κακοποίησή τους με έμμεσους τρόπους. Συνήθως, τα παιδιά των οποίων έχει κακοποιηθεί ο σεξουαλικός τους εαυτός, μπορεί:

• Να έχουν άστατο ύπνο, συχνούς εφιάλτες και διαταραχές στην όρεξή τους.
• Να έχουν νέους φόβους και φοβίες (π.χ. για ένα πρόσωπο, μια κίνηση ή ένα μέρος) που δεν εξηγούνται εύκολα από τους γονείς, και όσους γνωρίζουν την ιδιοσυγκρασία του παιδιού.
• Να έχουν περίεργη σεξουαλική συμπεριφορά για την ηλικία τους - που συχνά περιλαμβάνει στοιχεία ενήλικης σεξουαλικής συμπεριφοράς (π.χ. λεξιλόγιο, κινήσεις) που φαίνονται ξένα πάνω τους.

ΠΡΟΛΗΨΗ

Η κύρια μέθοδος πρόληψης της παιδοφιλίας είναι η αποφυγή καταστάσεων που μπορεί να ευνοούν παιδοφιλικές συμπεριφορές.

Τα παιδιά γενικά δεν θα πρέπει να αφήνονται μόνα τους με αγνώστους. Είναι προτιμότερο οι γονείς να επιβλέπουν τις συναναστροφές των παιδιών χωρίς βέβαια να τα τρομοκρατούν. Τα άτομα που φροντίζουν ή φυλάσσουν το παιδί, κατά την απουσία των γονέων θα πρέπει να είναι αξιόπιστα.

Χρειάζεται εκπαίδευση ώστε τα παιδιά να μάθουν να αποφεύγουν καταστάσεις που τα κάνουν ευάλωτα σε παιδόφιλους. Πρέπει να μάθουν να προστατεύονται όταν αντιμετωπίζουν μια δυσάρεστη κατάσταση – να βάζουν τις φωνές, να τρέχουν και να ζητάνε βοήθεια. Επίσης οι ενήλικοι που εργάζονται με νέους χρειάζεται να μάθουν να αποφεύγουν καταστάσεις που μπορεί να θεωρηθεί ότι εξυπηρετούν παιδοφιλικούς σκοπούς.

Τα περισσότερα παιδιά που παρενοχλούνται σεξουαλικά γνωρίζουν το θύτη, οπότε δεν αρκεί η σύσταση των γονέων προς τα παιδιά τους να μην εμπιστεύονται αγνώστους. Θα πρέπει να πείτε στο παιδί ότι κανένας ενήλικας δεν θα πρέπει να τα αγγίζει ή να τους ζητάει να τον αγγίξουν, με οποιονδήποτε τρόπο που τα φέρνει σε αμηχανία, τα αναστατώνει ή τα τρομάζει. Μάθετε στα παιδιά να λένε «όχι» σε ανάλογες περιπτώσεις και να σας το αναφέρουν αμέσως εάν τους συμβεί κάτι τέτοιο. Επίσης πρέπει να τους μάθετε ότι κανένας ενήλικας δεν θα πρέπει ποτέ να τους ζητήσει να κρατήσουν μυστικό ένα άγγιγμα ή ένα φιλί.

Συχνά οι παιδόφιλοι επιλέγουν μονογονεϊκές οικογένειες, όπου οι μητέρες μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευγνώμονες για την προσφερόμενη βοήθεια στη φύλαξη του παιδιού τους. Γενικά, θα πρέπει να είστε καχύποπτοι με κάποιον που δείχνει υπερβολικό ενδιαφέρον για τα παιδιά σας, ιδιαίτερα αν επιδιώκει να βρίσκεται μόνος μαζί τους.

Για να προστατέψετε τα παιδιά από το ενδεχόμενο απαγωγής, μπορείτε να τους πείτε να μην πλησιάζουν ποτέ σ’ ένα αυτοκίνητο, αν κάποιος οδηγός σταματήσει και τους ζητήσει οδηγίες.

Επειδή οι παιδόφιλοι δραστηριοποιούνται στο διαδίκτυο, είναι σκόπιμο να επιβλέπετε τι κάνουν τα παιδιά σας στον υπολογιστή τους. Πείτε τους να μην συναντιούνται ποτέ κατ’ ιδίαν με οποιονδήποτε έχουν γνωρίσει μέσω του διαδικτύου και να μη δίνουν προσωπικές πληροφορίες, όπως το που κατοικούν.

Επίσης τα παιδιά θα πρέπει να γνωρίζουν τι να κάνουν αν χαθούν. Μπορείτε να τους δώσετε μια προπληρωμένη τηλεφωνική κάρτα για να τη χρησιμοποιήσουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Χρειάζεται να απομνημονεύσουν τον αριθμό τηλεφώνου και τη διεύθυνσή σας. Πείτε τους να καλέσουν την αστυνομία αν δεν μπορούν να σας βρουν και να μη δέχονται ποτέ να τους μεταφέρει κάποιος άγνωστος. Αν σας περιμένουν κάπου για να τα παραλάβετε, πείτε τους να περιμένουν μέσα σ’ ένα μαγαζί ή σ’ ένα εστιατόριο – κάπου όπου υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω.

Για παιδιά που έχουν παρενοχληθεί σεξουαλικά, είναι σκόπιμο οι γονείς να απευθύνονται σε ειδικούς επαγγελματίες ψυχικής υγείας, προκειμένου να επιλυθούν οποιαδήποτε συναισθηματικά προβλήματα έχουν δημιουργηθεί στο παιδί και να προστατευτεί η ψυχική του υγεία.

Νομιμοποίηση της Παιδοφιλίας στην Ευρώπη ?

Το 2012, το κόμμα παιδόφιλων της Ολλανδίας Martijn (Martin junior: από το όνομα του προέδρου τους Μάρτιν και το τζούνιορ > παιδί), που έχει ως βασικά αιτήματα τη νομιμοποίηση της σχέσης με ανηλίκους τουλάχιστον από 12 ετών (!!!) και τη νόμιμη κατοχή παιδικού πορνογραφικού υλικού (πώς το «παράγουν» οι αισχροί; Όλοι το καταλαβαίνουμε το πώς!), κρίθηκε από το Ολλανδικό Δικαστήριο παράνομο και διατάχθηκε η άμεση διάλυσή του.

Οι παιδόφιλοι –που συν τοις άλλοις εξέδιδαν επί χρόνια το περιοδικό «ΟΚ» με σεξουαλικά πρότυπα ανήλικα παιδιά, κυρίως αγόρια- προσέφυγαν στο Εφετείο και πέτυχαν τον Απρίλιο του 2013, μια θετική απόφαση αυτή τη φορά, με το σκεπτικό του δικαστή να εμφανίζεται ως εξής: «Το έργο της οργάνωσης αντιτίθεται στη δημόσια τάξη, όμως δεν υπάρχει κίνδυνος διάλυσης της κοινωνίας». Α, μπα, καθόλου!

Η Ολλανδική πολιτεία αναγνώρισε έτσι επίσημα τους παιδόφιλους ως νομίμως «εκλόγιμους» και δικαιολογημένους διεκδικητές –και μάλιστα από βουλευτικού βήματος- των «δικαιωμάτων» τους. Ο πρόεδρος της οργάνωσης Μάρτιν Ουιτενμπόγκαρτ είχε τότε σχολιάσει την απόφαση, λέγοντας: «Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη πεφωτισμένοι δικαστές», δίνοντας έτσι τον απόλυτο χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων που κινούνται εντός του «συστήματος», με σκοπό την επιβολή των τρομακτικών για την ανθρωπότητα δρομολογήσεών τους.

Επειδή, όμως, δεν έχουν όλα παραδοθεί ακόμα στα σκοτεινά σχέδια της ΝΤΠ και η δικαστική αρχή κρατά ακόμη, σε μεγάλο ποσοστό, σθεναρή αντίσταση, εφέτος, στις 18 Απριλίου, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ολλανδίας έκρινε το «κόμμα» Martijn παράνομο και το διέλυσε τελικά. Τώρα, οι «πολιτισμένοι» Ολλανδοί παιδόφιλοι ετοιμάζονται να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να βρουν το «δίκιο» τους! Και πολύ φοβάμαι μήπως εκεί τα νέα για μας τους ανθρώπους –σε αντιδιαστολή με τα κτήνη που από τα σκοτεινά κινητοποιούν τέτοιες φρίκες- δε θα είναι καλά. Αλλά ας μη βιαζόμαστε, «άνθρωποι» υπάρχουν παντού, ακόμα…

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1
• http://psychologein.dagorastos.net/2007/12/08/pedophilia/
• http://www.gooo.gr/news/greece-news/profil-sygxronoi-paidofiloi.html
• http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/02/blog-post_82.html
• http://maga.gr/2012/01/16/pedophile-next-door/
• http://detective-zakynthinos.net/Detectives-Private-Investigators.asp?Code=003090
• http://www.zougla.gr/sexuality/article/sexuality-i-pedofilia-ine-klironomiki-diataraxi-i-aplos-mia-kaki-diapedagogisi

  ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑ

  Επιβλέπων καθηγητής: Γεωργούλας Ευστράτιος

  Όνομα φοιτήτριας : Δράκου Δάφνη

Καλημέρα ΕΛΛΑΔΑ!!!

Έχουμε όλοι συμφέρον να πετύχει η νέα κυβέρνηση.

Όλοι!

Ανεξαρτήτως κομματικών, πολιτικών ή ιδεολογικών προτιμήσεων.

Πρώτα από όλα είμαστε Έλληνες, μετά Ευρωπαίοι και μετά πολίτες μιας παγκόσμιας κοινότητας.

Η Ελλάδα πρέπει να σταθεί όρθια, στο ύψος της.

Ας εργαστούμε σε αυτό το πλαίσιο καλόπιστα και δημιουργικά.

Οι δείκτες του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι ο πλούτος και η επιρροή μιας οικονομικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα αυξάνεται, την ίδια ώρα που εντείνεται ο κοινωνικός και οικονομικός αποκλεισμός για την πλειονότητα των κατοίκων της χώρας, στην υγεία, στην οικονομία, στην ίδια ζώσα και ενεργή κοινωνία.

Η φιλοσοφία της νέας κυβέρνησης δεν είναι η ανάθεση, ούτε η διαχείριση της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας, όπως είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Είναι η συνδιαμόρφωση, η κοινή πορεία, η συμμετοχή των πολιτών και το consensus.

Το μονοπάτι που διαλέξαμε ως Λαός είναι το δύσκολο. Αξίζει όμως.

Είναι ο δρόμος της προσπάθειας, της ρήξης με τα συμφέροντα, της δουλειάς, της παραγωγικής εργασίας, της ισότητας στις ευκαιρίες, του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς και μέσα σε ένα κράτος δικαίου. Αυτά εννοούμε όταν λέμε αριστερή διακυβέρνηση.

Η χώρα μπορεί να έχει εμπιστοσύνη ότι η νέα κυβέρνηση που εκπροσωπείται από ένα δικό της καθαρό άνθρωπο θα παλέψει για το καλύτερο, εντός και εκτός, για την χώρα. Για πρώτη φορά οι μία Ελληνική κυβέρνηση στέκεται τίμια απέναντι στον κόσμο και παλεύει για να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της.

Ο δρόμος μπροστά μας είναι ανηφορικός. Όμως, μέσα από την συλλογική προσπάθεια ολόκληρου του Λαού μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητα όλα αυτά που ονειρευτήκαμε.

Όλοι μαζί.

(Εξαιρούνται μόνο όσοι επιλέγουν να αυτοαποκλειστούν αν και δεν περισσεύει κανείς)     http://shar.es

Λοιπόν από σήμερα δεν θα ξανααγοράσω ούτε Γερμανική οδοντογλυφίδα... καλά για BMW ούτε λόγος! Καλημέρα ΕΛΛΑΔΑ!!!

TA KATOIKIΔΙΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Όλοι μας έχουμε δει μικρά παιδιά να τρέχουν να πιάσουν περιστέρια σε μία πλατεία, να αγκαλιάζουν ένα σκυλάκι, να κρατούν σφιχτά ένα γατάκι, να παρατηρούν μία χελώνα σε ένα πάρκο. Τα παιδιά αγαπούν ιδιαιτέρως τα ζώα και παρότι έχουν εντελώς διαφορετικές γλώσσες, μεταξύ τους επικοινωνούν θαυμάσια. ‘Ενα ζωάκι είναι ένας εξαιρετικά υπομονετικός ακροατής, ένας συμπαίκτης με ιδιαίτερα ευχάριστα γνωρίσματα: δεν κρίνει, δεν διακόπτει, δεν παρεμβαίνει σε καμία ιστορία που ένα παιδί του αφηγείται, δείχνει πάντα κατανόηση σε κακούς βαθμούς, σε μία στεναχώρια, σε μία δύσκολη στιγμή του παιδιού. Το προστατεύει, το συντροφεύει και συμμαχεί σιωπηλά με αυτό. Είναι ένας σπουδαίος σύμμαχος στην ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης του παιδιού, που δεν θα το προδώσει ποτέ!

Τα κίνητρα των παιδιών για την απόκτηση ενός κατοικίδιου είναι η συντροφιά στην καθημερινότητα και το παιχνίδι. Η συντροφιά του, θα οδηγήσει το παιδί σε σπουδαίες ανακαλύψεις και συνειδητοποιήσεις, ενώ η συμβίωση μαζί του θα το ωφελήσει, σε κοινωνικό και συναισθηματικό επίπεδο.
Η επιστήμη έχει εμπεριστατωμένα εξετάσει τα πολλαπλά οφέλη των κατοικίδιων στην υγεία, την ψυχική ανάπτυξη και την ευεξία των παιδιών.
Οι μελέτες δείχνουν ότι τα ζώα μπορούν να λειτουργήσουν ως προστασία από στρεσογόνους παράγοντες, μετριάζοντας το αίσθημα της δυσφορίας που προκαλούν οι αγχωτικές εμπειρίες, μειώνοντας την αίσθηση του σωματικού και συναισθηματικού πόνου, ενώ η κατοχή ενός σκύλου, ειδικότερα, μπορεί να προάγει έναν πιο υγιεινό και περισσότερο δραστήριο τρόπο ζωής.

Κοινωνικοσυναισθηματική ανάπτυξη
Τα κατοικίδια παρέχουν στα παιδιά συναισθηματική υποστήριξη και ένα αίσθημα ασφάλειας. Σε σχετική μελέτη βρέθηκε ότι νήπια και βρέφη που μεγαλώνουν με ένα ζώο συντροφιάς, τείνουν να μην πιπιλούν τον αντίχειρά τους (κλασσικό παράδειγμα συναισθηματικής ανασφάλειας), καθώς τρέφουν γνωστικά τον εγκέφαλο τους από την επικοινωνία με το ζωάκι που υπάρχει στο σπίτι, όταν οι γονείς είναι απασχολημένοι .
Το κατοικίδιο μπορεί να ενδυναμώσει ουσιαστικά την κοινωνικότητα ακόμα και των πιο «δειλών» μικρών παιδιών. Μέσα στο σπίτι, το κατοικίδιο δεν συμμορφώνει το παιδί, αλλά το αποδέχεται και το αγαπά, με αποτέλεσμα το παιδί να θεμελιώνει καλύτερη εικόνα εαυτού. Έξω από το σπίτι, ένα παιδάκι που κάνει βόλτα με το κατοικίδιο του, γίνεται εύκολα πόλος έλξης από άλλα παιδιά που θα πλησιάσουν να το χαϊδέψουν ή να παίξουν μαζί του, ενδυναμώνοντας την κοινωνική εικόνα και αυτοεκτίμηση του παιδιού.
Η φροντίδα των σωματικών αναγκών του κατοικίδιου από το παιδί, με υποχρεώσεις που ταιριάζουν στην ηλικία του (π.χ. να γεμίζει το μπολ του κατοικίδιου με νερό, να το χτενίζει, να το κάνει μπάνιο ή να το πηγαίνει βόλτα με επιτήρηση), ενισχύει την κοινωνική ευθύνη αλλά και την αυτοεκτίμηση από την ικανοποίηση που παίρνει ως φροντιστής του κατοικίδιου του, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει με τις αξίες της υπευθυνότητας και της εμπιστοσύνης από την επιτυχή ανάληψη ευθυνών και αρμοδιοτήτων, αναλόγων της ηλικίας του.
Εκτός από τις σωματικές ανάγκες του ζώου, τα παιδιά μαθαίνουν να φροντίζουν και τις συναισθηματικές ανάγκες του μικρού τους φίλου (π.χ. όταν είναι κουρασμένο και δεν θέλει να παίξει ή ακόμα όταν φοβάται στην επίσκεψη στον κτηνίατρο). Με τον τρόπο αυτό διδάσκονται για τα συναισθήματα των άλλων και τα για δικά τους, μέσα από την αλληλεπίδραση. Ένα βασικό χαρακτηριστικό της συναισθηματικής νοημοσύνης είναι η «ενσυναίσθηση», η ικανότητα δηλαδή ενός προσώπου να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί τα συναισθήματα του άλλου. Η ενσυναίσθηση βοηθά το παιδί στην αυτορρύθμιση και την οριοθέτηση της συμπεριφοράς του αναγνωρίζοντας και σεβόμενο τις ανάγκες του άλλου. Με τη βοήθεια των γονέων, ένα κατοικίδιο μπορεί να προσφέρει μια εξαιρετική ευκαιρία για την ανάπτυξη της έννοιας της «ενσυναίσθησης».
Τα ευρήματα αναπτυξιακών ερευνών καταδεικνύουν ότι η ποιότητα της σχέσης που υπάρχει ανάμεσα σε παιδιά και τα κατοικίδια τους, τα βοηθά να βιώσουν μεγαλύτερο δέσιμο σε όλη την γκάμα των σχέσεών τους, ως ενήλικες. Από άλλη έρευνα προέκυψε πως νεαροί ενήλικες που είχαν κατοικίδιο ως παιδιά, ενδιαφερόταν και συμμετείχαν περισσότερο στα κοινά, με τη μορφή προσφοράς εθελοντικών υπηρεσιών στις κοινότητές τους, βοηθούσαν περισσότερο φίλους και συγγενείς και ανέπτυσσαν ηγετικές συμπεριφορές, συγκριτικά με όσους δεν είχαν αναλάβει τη φροντίδα κάποιου κατοικίδιου.
Όσο πιο ενεργή ήταν μάλιστα, η συμμετοχή τους ως παιδιά στη φροντίδα ενός ζώου, τόσο εντονότερη ήταν και η αλληλεπίδρασή τους με άλλα μέλη του κοινωνικού συνόλου.

Γνωστική ανάπτυξη
Τα παιδιά μαθαίνουν να παρατηρούν, να αντιλαμβάνονται και να ανταποκρίνονται κατάλληλα στη μη λεκτική συμπεριφορά των κατοικίδιων ζώων, ενισχύοντας την επικοινωνία τους σε όλες τις μελλοντικές διαπροσωπικές τους σχέσεις. Σύμφωνα με πολλές ψυχολογικές θεωρίες, η βιωματική μέθοδος γνώσης, (εμπειρική γνώση), ενισχύει ουσιαστικά το πρόσωπο στο να αντιμετωπίσει τη ζωή περισσότερο ρεαλιστικά και να αντεπεξέλθει σε τυχόν δυσκολίες και απώλειες στον κύκλο της δικής του ζωής.
Μέσω της παρατήρησης, θα κατανοήσει τις αναλογίες της ανθρώπινης ζωής και της ζωής των ζώων αποκτώντας μια καλύτερη επαφή με τη δική του φύση και τις υπαρξιακές της διαστάσεις, θα ενδιαφερθεί για τον φυσικό κύκλο ζωής και να θελήσει να αναζητήσει περισσότερες πληροφορίες γύρω από θέματα της αναπαραγωγής, της γέννησης, της ασθένειας, του θανάτου.
Η επαφή, επίσης, με το παιδί σε καθημερινές δραστηριότητες όπως το παιχνίδι, ενισχύει τις εγκεφαλικές συνάψεις που συνδέουν τη γνώση με το συναίσθημα. Για παράδειγμα η κατασκευή ενός σπιτιού για το ζωάκι ή το παιχνίδι μαζί του, βάζει σε διαδικασία το παιδί να χρησιμοποιήσει συγχρόνως τη φαντασία και την επινοητικότητα του, επιτυγχάνοντας ένα σκοπό. Η γνωστική διαδικασία με τη μορφή εκτιμήσεων, σκέψεων και δράσεων, παίζουν σημαντικό ρόλο στον καθορισμό και πρόκληση των συναισθημάτων.

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η συμβίωση με ένα κατοικίδιο ζώο βοηθά ένα παιδί να καλλιεργήσει τις αξίες της οικολογικής συνείδησης, της ηθικής ευθύνης του αλτρουισμού, της κοινωνικής αξίας, της ενσυναίσθησης. Σε αυτή την προσπάθεια, οι γονείς έχουν έναν ενεργό και πολύ σημαντικό ρόλο, καθώς η επιλογή του ζώου, η επιτήρηση της διάδρασης μαζί του, οι συνθήκες διαμονής και διαβίωσής του, η συμφωνία στη συμμετοχή των παιδιών στην καθημερινή φροντίδα του ζώου είναι παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν, πριν την απόφαση για την απόκτηση ενός ζώου συντροφιάς στο σπίτι.

Θέματα που χρήζουν Προσοχής

Σε περίπτωση που υπάρξουν προβλήματα συμπεριφοράς, από το κατοικίδιο σας ,συνιστούμε τη συζήτηση και τη συνεργασία με έναν καλό εκπαιδευτή, ο οποίος θα μπορέσει να εξηγήσει τι προκαλεί τη δύσκολη συμπεριφορά του ζώου και να προτείνει λύσεις, για πως μπορείτε να χειριστείτε τη συμπεριφορά και να καλύψτε τις ανάγκες του κατοικίδιου. Πολύ συχνά, η έλλειψη βόλτας, ο περιορισμός του κατοικίδιου σε μικρούς χώρους μακριά από την οικογένεια, στρεσάρουν τα κατοικίδια και δημιουργούν αλλαγές στη συμπεριφορά. Ας θυμόμαστε, ότι το κατοικίδιο είναι ένα ακόμη μέλος της οικογένειας μας που του αξίζει η φροντίδα κι ο σεβασμός, ώστε να μας αντιμετωπίζει κι αυτό με τον ίδιο τρόπο.

Σε περίπτωση που υπάρξουν προβλήματα συμπεριφοράς, από τα παιδιά προς τα ζώα, συνιστούμε τη συζήτηση και τη συνεργασία με έναν παιδοψυχολόγο. Η παιδική βία απέναντι στα ζώα ενδέχεται να προμηνύει ενήλικη επιθετικότητα και εγκληματικότητα. Η παιδική εγκληματικότητα κατά των ζώων αποτελεί πιθανό δείκτη του πως θα εξελιχθεί το παιδί αργότερα ως ενήλικας. Μαθαίνοντας από νωρίς στο παιδί το σεβασμό και την αγάπη προς τα ζώα, του προσφέρουμε ένα πολύτιμο εφόδιο για έναν κοινωνικώς αποδεκτό και σωστό τρόπο συμπεριφοράς ενάντια στην έννοια της βίας.

 ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΤΗΣ ANIMAL ACTION KAI ΣΥΜΒΟΥΛΟ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ 
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και Επικοινωνίας

Μεσακτή ..Λιβάδι..Αρμενιστής ..σήμερα

«Ο Κανόνας του Εσώρουχου» για την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών-Ένα εξαιρετικό άρθρο που πρέπει να διαβάσουν όλοι γονείς

«Ο Kανόνας των εσωρούχων» είναι η καμπάνια του Συμβουλίου της Ευρώπης, κατά της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Ο Κανόνας αποτελεί ένα απλό μέσο που βοηθά τους γονείς να εξηγήσουν στα παιδιά τους ποια είναι τα σημεία του σώματος που δεν πρέπει να τα αγγίζουν οι άλλοι, πώς πρέπει να αντιδράσουν το παιδιά και που να στραφούν για βοήθεια.

Τι λέει όμως ο Κανόνας των Εσωρούχων;

Είναι απλό: κανείς δεν μπορεί να αγγίξει ή να χαϊδέψει το παιδί στα σημεία του σώματός του που συνήθως καλύπτονται από τα εσώρουχά τους. Και ούτε τα παιδιά επιτρέπεται να αγγίξουν το σώμα άλλων σε αυτά τα σημεία. Ο κανόνας είναι επίσης χρήσιμος γιατί βοηθάει να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το σώμα τους τούς ανήκει, ότι υπάρχουν καλά και κακά μυστικά και ότι υπάρχει καλό αλλά και κακό χάδι ή άγγιγμα. Ο Κανόνας των Εσωρούχων εκπονήθηκε για να βοηθήσει γονείς και κηδεμόνες να ανοίξουν συζήτηση με τα παιδιά τους. Μπορεί μάλιστα να αποτελέσει ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό εργαλείο πρόληψης κατά της σεξουαλικής κακοποίησης. Ο Κανόνας των Εσωρούχων έχει πέντε σημαντικές πτυχές.

1. Το σώμα σου σού ανήκει

 Τα παιδιά θα πρέπει να ξέρουν ότι το σώμα τους τούς ανήκει και ότι κανείς δεν μπορεί να τα αγγίξει ή να τα χαϊδέψει χωρίς την άδειά τους. Ο ειλικρινής και άμεσος διάλογος ήδη από μικρή ηλικία για τη σεξουαλικότητα και τα απόκρυφα σημεία του σώματος, με σωστή χρήση των όρων που αφορούν τα γεννητικά όργανα και άλλα σημεία του σώματός τους, θα βοηθήσουν τα παιδιά να αντιληφθούν τι δεν επιτρέπεται. Τα παιδιά διατηρούν το δικαίωμα να αρνηθούν φιλί ή χάδι ακόμη και από άτομο το οποίο αγαπούν. Πρέπει να μάθουν να λένε «Όχι» με άμεσο και αποφασιστικό τρόπο σε περίπτωση ανάρμοστης σωματικής επαφής, όπως και τρόπους να αποφεύγουν καταστάσεις που απειλούν την ασφάλειά τους και να ενημερώνουν έναν ενήλικα τον οποίον εμπιστεύονται. Έχει σημασία να τονισθεί ότι τα παιδιά θα πρέπει να επιμείνουν έως ότου κάποιος να πάρει το θέμα στα σοβαρά. Στο βιβλίο μας, το χέρι ζητά την άδεια της Κίκο για να την αγγίξει. Η Κίκο δέχεται, αλλά όταν το χέρι προσπαθεί να μπει μέσα στο εσώρουχο η Κίκο λέει «Όχι». Οι γονείς και οι κηδεμόνες μπορούν να αξιοποιήσουν αυτή την αλληλουχία γεγονότων για να εξηγήσουν στο παιδί τους ότι μπορεί να πει «Όχι» ανά πάσα στιγμή.

2. Καλό άγγιγμα – κακό άγγιγμα 

Τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται πάντα τη διαφορά μεταξύ του αγγίγματος που επιτρέπεται και εκείνου που θεωρείται ανάρμοστο. Πείτε τους ότι δεν είναι σωστό να κοιτάζει ή να αγγίζει κανείς τα απόκρυφα σημεία του σώματός τους, ούτε είναι σωστό να τους ζητάει κάποιος να δουν ή να αγγίξουν αυτά τα σημεία στο σώμα κάποιου άλλου. Ο Κανόνας των Εσωρούχων τα βοηθάει να αναγνωρίζουν ένα φανερό και εύκολο να το θυμούνται όριο: τα εσώρουχα. Βοηθάει τους ενήλικες να ξεκινήσουν μια κουβέντα με τα παιδιά. Αν τυχόν τα παιδιά δεν είναι βέβαια κατά πόσον η συμπεριφορά ενός ενήλικα είναι αποδεκτή ή όχι, φροντίστε να ξέρουν ότι μπορούν να ζητήσουν από κάποιον ενήλικο τον οποίον εμπιστεύονται να τα βοηθήσει. Στο βιβλίο μας, η Κίκο δεν δέχεται να την αγγίξουν κάτω από το εσώρουχο. Οι γονείς μπορούν να εξηγήσουν στο παιδί ότι υπάρχουν κάποιοι ενήλικες (όπως οι γονείς, οι κηδεμόνες και οι γιατροί) που μπορεί να χρειαστεί να το αγγίξουν, αλλά ας ενθαρρύνουμε τα παιδιά να πουν «Όχι» ακόμη και σε αυτούς αν τυχόν αισθανθούν άβολα ή αμήχανα.

Το βίντεο δημιουργήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης στο πλαίσιο της εκστρατείας «Ο Κανόνας του Εσώρουχου» για την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών

3. Καλά μυστικά – κακά μυστικά 

Η μυστικότητα είναι η τακτική που εφαρμόζουν συνήθως όσοι διαπράττουν το αδίκημα της σεξουαλικής κακοποίησης. Για τον λόγο αυτό, είναι σημαντικό να μάθουμε στα παιδιά τη διαφορά μεταξύ καλών μυστικών και κακών μυστικών, αλλά και να καλλιεργήσουμε ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Οποιοδήποτε μυστικό τους προκαλεί άγχος, αμηχανία, φόβο ή στενοχώρια δεν θεωρείται καλό και επομένως δεν θα πρέπει να το αποκρύπτουν. Αντιθέτως, θα πρέπει να το πουν σε κάποιον ενήλικα που εμπιστεύονται (γονέα, δάσκαλο, αστυνομικό, γιατρό). Στο βιβλίο μας, το χέρι ενθαρρύνει την Κίκο να μιλήσει ανοικτά, όταν κάποιος θέλει να την αγγίξει με τρόπο ανάρμοστο. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την αλληλουχία αυτή καταστάσεων για να συζητήσετε τη στη διαφορά μεταξύ καλού μυστικού (όπως λχ. ένα πάρτι γενεθλίων) και κακού μυστικού (οτιδήποτε προκαλεί στο παιδί στενοχώρια και άγχος). Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να τους αποκαλύπτουν τα κακά μυστικά.

4. Η πρόληψη και η προστασία είναι ευθύνη των ενηλίκων 

Τα κακοποιημένα παιδιά νιώθουν αισθήματα ντροπής, ενοχής και φόβου. Οι ενήλικες θα πρέπει να αποφεύγουν να καλλιεργούν ταμπού γύρω από τη σεξουαλικότητα αλλά και να φροντίζουν ώστε τα παιδιά τους να γνωρίζουν σε ποιον να απευθυνθούν για να μιλήσουν σε περίπτωση που ανησυχούν, στενοχωριούνται ή θλίβονται. Το παιδιά δεν αποκλείεται να διαισθανθούν ότι κάτι δεν πάει καλά, οπότε οι μεγάλοι θα πρέπει να είναι προσεκτικοί και να αφουγκράζονται τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά των παιδιών. Ίσως υπάρχει λόγος που ένα παιδί αρνείται την επαφή με κάποιον άλλο ενήλικα ή παιδί. Θα πρέπει να το σεβαστούν. Τα παιδιά πρέπει να νιώθουν ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να μιλήσουν με τους γονείς τους. Το χέρι στο βιβλίο είναι φίλος της Κίκο. Οι μεγαλύτεροι υπάρχουν για να βοηθούν τα παιδιά στην καθημερινότητά τους. Η πρόληψη της σεξουαλικής βίας αποτελεί πρωτίστως ευθύνη των ενηλίκων και είναι σημαντικό να φροντίζουμε να μην φορτώνουμε ένα τέτοιο βάρος στους ώμους των παιδιών.

5. Άλλες χρήσιμες συμβουλές που συνοδεύουν τον Κανόνα των Εσωρούχων

Καταγγελία και αποκάλυψη στοιχείων Τα παιδιά χρειάζονται σαφείς κατευθύνσεις όσον αφορά τους ενήλικες που μπορεί να βρίσκονται στον περίγυρο ασφάλειάς τους. Πρέπει να τα ενθαρρύνουμε να επιλέξουν ενήλικες τους οποίους μπορούν να εμπιστευτούν, που είναι διαθέσιμοι και πρόθυμοι να τα ακούσουν και να βοηθήσουν. Μόνο ένα από τα μέλη του περίγυρου αυτού μπορεί να κατοικεί στο ίδιο σπίτι με το παιδί, τα υπόλοιπα δεν θα πρέπει να είναι συγγενικά πρόσωπα ούτε να προέρχονται από τον άμεσο οικογενειακό κύκλο. Το παιδιά θα πρέπει να γνωρίζουν πώς να ζητήσουν βοήθεια σε ένα τέτοιο περίγυρο ασφάλειας και εμπιστοσύνης.

Γνωστοί δράστες 

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων ο δράστης είναι άτομο που το παιδί γνωρίζει. Είναι πολύ δύσκολο, κυρίως για τα μικρά παιδιά, να καταλάβουν ότι κάποιος που ήδη γνωρίζουν μπορεί να τα βλάψει. Μην ξεχνάτε τη μέθοδο που ακολουθούν συνήθως οι θύτες για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών. Στο σπίτι επομένως θα πρέπει να ισχύει ο κανόνας ότι το παιδί οφείλει να ενημερώνει τους γονείς του σε κάθε περίπτωση που κάποιος του προσφέρει δώρα, του ζητάει να κρατήσει ένα μυστικό ή προσπαθεί να βρεθεί μόνος μαζί του.

Άγνωστοι δράστες 

Σε μερικές περιπτώσεις ο δράστης μπορεί να είναι ένας άγνωστος. Διδάξτε στο παιδί σας κάποιους απλούς κανόνες για την επαφή με αγνώστους, όπως λ.χ. να μην επιβιβάζονται ποτέ σε αυτοκίνητο ατόμου το οποίο δε γνωρίζουν, ούτε να δέχονται δώρα ή προσκλήσεις από αγνώστους.

Βοήθεια 

Τα παιδιά θα πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχουν ειδικοί οι οποίοι μπορούν να το βοηθήσουν (δάσκαλοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ο συνήγορος του πολίτη, γιατροί, ο ψυχολόγος στο σχολείο, η αστυνομία), αλλά και τηλεφωνικές γραμμές τις οποίες μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να ζητήσουν συμβουλές και βοήθεια.

Πηγή: singleparent.gr

Πηγή: thessalonikiartsandculture.gr

Πηγή:www.enet.gr

Πηγή:diaforetiko.gr      http://www.newsitamea.gr/

Και τι δε θα έδινα να σ'είχα εδώ, μαμά

«Καλό ταξίδι πολυαγαπημένη μας» έγραφε ένα απο τα στεφάνια που είθισται να συνοδεύουν το αγαπημένο πρόσωπο που φεύγει.

Ποιο ταξίδι λέει ρε μαμά; Τί μαλακίες είναι αυτές;

Εγώ σε είδα να αφήνεις τη τελευταία σου ανάσα και να πεθαίνεις στα χέρια μου κι αυτοί πάνε να μου το ωραιοποιήσουν και να μου πουν ότι πας ταξίδι; Αν πήγαινες ταξίδι θαρρώ θα χαιρόμασταν όλοι και κανείς δεν θα έκλαιγε.

Ήμουν θυμωμένη ναι, κι ακόμα είμαι.

4 χρόνια μετά κι ακόμα ο θυμός δεν έχει σβήσει τελείως. Ούτε η θλίψη. Και μεταξύ μας, δε νομίζω οτι θα σβήσει και ποτέ.

Βλέπεις το να μιλάω σε μια φωτογραφία δε με γεμίζει. Η φωτογραφία δε μου απαντάει, δε με συμβουλεύει, δε με μαλώνει, αλλά κυρίως δε με αγκαλιάζει· και όποιος στερήθηκε την αγκαλιά της μάνας μόνο αυτός ξέρει για τί έλλειψη μιλάμε.

Είναι εκείνη η αγκαλιά που σε δέχεται όπως κι αν είσαι, με ό,τι ζαβολιά έκανες σαν μικρό παιδί και ό,τι λάθος ως ενήλικας.

Εκείνη που συγχωρεί. Πάντα και τα πάντα.

Κάθε θάνατος αγαπημένου προσώπου σε σημαδεύει, αλλά ο θάνατος εκείνης που σε έφερε στη ζωή είναι κάτι που όσες λέξεις κι αν γράψω για να αποτυπώσω το συναίσθημα, θα είναι λίγες.

Κόβεται απότομα ο ομφάλιος λώρος και κανείς δεν σε έχει προετοιμάσει για το τι θα ακολουθήσει. Οπότε τα ταξίδια και οι παρηγοριές είναι μια μαλακία και μισή.

Δεν το συνειδητοποιείς αμέσως. Κλαίς, ουρλιάζεις, χτυπιέσαι, παρακαλάς να ξυπνήσεις απο τον εφιάλτη αλλά η πραγματικότητα είναι πως το επόμενο πρωί εκείνη δε θα είναι εκεί.

Δε θα σε πάρει 10 τηλέφωνα μες την ημέρα για να δεί αν έφαγες, αν ντύθηκες καλά, αν θα αργήσεις, γιατί θα αργήσεις, με ποιόν είσαι, μήπως ήπιες πολύ.

Δε θα σε περιμένει άυπνη μέχρι να βεβαιωθεί οτι έφτασες σώα στο σπίτι.

Δε θα σε μαλώσει που πατάς ξυπόλυτη και θα κρυώσεις.

Δε θα σε φιλήσει στο μέτωπο και θα σου πεί με σιγουριά 38,2, χωρίς θερμόμετρο.

Δε θα ρίξετε άλλον ένα ομηρικό καβγά επειδή έβαλες τσίτα τη μουσική.

Δε θα σου μαγειρέψει το αγαπημένο σου φαγητό που μόνο από εκείνη έχει την καλύτερη γεύση.

Δε θα περάσει ξανά από κόσκινο όποιον άντρα σε πλησιάσει για να βεβαιωθεί, όσο μπορεί, οτι δε θα σε πληγώσει.

Έπιασα τον εαυτό μου να την αναζητάει σε κάθε χαρά και λύπη της ζωής μου.

Την πρώτη φορά που πέρασα φλέβα ως νοσηλεύτρια πήρα το κινητό στο χέρι και σχημάτισα τον αριθμό της να της το πω. Να αισθανθεί περήφανη. Μόλις πάτησα και το τελευταίο ψηφίο κατάλαβα οτι δεν θα το σήκωνε κανείς. Ξέσπασα. Είχα χάσει το σημείο αναφοράς μου.

Όταν δε, έγινα και η ίδια μαμά, ήθελα πραγματικά τη μαμά μου για να μοιραστώ αυτό το τεράστιο γεγονός μαζί της και να μοιραστεί τις τεράστιες γνώσεις της για τα μωρά με μένα.

Ενώ οι περισσότερες κόρες έχουν τη μαμά τους από δίπλα για να τους εξηγήσει από το πώς θα πιάσουν ένα μωρό, μέχρι πώς θα το αλλάξουν, εγώ είχα βιβλία στη θέση της.

Ακούω άλλους που νευριάζουν με τις μαμάδες τους, που μαλώνουν και παραπονιούνται και αναρωτιέμαι αν αντιλαμβάνονται πόσο τυχεροί είναι που έχουν ακόμα κι αυτόν τον καυγά.

Και τι δε θα έδινα για έναν ακόμα καυγά, αφού στις δυο ώρες θα άνοιγες πάλι το δωμάτιο μου για να δεις αν είμαι καλά.

Και τι δε θα έδινα για μια συμβουλή που μπορεί και να μην την ακολουθούσα.

Και τι δε θα έδινα να ήσουν απλά εδώ και να πεις εκείνο το «σ'αγαπώ μωρό μου» κι ας μην είμαι πια μωρό.

Όταν αρρώστησες εσύ ήσουν η γενναία κι εγώ η άρρωστη.

Εσύ το αποδέχτηκες κι εγώ τα έβαλα με Θεούς και δαίμονες.

Μαμά σημαίνει να αφήνεις την τελευταία σου πνοή και να λες «μη πονάς παιδί μου».

Ο θάνατός σου μου δίδαξε τη ζωή, και καλύτερο μάθημα δεν μπορούσες να μου δώσεις.

Αυτό μαζί με αυτό το ρημάδι το «σ'αγαπώ», που πρέπει να λέμε κάθε που το νιώθουμε και να το δείχνουμε με κάθε τρόπο.

Και μου λείπεις, απίστευτα πολύ.

  

[pillowfights]      Γράφει: Βούλα Ραπτούδη